Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 270/07
POSTANOWIENIE
Dnia 18 stycznia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z powództwa W. G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w W.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 stycznia 2008 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w W.
z dnia 25 kwietnia 2007 r.,
I. odrzuca skargę kasacyjną
II. nie obciąża powoda kosztami postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2007 r., Sąd Okręgowy w W. zmienił wyrok
Sądu Rejonowego dla [...] W. z dnia 30 maja 2006 r. w punkcie pierwszym w ten
sposób, że w miejsce zasądzonego wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez
pracy zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. na rzecz W. G. kwotę
15.900 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, a w pozostałym
zakresie apelację strony pozwanej oddalił.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku powód zarzucił naruszenie
przepisów prawa materialnego oraz niewłaściwą ich interpretację i zastosowanie
poprzez przyjęcie, że organizacja związkowa, której powód jest członkiem, nie
2
posiada statusu zakładowej organizacji związkowej w rozumieniu art. 32 w związku
z art. 251
ust. 1 ustawy o związkach zawodowych, skutkiem czego odmówiono
powodowi ochrony wynikającej z art. 32 ustawy o związkach zawodowych. W
związku z powyższym skarżący wniósł o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania oraz o zmianę wyroku w ten sposób, aby utrzymując w mocy cały
wyrok Sądu pierwszej instancji, apelację pozwanego w całości oddalić.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Zgodnie z art. 3984
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna powinna zawierać
oznaczenie zaskarżonego orzeczenia (pkt 1), przytoczenie podstaw kasacyjnych i
ich uzasadnienie (pkt 2), wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i
jego uzasadnienie (pkt 3) oraz wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia (pkt 4).
Przepis art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. wymaga, aby wniosek o przyjęcie skargi
kasacyjnej stanowił odrębny element pisma niezależny od przytoczenia podstaw
kasacyjnych i ich uzasadnienia. Uzasadnienie wniosku natomiast powinno
nawiązywać do przesłanek przyjęcia kasacji do rozpoznania określonych w art.
3989
§ 1 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem Sąd Najwyższy przyjmuje skargę
kasacyjną do rozpoznania, jeżeli: 1) w sprawie występuje istotne zagadnienie
prawne, 2) istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, 3) zachodzi
nieważność postępowania lub 4) skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Spełnienie wymagania z art. 3984
§ pkt 3 k.p.c. powinno zatem przybrać formę
wyodrębnionego wywodu prawnego, w którym skarżący wskaże, jakie występujące
w sprawie okoliczności pozwalają na uwzględnienie wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania i jednocześnie uzasadni, dlaczego odpowiadają one
ustawowemu katalogowi przesłanek. Braki skargi kasacyjnej w zakresie
wskazanych wyżej elementów konstrukcyjnych powodują, że skarga jest dotknięta
tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym do usuwania braków
formalnych skargi kasacyjnej i w związku z tym podlega odrzuceniu bez wzywania
do ich uzupełnienia. Skoro bowiem wymóg zawarcia w skardze kasacyjnej wniosku
o przyjęcie skargi tej do rozpoznania i jego uzasadnienie ma taką samą wagę i
znaczenie jak pozostałe istotne cechy skargi kasacyjnej, to podlega badaniu
według kryteriów, przy pomocy których badane są kryteria pozostałe. W
3
konsekwencji brak w skardze kasacyjnej odpowiadającego ustawowym
wymaganiom uzasadnienia wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania (art. 3984
§ 1 pkt
3 k.p.c.) jest brakiem nieusuwalnym, powodującym odrzucenie skargi kasacyjnej
przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c. (por. także postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2005 r., III CZ 61/05, OSNC z 2006 r., z. 4, poz.
75).
Skarga kasacyjna powoda nie spełnia istotnego wymogu formalnego z art.
3984
§ 1 pkt 3 k.p.c., albowiem zawarty w niej wniosek o przyjęcie skargi do
rozpoznania nie zawiera uzasadnienia. Za takowe nie może być uznane
stwierdzenie skarżącego, że „skarga kasacyjna jest konieczna i uzasadniona”.
Należy bowiem mieć na uwadze, że z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. wynika konieczność
powołania się nie na samą „zasadność”, ale na „oczywistą zasadność” skargi oraz
wykazania, że przesłanka ta rzeczywiście zachodzi. Sam zarzut naruszenia (nawet
oczywistego) określonego przepisu (przepisów) nie prowadzi wprost do oceny, że
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2006 r., II CZ 28/06, niepublikowane i orzeczenia
tam powołane).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji na
podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c.
/tp/