II CZ 24/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-04-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 24/07
POSTANOWIENIE
Dnia 5 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła (przewodniczący)
SSN Antoni Górski
SSN Tadeusz Żyznowski (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku K. S.
przy uczestnictwie H. S.
o podział majątku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 5 kwietnia 2007 r.,
zażalenia uczestnika postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 24 stycznia 2007 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił skargę kasacyjną
uczestnika postępowania H. S. motywując, że skarżący zgłosił wniosek o przyjęcie
tej skargi do rozpoznania jednakże pominął wymóg uzasadnienia wniosku. Nie
może być – zdaniem Sądu Okręgowego – wystarczające stwierdzenie, iż wniosek o
rozpoznanie skargi kasacyjnej jest oczywiście uzasadniony.
W złożonym zażaleniu uczest. postęp. H. S. wnosił o uchylenie
zaskarżonego postanowienia dowodząc, że w skardze kasacyjnej dochował –
w stopniu niezbędnym wymaganiom określonym w art. 3984
§ 1 pkt 3 w zw. z art.
3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. Sąd Okręgowy – zdaniem skarżącego – dokonując
merytorycznej oceny okoliczności mających wypełnić treść przesłanki określonej
w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. przekroczył uprawnienia, bowiem kwestia ta należąca do
tzw. przedsądu podlega ocenie Sądu Najwyższego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W myśl art. 3986
§ 2 k.p.c. sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu
niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu, skargę niespełniającą
wymagań określonych w art. 3984
§ 1, nieopłaconą oraz skargę której braków nie
usunięto w terminie lub z innych przyczyn niedopuszczalną.
Wniesienie środka zaskarżenia (odwoławczego), nawet niedopuszczalnego,
powoduje wszczęcie postępowania w celu stwierdzenia zachowania wszystkich
wymaganych przez prawo procesowe przesłanek dopuszczalności złożonego
środka. Obowiązek ten spoczywa przede wszystkim – jak wynika z treści
powołanego przepisu art. 3986
§ 2 k.p.c. na sądzie, który wydał zaskarżone
orzeczenie. Oczywistym jest, że dokonując wymaganych przez ustawę czynności
Sąd, który wydał zaskarżone orzeczenie nie bada i nie rozpoznaje merytorycznie
złożonego środka zaskarżenia (odwoławczego), a więc nie dokonuje kontroli
zasadności i legalności swojego orzeczenia. Skarżący w wypełnieniu wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 1 pkt 3 w związku z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. dowodził –
w uzasadnieniu złożonego aktu zaskarżenia – że skarga kasacyjna jest oczywiście
3
uzasadniona. Dowodzona cecha oczywistości wywiedziona została przez
skarżącego z wadliwości i nieprawidłowości, które – w jego ocenie zaistniały w toku
postępowania i ferowania zaskarżonego orzeczenia. W tych okolicznościach
aprobata dla zaskarżonego postanowienia mogłaby być sprzeczna ze skutkiem tzw.
autoprekluzji, tj. związania sądu, który rozpoznawał sprawę własnym orzeczeniem.
W dążeniu do zapobieżenia łamania reguły nieoceniania własnych rozstrzygnięć
istnieją – w okolicznościach tej sprawy - podstawy do wyrażenia oceny przez Sąd
Najwyższy co do spełnienia przez skarżącego wymagania przewidzianego w art.
3984
§ 1 pkt 3 w zw. z art. 3989
§ 1 k.p.c., które będzie weryfikowane
po ewentualnym przedstawieniu akt sprawy ze złożonym środkiem zaskarżenia.
Z tej przyczyny zaskarżone postanowienie podlega uchyleniu (art. 3941
§ 3 i 39815
§ 1 zdanie pierwsze k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 5 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła (przewodniczący)
SSN Antoni Górski
SSN Tadeusz Żyznowski (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku K. S.
przy uczestnictwie H. S.
o podział majątku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 5 kwietnia 2007 r.,
zażalenia uczestnika postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 24 stycznia 2007 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił skargę kasacyjną
uczestnika postępowania H. S. motywując, że skarżący zgłosił wniosek o przyjęcie
tej skargi do rozpoznania jednakże pominął wymóg uzasadnienia wniosku. Nie
może być – zdaniem Sądu Okręgowego – wystarczające stwierdzenie, iż wniosek o
rozpoznanie skargi kasacyjnej jest oczywiście uzasadniony.
W złożonym zażaleniu uczest. postęp. H. S. wnosił o uchylenie
zaskarżonego postanowienia dowodząc, że w skardze kasacyjnej dochował –
w stopniu niezbędnym wymaganiom określonym w art. 3984
§ 1 pkt 3 w zw. z art.
3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. Sąd Okręgowy – zdaniem skarżącego – dokonując
merytorycznej oceny okoliczności mających wypełnić treść przesłanki określonej
w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. przekroczył uprawnienia, bowiem kwestia ta należąca do
tzw. przedsądu podlega ocenie Sądu Najwyższego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W myśl art. 3986
§ 2 k.p.c. sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu
niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu, skargę niespełniającą
wymagań określonych w art. 3984
§ 1, nieopłaconą oraz skargę której braków nie
usunięto w terminie lub z innych przyczyn niedopuszczalną.
Wniesienie środka zaskarżenia (odwoławczego), nawet niedopuszczalnego,
powoduje wszczęcie postępowania w celu stwierdzenia zachowania wszystkich
wymaganych przez prawo procesowe przesłanek dopuszczalności złożonego
środka. Obowiązek ten spoczywa przede wszystkim – jak wynika z treści
powołanego przepisu art. 3986
§ 2 k.p.c. na sądzie, który wydał zaskarżone
orzeczenie. Oczywistym jest, że dokonując wymaganych przez ustawę czynności
Sąd, który wydał zaskarżone orzeczenie nie bada i nie rozpoznaje merytorycznie
złożonego środka zaskarżenia (odwoławczego), a więc nie dokonuje kontroli
zasadności i legalności swojego orzeczenia. Skarżący w wypełnieniu wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 1 pkt 3 w związku z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. dowodził –
w uzasadnieniu złożonego aktu zaskarżenia – że skarga kasacyjna jest oczywiście
3
uzasadniona. Dowodzona cecha oczywistości wywiedziona została przez
skarżącego z wadliwości i nieprawidłowości, które – w jego ocenie zaistniały w toku
postępowania i ferowania zaskarżonego orzeczenia. W tych okolicznościach
aprobata dla zaskarżonego postanowienia mogłaby być sprzeczna ze skutkiem tzw.
autoprekluzji, tj. związania sądu, który rozpoznawał sprawę własnym orzeczeniem.
W dążeniu do zapobieżenia łamania reguły nieoceniania własnych rozstrzygnięć
istnieją – w okolicznościach tej sprawy - podstawy do wyrażenia oceny przez Sąd
Najwyższy co do spełnienia przez skarżącego wymagania przewidzianego w art.
3984
§ 1 pkt 3 w zw. z art. 3989
§ 1 k.p.c., które będzie weryfikowane
po ewentualnym przedstawieniu akt sprawy ze złożonym środkiem zaskarżenia.
Z tej przyczyny zaskarżone postanowienie podlega uchyleniu (art. 3941
§ 3 i 39815
§ 1 zdanie pierwsze k.p.c.).