V CNP 192/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 192/07
POSTANOWIENIE
Dnia 23 stycznia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi dłużnika K. O.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Okręgowego w G. z dnia 26 lipca 2007 r. sygn. akt III Cz (…) [WSC (…)]
w sprawie dłużnika K. O.
przy uczestnictwie wierzycielki J. F.-P.
o egzekucję świadczenia pieniężnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 stycznia 2008 r.,
1) odrzuca skargę;
2) zasądza od K. O. na rzecz J. F.-P. kwotę 600, zł (sześćset) tytułem kosztów
postępowania.
Uzasadnienie
Prawomocnym postanowieniem z dnia 26 lipca 2007 r. Sąd Okręgowy w G., na
skutek zażalenia dłużnika K. O. na postanowienie Sądu Rejonowego w R. z dnia 30
stycznia 2007 r., zmienił zaskarżone postanowienie przez ustalenie kosztów
egzekucyjnych oraz orzekł o kosztach postępowania skargowego i zażaleniowego.
Dłużnik K. O. zaskarżył w całości postanowienie z dnia 26 lipca 2007 r. skargą o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. W skardze zarzucił
naruszenia „art. 13 § 2 k.p.c. w związku z art. obecnie 1262
- w momencie wniesienia
pozwu art. 16 ustawy o kosztach sądowych - art. 825 pkt 3 k.p.c.”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji kończącego
postępowanie w sprawie, a w wyjątkowych wypadkach, gdy niezgodność z prawem
wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga przysługuje także od prawomocnego
orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie wydanego przez sąd pierwszej
instancji lub drugiej instancji, jeżeli strony nie skorzystały z przysługujących im środków
prawnych, chyba że jest możliwa zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych
przysługujących stronie środków prawnych (art. 4241
§ 1 i 2 k.p.c.).
Przede wszystkim podnieść należy, że orzeczenie, którego treścią jest
rozstrzygnięcie o kosztach, nie jest postanowieniem kończącym postępowanie
w sprawie. W orzecznictwie utrwalone jest zapatrywanie, że do kategorii orzeczeń
kończących postępowanie w sprawie należą wyroki oraz postanowienia wydane
w postępowaniu nieprocesowym rozstrzygające co do istoty sprawy. Orzeczenie
rozstrzygające co do istoty sprawy, to takie, które po uprawomocnieniu się trwale
zamyka drogę do dalszego postępowania i rozstrzygnięcia (por. uzasadnienie uchwały
składu siedmiu sędziów z dnia 24 listopada 1998 r., III CZP 44/98, OSNC 1999, nr 5,
poz. 87, uchwałę składu siedmiu sędziów z dnia 31 maja 2000 r., III ZP 1/00, OSNC
2001, nr 1, poz. 1, uchwałę składu siedmiu sędziów z dnia 6 października 2000 r., III
CZP 31/00, OSNC 2001, nr 2, poz. 22).
Orzeczeniom rozstrzygającym co do istoty sprawy należy przeciwstawić
te rozstrzygające w kwestiach incydentalnych, tj. takie, które pozostają w związku
z postępowaniem zmierzającym do rozpoznania żądania, ale ich byt jest samodzielny w
tym znaczeniu, że zamykają określony uboczny wątek spawy. Do tej kategorii orzeczeń
należy zaliczyć rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów. Postanowienie o kosztach
procesu nie jest zatem orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie w myśl
przedstawionej wyżej wykładni. W tym kierunku wypowiadał się też Sąd Najwyższy w
nawiązaniu do stanu prawnego, obowiązującego przed dniem 6 lutego 2005 r., m.in. w
postanowieniach z dnia 20 grudnia 1996 r., l CZ 30/96, OSNC 1997, nr 3, poz. 34). Nie
ma podstaw żeby wykładni tej nie stosować w przypadku skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (por. także postanowienie z dnia 17
listopada 2005 r., II CNP 15/05 - OSNC 2006, nr 9, poz. 153).
