I CZ 61/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-05-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 61/07
POSTANOWIENIE
Dnia 25 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca)
del. SSA Marta Romańska
w sprawie z powództwa E.F.
przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej „Ł.” w W.
o uchylenie uchwał,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 maja 2007 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 kwietnia 2007 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił skargę kasacyjną
powódki E.F., od wyroku tego Sądu z dnia 12 grudnia 2006 r. W uzasadnieniu Sąd
Apelacyjny wskazał, że skarga kasacyjna nie zawiera należycie uzasadnionego
wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania przez Sąd Najwyższy. Skarżąca w zażaleniu
wskazuje, że wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania został
sformułowany w jej skardze oraz, iż w jej przekonaniu był on wystarczająco
uzasadniony.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Przepis art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. wymaga, aby skarga kasacyjna zawierała
wniosek o jej przyjęcie do rozpoznania przez Sąd Najwyższy i jego uzasadnienie.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego za utrwalone uznać należy stanowisko, że
uzasadnienie wspomnianego wniosku nie może być lakoniczne i zdawkowe, lecz
powinno wyraźnie wskazywać, co zdaniem wnoszącego skargę przemawia za jej
przyjęciem do rozpoznania przez Sąd Najwyższy. W skardze kasacyjnej powódka
zaś ograniczyła się jedynie do stwierdzenia, że sprawa jest bezprecedensowa i nie
była dotychczas rozpatrywana przez Sąd Najwyższy. Takie uzasadnienie wniosku
o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie wypełnia wymagań wynikających
z art. 3989
§ 1 k.p.c. Trafne jest więc stanowisko Sądu Apelacyjnego, który uznał,
ze skarga kasacyjna powódki, zawiera nieusuwalny brak. W tej sytuacji miał on
prawo, na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c., odrzucić tę skargę.
Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c.
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 25 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca)
del. SSA Marta Romańska
w sprawie z powództwa E.F.
przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej „Ł.” w W.
o uchylenie uchwał,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 maja 2007 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 kwietnia 2007 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił skargę kasacyjną
powódki E.F., od wyroku tego Sądu z dnia 12 grudnia 2006 r. W uzasadnieniu Sąd
Apelacyjny wskazał, że skarga kasacyjna nie zawiera należycie uzasadnionego
wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania przez Sąd Najwyższy. Skarżąca w zażaleniu
wskazuje, że wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania został
sformułowany w jej skardze oraz, iż w jej przekonaniu był on wystarczająco
uzasadniony.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Przepis art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. wymaga, aby skarga kasacyjna zawierała
wniosek o jej przyjęcie do rozpoznania przez Sąd Najwyższy i jego uzasadnienie.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego za utrwalone uznać należy stanowisko, że
uzasadnienie wspomnianego wniosku nie może być lakoniczne i zdawkowe, lecz
powinno wyraźnie wskazywać, co zdaniem wnoszącego skargę przemawia za jej
przyjęciem do rozpoznania przez Sąd Najwyższy. W skardze kasacyjnej powódka
zaś ograniczyła się jedynie do stwierdzenia, że sprawa jest bezprecedensowa i nie
była dotychczas rozpatrywana przez Sąd Najwyższy. Takie uzasadnienie wniosku
o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie wypełnia wymagań wynikających
z art. 3989
§ 1 k.p.c. Trafne jest więc stanowisko Sądu Apelacyjnego, który uznał,
ze skarga kasacyjna powódki, zawiera nieusuwalny brak. W tej sytuacji miał on
prawo, na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c., odrzucić tę skargę.
Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c.
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., orzekł jak w sentencji.