SNO 12/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:VII C 22/04
Pełny tekst orzeczenia
WYROK Z DNIA 27 MARCA 2007 R.
SNO 12/07
Przewodniczący: sędzia SN Wiesław Maciak (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Małgorzata Gierszon.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y na rozprawie z udziałem
protokolanta po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2007 r. sprawy sędziego Sądu
Rejonowego w związku z odwołaniem obwinionej od wyroku Sądu Apelacyjnego –
Sądu Dyscyplinarnego z dnia 30 października 2006 r., sygn. akt (...)
u t r z y m a ł w m o c y zaskarżony w y r o k .
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 30 października
2006 r., sygn. akt (...), sędzia Sądu Rejonowego została uznana winną przewinienia
dyscyplinarnego z art. 107 § 1 ustawy a dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 z późn. zm.) popełnionego w ten sposób, że
dopuściła się rażącej przewlekłości postępowania w sprawie sygn. akt VII C 22/04 z
powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. Stefczyka w G.
przeciwko Agnieszce R. i Jolancie J. o zapłatę, za który to czyn, na podstawie art. 107
§ 1 w zw. z art. 109 § 1 pkt 1 cyt. ustawy, wymierzono obwinionej karę upomnienia.
Odwołanie od powyższego orzeczenia wniosła obwiniona sędzia Sądu
Rejonowego, która zarzucając zaskarżonemu wyrokowi błędne ustalenia faktyczne
przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia, a polegające na stwierdzeniu, iż w sprawie VII C
22/04 dopuściła się rażącej zawinionej przewlekłości poprzez przetrzymywanie akt lub
brak nadzoru nad biegiem sprawy oraz w postępowaniu klauzulowym wniosła: „o
zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie (...) od obydwu powyższych zarzutów
lub o uniewinnienie od pierwszego z nich, a co do drugiego o umorzenie sprawy ze
względu na znikomy stopień społecznej szkodliwości lub o odstąpienie od
wymierzenia kary dyscyplinarnej”. Alternatywnie obwiniona postulowała „uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi
Dyscyplinarnemu do ponownego rozpoznania”.
W tym stanie sprawy Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co
następuje:
Odwołanie obwinionej od wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego
na uwzględnienie nie zasługuje.
2
Wbrew wywodom sędziego Sądu Rejonowego zawartym w odwołaniu, Sąd
pierwszej instancji w sposób bardzo szczegółowy i wnikliwie przeanalizował
wszystkie trzy przedstawione obwinionej przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego
zarzuty, odrzucając w myśl zasady in dubio pro reo, wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k., dwa
pierwsze z nich. Przypisując zaś obwinionej rażącą przewlekłość postępowania w
sprawie sygn. akt VII C 22/04, sąd a quo, zajęte w tym zakresie stanowisko,
szczegółowo i przywołując określone dowody, uzasadnił. W sprawie tej, w
szczególności w oparciu o zapisy z Repertorium, zawartość akt oraz zeznania świadka,
Kierowniczki Sekretariatu Zofii K., Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny w sposób
należyty i zgodny z zasadą określoną w art. 7 k.p.k. wykazał, że akta sprawy, sygn.
VII C 22/04, pozostawały w dyspozycji sędziego Sądu Rejonowego w okresie od dnia
16 grudnia 2002 r. do dnia 23 lutego 2004 r. (a więc ponad rok i 2 miesiące), kiedy to
nie były podejmowane w tej sprawie żadne czynności.
Również w zakresie postępowania klauzulowego w omawianej sprawie,
przyjmując najbardziej korzystną dla obwinionej wersję, rozpoznający sprawę w
pierwszej instancji Sąd Dyscyplinarny w sposób nie budzący wątpliwości wykazał, że
bezczynność sędziego Sądu Rejonowego miała miejsce w okresie od dnia 6
października 2005 r. do dnia 24 listopada 2005 r. (łącznie 49 dni), kiedy to na jej
zarządzenie z tej daty, nadana została klauzula.
W ocenie Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego, w świetle prawidłowych
ustaleń dokonanych przez Sąd pierwszej instancji, zgodzić się należy również z
zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku tezą, że podana wyżej rażąca
przewlekłość postępowania w sprawie, sygn. akt VII C 22/04, była skutkiem braku
właściwej organizacji pracy obwinionej i braku dostatecznej samodyscypliny w
zakresie kontrolowania biegu przydzielonych jej spraw i bezczynności tej nie można
tłumaczyć podnoszonym przez obwinioną przeciążeniem jej obowiązkami
służbowymi.
W tej sytuacji, mając przy tym na uwadze, że sędzia Sądu Rejonowego, za tego
samego rodzaju przewinienie dyscyplinarne, była już ukarana wyrokiem Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 16 stycznia 2006 r., sygn. akt (...), karą
dyscyplinarną upomnienia, Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny nie znalazł żadnych
podstaw do uwzględnienia odwołania obwinionej i ewentualnego skorygowania
zaskarżonego wyroku.