W konsekwencji orzeczono, jak w sentencji postanowienia (art. 4248
§ 1 k.p.c.). O
kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 108 § 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 23 stycznia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi dłużnika K. O.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Okręgowego w G. z dnia 26 lipca 2007 r. sygn. akt III Cz (…) [WSC (…)]
w sprawie dłużnika K. O.
przy uczestnictwie wierzycielki J. F.-P.
o egzekucję świadczenia pieniężnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 stycznia 2008 r.,
1) odrzuca skargę;
2) zasądza od K. O. na rzecz J. F.-P. kwotę 600, zł (sześćset) tytułem kosztów
postępowania.
Uzasadnienie
Prawomocnym postanowieniem z dnia 26 lipca 2007 r. Sąd Okręgowy w G., na
skutek zażalenia dłużnika K. O. na postanowienie Sądu Rejonowego w R. z dnia 30
stycznia 2007 r., zmienił zaskarżone postanowienie przez ustalenie kosztów
egzekucyjnych oraz orzekł o kosztach postępowania skargowego i zażaleniowego.
Dłużnik K. O. zaskarżył w całości postanowienie z dnia 26 lipca 2007 r. skargą o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. W skardze zarzucił
naruszenia „art. 13 § 2 k.p.c. w związku z art. obecnie 1262
- w momencie wniesienia
pozwu art. 16 ustawy o kosztach sądowych - art. 825 pkt 3 k.p.c.”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji kończącego
postępowanie w sprawie, a w wyjątkowych wypadkach, gdy niezgodność z prawem
wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga przysługuje także od prawomocnego
orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie wydanego przez sąd pierwszej
instancji lub drugiej instancji, jeżeli strony nie skorzystały z przysługujących im środków
prawnych, chyba że jest możliwa zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych
przysługujących stronie środków prawnych (art. 4241
§ 1 i 2 k.p.c.).
Przede wszystkim podnieść należy, że orzeczenie, którego treścią jest
rozstrzygnięcie o kosztach, nie jest postanowieniem kończącym postępowanie
w sprawie. W orzecznictwie utrwalone jest zapatrywanie, że do kategorii orzeczeń
kończących postępowanie w sprawie należą wyroki oraz postanowienia wydane
w postępowaniu nieprocesowym rozstrzygające co do istoty sprawy. Orzeczenie
rozstrzygające co do istoty sprawy, to takie, które po uprawomocnieniu się trwale
zamyka drogę do dalszego postępowania i rozstrzygnięcia (por. uzasadnienie uchwały
składu siedmiu sędziów z dnia 24 listopada 1998 r., III CZP 44/98, OSNC 1999, nr 5,
poz. 87, uchwałę składu siedmiu sędziów z dnia 31 maja 2000 r., III ZP 1/00, OSNC
2001, nr 1, poz. 1, uchwałę składu siedmiu sędziów z dnia 6 października 2000 r., III
CZP 31/00, OSNC 2001, nr 2, poz. 22).
Orzeczeniom rozstrzygającym co do istoty sprawy należy przeciwstawić
te rozstrzygające w kwestiach incydentalnych, tj. takie, które pozostają w związku
z postępowaniem zmierzającym do rozpoznania żądania, ale ich byt jest samodzielny w
tym znaczeniu, że zamykają określony uboczny wątek spawy. Do tej kategorii orzeczeń
należy zaliczyć rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów. Postanowienie o kosztach
procesu nie jest zatem orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie w myśl
przedstawionej wyżej wykładni. W tym kierunku wypowiadał się też Sąd Najwyższy w
nawiązaniu do stanu prawnego, obowiązującego przed dniem 6 lutego 2005 r., m.in. w
postanowieniach z dnia 20 grudnia 1996 r., l CZ 30/96, OSNC 1997, nr 3, poz. 34). Nie
ma podstaw żeby wykładni tej nie stosować w przypadku skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (por. także postanowienie z dnia 17
listopada 2005 r., II CNP 15/05 - OSNC 2006, nr 9, poz. 153).
W konsekwencji orzeczono, jak w sentencji postanowienia (art. 4248
§ 1 k.p.c.). O
kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 108 § 1 k.p.c.