Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 21 CZERWCA 2007 R.
SNO 33/07
Przewodniczący: Sędzia SN Stanisław Kosmal (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Jan Górowski, Beata Gudowska.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y w sprawie sędziego
Sądu Rejonowego po rozpoznaniu zażalenia radcy prawnego na zarządzenie
Wiceprezesa Sądu Apelacyjnego z dnia 22 marca 2007 r.
p o s t a n o w i ł : u t r z y m a ć w m o c y zaskarżone z a r z ą d z e n i e .
U z a s a d n i e n i e
Zarządzeniem z dnia 22 marca 2007 r. Wiceprezes Sądu Apelacyjnego odmówił
przyjęcia kasacji radcy prawnego od postanowienia Sądu Apelacyjnego – Sądu
Dyscyplinarnego z dnia 23 stycznia 2007 r., mocą którego utrzymano w mocy
zarządzenie Prezesa Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego odmawiające
przyjęcia wniosku wspomnianego wyżej radcy prawnego o zezwolenie na
pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sędziego Sądu Rejonowego.
Zarządzenie to zostało zaskarżone przez radcę prawnego, który powołując się na
art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 128 oraz art. 110 i 111 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001
r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz art. 523 § 1 k.p.k., domagał się na tej
podstawie „zmiany zaskarżonego zarządzenia i przyjęcia wniesionej przez niego
kasacji”.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Zażalenie radcy prawnego nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszym rzędzie stwierdzić trzeba, że przywołane przez stronę skarżącą w
zarzutach przepisy Kodeksu postępowania karnego oraz ustawy – Prawo o ustroju
sądów powszechnych regulują kwestie związane z podstawami kasacji,
postępowaniem przedkasacyjnym oraz kwestie związane z właściwością sądów
dyscyplinarnych i ich obsadą, i w żaden sposób nie korespondują z uzasadnieniem
przedmiotowego zażalenia. Z uzasadnienia zażalenia domyślać się jedynie można, że
strona skarżąca kwestionuje to, iż zaskarżone zarządzenie nie ma uzasadnienia, które
wskazywałoby na powody nieprzyjęcia jej kasacji przez osobę uprawnioną,
wymienioną w art. 530 k.p.k.
Ustosunkowując się do tego ostatniego zarzutu stwierdzić trzeba, że zgodnie z
art. 99 § 2 k.p.k. zarządzenie prezesa lub upoważnionego sędziego, które jest
2
zaskarżalne wymaga pisemnego uzasadnienia. Takim zarządzeniem w myśl art. 530 §
3 k.p.k. jest na pewno zarządzenie o odmowie przyjęcia kasacji. Skoro zaskarżone
przez radcę prawnego zarządzenie Wiceprezesa Sądu Apelacyjnego z dnia 22 marca
2007 r. o odmowie przyjęcia kasacji skarżącej takiego uzasadnienia nie zawiera jest
zarządzeniem wadliwym. Nie oznacza to jednak, iż wniosek skarżącego radcy
prawnego o jego „zmianę” jest zasadny.
Zmiana lub uchylenie orzeczenia bądź zarządzenia z uwagi na naruszenie
przepisów postępowania może nastąpić jedynie wtedy, gdy owo naruszenie mogło
mieć wpływ na treść tego orzeczenia lub zarządzenia.
W niniejszej sprawie wspomniane wyżej uchybienie Wiceprezesa Sądu
Apelacyjnego nie mogło mieć żadnego wpływu na treść tego zarządzenia albowiem
bezspornym jest, iż od postanowienia Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z
dnia 23 stycznia 2007 r. kasacja jest niedopuszczalna z mocy prawa. Nie przewidują
jej bowiem, ani przepisy Kodeksu postępowania karnego, które w związku z art. 128
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, w sprawach nieuregulowanych w
ustawie stosuje się w postępowaniu dyscyplinarnym odpowiednio, ani przepisy Prawa
o ustroju sądów powszechnych.
Artykuł 519 k.p.k. dopuszcza bowiem kasację strony jedynie od prawomocnych
wyroków sądów odwoławczych kończących postępowanie, zaś art. 122 Prawa o
ustroju sądów powszechnych nie przewiduje kasacji w sprawach dyscyplinarnych
sędziów nawet od wyroków sądów dyscyplinarnych drugiej instancji.
Mając na uwadze powyższe rozważania należało zaskarżone zarządzenie
utrzymać w mocy.

SNO 33/07

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Pełny tekst orzeczenia