SNO 12/07
Przewodniczący: sędzia SN Wiesław Maciak (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Małgorzata Gierszon.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y na rozprawie z udziałem
protokolanta po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2007 r. sprawy sędziego Sądu
Rejonowego w związku z odwołaniem obwinionej od wyroku Sądu Apelacyjnego –
Sądu Dyscyplinarnego z dnia 30 października 2006 r., sygn. akt (...)
u t r z y m a ł w m o c y zaskarżony w y r o k .
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 30 października
2006 r., sygn. akt (...), sędzia Sądu Rejonowego została uznana winną przewinienia
dyscyplinarnego z art. 107 § 1 ustawy a dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 z późn. zm.) popełnionego w ten sposób, że
dopuściła się rażącej przewlekłości postępowania w sprawie sygn. akt VII C 22/04 z
powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. Stefczyka w G.
przeciwko Agnieszce R. i Jolancie J. o zapłatę, za który to czyn, na podstawie art. 107
§ 1 w zw. z art. 109 § 1 pkt 1 cyt. ustawy, wymierzono obwinionej karę upomnienia.
Odwołanie od powyższego orzeczenia wniosła obwiniona sędzia Sądu
Rejonowego, która zarzucając zaskarżonemu wyrokowi błędne ustalenia faktyczne
przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia, a polegające na stwierdzeniu, iż w sprawie VII C
22/04 dopuściła się rażącej zawinionej przewlekłości poprzez przetrzymywanie akt lub
brak nadzoru nad biegiem sprawy oraz w postępowaniu klauzulowym wniosła: „o
zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie (...) od obydwu powyższych zarzutów
lub o uniewinnienie od pierwszego z nich, a co do drugiego o umorzenie sprawy ze
względu na znikomy stopień społecznej szkodliwości lub o odstąpienie od
wymierzenia kary dyscyplinarnej”. Alternatywnie obwiniona postulowała „uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi
Dyscyplinarnemu do ponownego rozpoznania”.
W tym stanie sprawy Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co
następuje:
Odwołanie obwinionej od wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego
na uwzględnienie nie zasługuje.
2
Wbrew wywodom sędziego Sądu Rejonowego zawartym w odwołaniu, Sąd
pierwszej instancji w sposób bardzo szczegółowy i wnikliwie przeanalizował
wszystkie trzy przedstawione obwinionej przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego
zarzuty, odrzucając w myśl zasady in dubio pro reo, wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k., dwa
pierwsze z nich. Przypisując zaś obwinionej rażącą przewlekłość postępowania w
sprawie sygn. akt VII C 22/04, sąd a quo, zajęte w tym zakresie stanowisko,
szczegółowo i przywołując określone dowody, uzasadnił. W sprawie tej, w
szczególności w oparciu o zapisy z Repertorium, zawartość akt oraz zeznania świadka,
Kierowniczki Sekretariatu Zofii K., Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny w sposób
należyty i zgodny z zasadą określoną w art. 7 k.p.k. wykazał, że akta sprawy, sygn.
VII C 22/04, pozostawały w dyspozycji sędziego Sądu Rejonowego w okresie od dnia
16 grudnia 2002 r. do dnia 23 lutego 2004 r. (a więc ponad rok i 2 miesiące), kiedy to
nie były podejmowane w tej sprawie żadne czynności.
Również w zakresie postępowania klauzulowego w omawianej sprawie,
przyjmując najbardziej korzystną dla obwinionej wersję, rozpoznający sprawę w
pierwszej instancji Sąd Dyscyplinarny w sposób nie budzący wątpliwości wykazał, że
bezczynność sędziego Sądu Rejonowego miała miejsce w okresie od dnia 6
października 2005 r. do dnia 24 listopada 2005 r. (łącznie 49 dni), kiedy to na jej
zarządzenie z tej daty, nadana została klauzula.
W ocenie Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego, w świetle prawidłowych
ustaleń dokonanych przez Sąd pierwszej instancji, zgodzić się należy również z
zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku tezą, że podana wyżej rażąca
przewlekłość postępowania w sprawie, sygn. akt VII C 22/04, była skutkiem braku
właściwej organizacji pracy obwinionej i braku dostatecznej samodyscypliny w
zakresie kontrolowania biegu przydzielonych jej spraw i bezczynności tej nie można
tłumaczyć podnoszonym przez obwinioną przeciążeniem jej obowiązkami
służbowymi.
W tej sytuacji, mając przy tym na uwadze, że sędzia Sądu Rejonowego, za tego
samego rodzaju przewinienie dyscyplinarne, była już ukarana wyrokiem Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 16 stycznia 2006 r., sygn. akt (...), karą
dyscyplinarną upomnienia, Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny nie znalazł żadnych
podstaw do uwzględnienia odwołania obwinionej i ewentualnego skorygowania
zaskarżonego wyroku.