Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 50/07
POSTANOWIENIE
Dnia 20 czerwca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Tadeusz Żyznowski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Miasta P. - Zarządu Komunalnych
Zasobów Lokalowych
przeciwko "H." Spółce Jawnej w P.,
B. B. i S. B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 czerwca 2007 r.,
zażalenia pozwanych
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 6 kwietnia 2007 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny - zaskarżonym postanowieniem - odrzucił skargę kasacyjną
pozwanej Spółki H. motywując, iż skarga ta nie spełnia wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c., bowiem skarżący nie przytoczyli motywacji, że skarga
kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.).
W złożonym zażaleniu strona pozwana wnosiła o uchylenie zaskarżonego
postanowienia i dowodziła, że w treści skargi kasacyjnej wykazała istnienie
przesłanki przewidzianej w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do powołanego w zażaleniu art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. skarga
kasacyjna spełnia wymaganie przewidziane w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. jeżeli
zawiera argumentację pozwalającą na przyjęcie, że jest ona oczywiście
uzasadniona. Skoro ustawodawca posłużył się wymaganiem oczywistości co do
zasadności skargi kasacyjnej, to uzasadnione jest odwołanie się do przepisów
w których cecha oczywistości jest rozstrzygająca, np. art. 395 § 2, 50510
§ 3 k.p.c.
i art. 109 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Omawiana
okoliczność traktowana jest jako niewątpliwa, pewna, z góry widoczna dla każdego
prawnika bez potrzeby pogłębionej analizy.
Oceniając z pozycji oczywistości treść odrzuconej skargi kasacyjnej należy
wskazać, że wbrew twierdzeniom skarżącej Spółki w skardze tej nie zostały
przytoczone i wykazane okoliczności pozwalające na uznanie skargi za oczywiście
uzasadnioną. Nakaz wynikający z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. w zw. z art. 3989
§ 1 pkt
4 k.p.c. dowodzi konieczność rozróżnienia wymagania w postaci przytoczenia
i uzasadnienia podstaw skargi kasacyjnej (art. 3983
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c.)
od spełnienia przesłanki wskazanej w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. przez wykazanie,
iż wadliwość wynikająca z wykładni przepisów prawa lub ich zastosowania ma
cechy oczywistości. Oparcie skargi kasacyjnej na podstawie naruszenia prawa
materialnego (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.) wymaga określenia postaci naruszenia
prawa materialnego, a swoistość podstawy przewidzianej w art. 3983
§ 1 pkt 2
3
k.p.c. wyraża się w tym, że poza naruszeniem prawa procesowego skarżący
wykazuje wpływ tego uchybienia na wynik sprawy. Nawet zatem prawidłowe
sprecyzowanie i wypełnienie podstaw skargi kasacyjnej, czego nie ocenia Sąd
Najwyższy w tej fazie postępowania, nie przesądza o jej przyjęciu do rozpoznania
(art. 3989
§ 1 k.p.c.). Nie wystarczą zatem przytoczone przez skarżącego
wadliwości, popełnione - jego zdaniem - w toku postępowania przed Sądem drugiej
instancji oraz ferowania zaskarżonego orzeczenia. W świetle powołanych
przepisów niezbędnym jest zamieszczenie elementu spełniającego wymagania
przewidziane w art. 3989
§ 1 pkt 1 - 4 k.p.c. Skoro uzasadnienie wniosku skargi
kasacyjnej, o którym mowa w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. nie zawiera żadnego z tych
elementów a powtarzanie słów ustawy, iż skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona nie może być potraktowane jako wykazujące cechę oczywistości, o
którym stanowi powołany w skardze kasacyjnej art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. Wniesienie
skargi kasacyjnej nawet niedopuszczalnej, powoduje wszczęcie postępowania
kasacyjnego w toku którego Sąd drugiej instancji dokonuje czynności
przewidzianych w art. 3986
§ 1 i 2 k.p.c. W wykonaniu tego obowiązku Sąd
Apelacyjny stwierdził, że skarga kasacyjna nie zawiera uzasadnienia wniosku o
przyjęcie jej do rozpoznania (art. 3984
§ 1 pkt 3 w zw. z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.).
Sąd Apelacyjny nie oceniał merytorycznej argumentacji zawartej w skardze
kasacyjnej, lecz zasadnie stwierdził istnienie nieusuwalnego braku tej skargi, tj.
braku uzasadnienia powołanego wniosku (art. 3984
§ 1 pkt 3). Nie doszło zatem
do naruszenia zasady autoprekluzji i związania Sądu orzekającego jego
orzeczeniem. Odmienne zapatrywanie prowadziłoby do pozbawienia sądu drugiej
instancji możliwości wypełnienia obowiązków przewidzianych w art. 3986
§ 1 i 2
k.p.c. tylko w następstwie wysunięcia przez stronę skarżącą zarzutu w postaci
powtórzenia słów ustawy z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. Dlatego zażalenie jako
bezzasadne podlega oddaleniu (art. 39814
§ 1 w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
jz