V CNP 35/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 35/07
POSTANOWIENIE
Dnia 3 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie z powództwa A. Z.
przeciwko Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń S.A.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 3 kwietnia 2007 r.,
na skutek skargi powoda o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego zarządzenia przewodniczącego Sądu Okręgowego w L.
z dnia 5 września 2005 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Zarządzeniem z dnia 5 września 2005 r. przewodniczący w Sądzie
Okręgowym w L. zwrócił, na podstawie art. 4799
§ 1 k.p.c., wniosek powoda
o sporządzenie uzasadnienia wyroku.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia powód zarzucił naruszenia art. 4799
§ 1 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, a w wyjątkowych wypadkach,
określonych w art. 4241
§ 2 k.p.c., także od prawomocnego orzeczenia sądu
pierwszej instancji. W obu przypadkach przedmiotem zaskarżenia może być
prawomocne orzeczenie kończące postępowanie w sprawie. Można przyjąć,
że chodzi tu o takie postanowienie, które przez uprawomocnienie się trwale zamyka
drogę do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty w danej instancji (por. np. uchwały
składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1998 r., III CZP
44/98, OSNC 1999, nr 5, poz. 87, z dnia 31 maja 2000 r., III ZP 1/00, OSNC 2001,
nr 1, poz. 1 i z dnia 6 października 2000 r., III CZP 31/00, OSNC 2001, nr 2,
poz. 22).
Użycie przez ustawodawcę dopełnienia „w sprawie” świadczy wyraźnie
o zamiarze zwężenia omawianego pojęcia tylko do orzeczeń kończących
postępowanie jako całość poddaną pod osąd, z wyłączeniem orzeczeń
incydentalnych, ubocznych. Z tych przyczyn należy odrzucić wykładnię zmierzającą
do uznania za kończące postępowanie w sprawie takich orzeczeń, które zamykają
tylko jakiś fragment sprawy lub jej boczny nurt, rozstrzygają kwestię wpadkową albo
finalizują postępowanie pomocnicze bądź czynności przygotowawcze.
Zaskarżone zarządzenie dotyczy zwrotu wniosku o sporządzenie
uzasadnienia wyroku. Należy przyjąć, że to zarządzenie nie jest orzeczeniem
kończącym postępowanie w sprawie.
3
Analogiczne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia
9 listopada 2006 r., V CNP 138/06 (nie publ.).
Z przedstawionych przyczyn skarga jest niedopuszczalna, w konsekwencji
należało ją odrzucić (art. 4248
§ 1 k.p.c.). O kosztach postępowania orzeczono
stosownie do art. 98 § 1 w zw. z art. 391 § 1, art. 39319
i art. 42412
k.p.c.
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 3 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie z powództwa A. Z.
przeciwko Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń S.A.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 3 kwietnia 2007 r.,
na skutek skargi powoda o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego zarządzenia przewodniczącego Sądu Okręgowego w L.
z dnia 5 września 2005 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Zarządzeniem z dnia 5 września 2005 r. przewodniczący w Sądzie
Okręgowym w L. zwrócił, na podstawie art. 4799
§ 1 k.p.c., wniosek powoda
o sporządzenie uzasadnienia wyroku.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia powód zarzucił naruszenia art. 4799
§ 1 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, a w wyjątkowych wypadkach,
określonych w art. 4241
§ 2 k.p.c., także od prawomocnego orzeczenia sądu
pierwszej instancji. W obu przypadkach przedmiotem zaskarżenia może być
prawomocne orzeczenie kończące postępowanie w sprawie. Można przyjąć,
że chodzi tu o takie postanowienie, które przez uprawomocnienie się trwale zamyka
drogę do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty w danej instancji (por. np. uchwały
składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1998 r., III CZP
44/98, OSNC 1999, nr 5, poz. 87, z dnia 31 maja 2000 r., III ZP 1/00, OSNC 2001,
nr 1, poz. 1 i z dnia 6 października 2000 r., III CZP 31/00, OSNC 2001, nr 2,
poz. 22).
Użycie przez ustawodawcę dopełnienia „w sprawie” świadczy wyraźnie
o zamiarze zwężenia omawianego pojęcia tylko do orzeczeń kończących
postępowanie jako całość poddaną pod osąd, z wyłączeniem orzeczeń
incydentalnych, ubocznych. Z tych przyczyn należy odrzucić wykładnię zmierzającą
do uznania za kończące postępowanie w sprawie takich orzeczeń, które zamykają
tylko jakiś fragment sprawy lub jej boczny nurt, rozstrzygają kwestię wpadkową albo
finalizują postępowanie pomocnicze bądź czynności przygotowawcze.
Zaskarżone zarządzenie dotyczy zwrotu wniosku o sporządzenie
uzasadnienia wyroku. Należy przyjąć, że to zarządzenie nie jest orzeczeniem
kończącym postępowanie w sprawie.
3
Analogiczne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia
9 listopada 2006 r., V CNP 138/06 (nie publ.).
Z przedstawionych przyczyn skarga jest niedopuszczalna, w konsekwencji
należało ją odrzucić (art. 4248
§ 1 k.p.c.). O kosztach postępowania orzeczono
stosownie do art. 98 § 1 w zw. z art. 391 § 1, art. 39319
i art. 42412
k.p.c.
jz