V CNP 59/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-05-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 59/07
POSTANOWIENIE
Dnia 5 czerwca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi L. W.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Rejonowego w M.
z dnia 7 marca 2006 r. w sprawie z powództwa M. M.
przeciwko L. W.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 czerwca 2007 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 7 marca 2006 r. Sąd Rejonowy w M. uwzględnił powództwo
przeciwko L. W.
Od powyższego wyroku pełnomocnik pozwanej wniósł, bez uiszczenia
opłaty, apelację, która została przez ten Sąd odrzucona. Zażalenie pełnomocnika
pozwanej na postanowienie odrzucające zażalenie pozwanej na zarządzenie z dnia
20 kwietnia 2006 r. zostało przez Sąd Okręgowy oddalone.
Wyrok Sądu Rejonowego w M. został zakwestionowany przez pozwaną
skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Skarżąca zarzuciła zaskarżonemu orzeczeniu „niezgodność z prawem wynikającą z
naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego oraz praw człowieka i
obywatela".
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Wyjątek od
wskazanej zasady przewidziano w art. 4241
§ 2 k.p.c. W sytuacji, gdy strona nie
skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność skargi
uzależniona jest od istnienia wyjątkowego wypadku polegającego na występowaniu
niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela.
W przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy wypadek nie występuje. Skarżąca
nie sprecyzowała w sposób wystarczający, które podstawowe zasady porządku
prawnego lub konstytucyjne wolności albo prawa człowieka i obywatela zostały jej
zdaniem naruszone, gdyż powołała się ogólnie na „naruszenie podstawowych
zasad porządku prawnego oraz praw człowieka i obywatela", bez szczegółowego
uzasadnienia tych okoliczności. Okoliczności te winny być wykazane w skardze
(art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.), co stanowi jeden z jej elementów istotnych. W wypadku
3
powołania się na naruszenie podstawowych zasad porządku prawnego konieczne
jest bowiem wykazanie, że dana zasada istnieje i ma podstawowe znaczenie dla
porządku prawnego oraz dokładne określenie w jaki sposób doszło do naruszenia
tej zasady w wyniku wydania orzeczenia. Gdy zaś skarżąca powołuje się na
naruszenie konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela niezbędne
jest oprócz wskazania danej zasady, powołanie przepisu Konstytucji, z którego
zasada wynika oraz dokładne określenie sposobu jej naruszenia.
Skarżąca nie wykazała ponadto, że zachodzi wyjątkowy wypadek
uzasadniający wniesienie skargi od niezaskarżonego orzeczenia sądu pierwszej
instancji, co oznacza, że skarga nie czyni zadość omawianemu wymaganiu.
W istocie skarżąca zastępuje skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia środki odwoławcze przysługujące od wyroku na
zasadach ogólnych, w sytuacji gdy w sposób zawiniony przez swojego
pełnomocnika środki te utraciła.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu (art. 4248
§ 2
k.p.c.).
jc
POSTANOWIENIE
Dnia 5 czerwca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi L. W.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Rejonowego w M.
z dnia 7 marca 2006 r. w sprawie z powództwa M. M.
przeciwko L. W.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 czerwca 2007 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 7 marca 2006 r. Sąd Rejonowy w M. uwzględnił powództwo
przeciwko L. W.
Od powyższego wyroku pełnomocnik pozwanej wniósł, bez uiszczenia
opłaty, apelację, która została przez ten Sąd odrzucona. Zażalenie pełnomocnika
pozwanej na postanowienie odrzucające zażalenie pozwanej na zarządzenie z dnia
20 kwietnia 2006 r. zostało przez Sąd Okręgowy oddalone.
Wyrok Sądu Rejonowego w M. został zakwestionowany przez pozwaną
skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Skarżąca zarzuciła zaskarżonemu orzeczeniu „niezgodność z prawem wynikającą z
naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego oraz praw człowieka i
obywatela".
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Wyjątek od
wskazanej zasady przewidziano w art. 4241
§ 2 k.p.c. W sytuacji, gdy strona nie
skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność skargi
uzależniona jest od istnienia wyjątkowego wypadku polegającego na występowaniu
niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela.
W przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy wypadek nie występuje. Skarżąca
nie sprecyzowała w sposób wystarczający, które podstawowe zasady porządku
prawnego lub konstytucyjne wolności albo prawa człowieka i obywatela zostały jej
zdaniem naruszone, gdyż powołała się ogólnie na „naruszenie podstawowych
zasad porządku prawnego oraz praw człowieka i obywatela", bez szczegółowego
uzasadnienia tych okoliczności. Okoliczności te winny być wykazane w skardze
(art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.), co stanowi jeden z jej elementów istotnych. W wypadku
3
powołania się na naruszenie podstawowych zasad porządku prawnego konieczne
jest bowiem wykazanie, że dana zasada istnieje i ma podstawowe znaczenie dla
porządku prawnego oraz dokładne określenie w jaki sposób doszło do naruszenia
tej zasady w wyniku wydania orzeczenia. Gdy zaś skarżąca powołuje się na
naruszenie konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela niezbędne
jest oprócz wskazania danej zasady, powołanie przepisu Konstytucji, z którego
zasada wynika oraz dokładne określenie sposobu jej naruszenia.
Skarżąca nie wykazała ponadto, że zachodzi wyjątkowy wypadek
uzasadniający wniesienie skargi od niezaskarżonego orzeczenia sądu pierwszej
instancji, co oznacza, że skarga nie czyni zadość omawianemu wymaganiu.
W istocie skarżąca zastępuje skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia środki odwoławcze przysługujące od wyroku na
zasadach ogólnych, w sytuacji gdy w sposób zawiniony przez swojego
pełnomocnika środki te utraciła.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu (art. 4248
§ 2
k.p.c.).
jc