I CNP 119/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-01-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 119/07
POSTANOWIENIE
Dnia 30 stycznia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosław Bączyk
w sprawie ze skargi A. T. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w T. z dnia 23 czerwca 2005 r., sygn. akt I 1 Ca (…),
wydanego w sprawie z wniosku
Z. D. i J. D.
przy uczestnictwie Gminy B. i A. T.
o wpis,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 30 stycznia 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
A. T. – uczestniczka postępowania o wpis w księdze wieczystej – złożyła skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Okręgowego z dnia 23 czerwca 2005 r., w którym oddalono jej apelację od wpisu w
księdze wieczystej Kw (…) z dnia 21 lutego 2005 r. Wpisu tego dokonano w dziale II tej
księgi wieczystej na podstawie orzeczenia sądowego o zobowiązaniu do złożenia
oświadczenia woli oraz stosownego oświadczenia wnioskodawcy w formie aktu
notarialnego.
W skardze przytoczone zostały przepisy prawa procesowego i materialnego, z
którymi zaskarżone postanowienie – według skarżącej – są niezgodne. Starano się
uprawdopodobnić fakt wyrządzenia szkody, spowodowanej zaskarżonym
postanowieniem. Wykazywano, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
szczególnym środkiem zaskarżenia, który musi spełniać określone rygory prawne
wymienione m. in. w art. 4245
§ 1 k.p.c. Ponadto zgodnie z art. 871
k.p.c., w
postępowaniu przed Sądem Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron przez
adwokatów lub radców prawnych. Chodzi tu o tzw. przymus adwokacko – radcowski. Z
treści złożonej skargi nie wynika to, że skarżąca mogłaby samodzielnie, skutecznie
wnosić skargę, opatrując ją tylko własnym podpisem (art. 871
§ 2 k.p.c.). Od
przewidzianej w art. 871
§ 1 k.p.c. zasady przymusu adwokacko – radcowskiego nie
zachodzi odstępstwo także wówczas, gdy oddalony został wniosek skarżącego o
ustanowienie adwokata z urzędu na podstawie art. 117 § 1 k.p.c., zawarty w skardze lub
dołączony do takiej skargi [por. k. (…) akt, sygn. I Co (…)].
Naruszenie reguły wyrażonej w art. 871
k.p.c. powoduje odrzucenie skargi na
podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c. Dlatego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 30 stycznia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosław Bączyk
w sprawie ze skargi A. T. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w T. z dnia 23 czerwca 2005 r., sygn. akt I 1 Ca (…),
wydanego w sprawie z wniosku
Z. D. i J. D.
przy uczestnictwie Gminy B. i A. T.
o wpis,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 30 stycznia 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
A. T. – uczestniczka postępowania o wpis w księdze wieczystej – złożyła skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Okręgowego z dnia 23 czerwca 2005 r., w którym oddalono jej apelację od wpisu w
księdze wieczystej Kw (…) z dnia 21 lutego 2005 r. Wpisu tego dokonano w dziale II tej
księgi wieczystej na podstawie orzeczenia sądowego o zobowiązaniu do złożenia
oświadczenia woli oraz stosownego oświadczenia wnioskodawcy w formie aktu
notarialnego.
W skardze przytoczone zostały przepisy prawa procesowego i materialnego, z
którymi zaskarżone postanowienie – według skarżącej – są niezgodne. Starano się
uprawdopodobnić fakt wyrządzenia szkody, spowodowanej zaskarżonym
postanowieniem. Wykazywano, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
szczególnym środkiem zaskarżenia, który musi spełniać określone rygory prawne
wymienione m. in. w art. 4245
§ 1 k.p.c. Ponadto zgodnie z art. 871
k.p.c., w
postępowaniu przed Sądem Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron przez
adwokatów lub radców prawnych. Chodzi tu o tzw. przymus adwokacko – radcowski. Z
treści złożonej skargi nie wynika to, że skarżąca mogłaby samodzielnie, skutecznie
wnosić skargę, opatrując ją tylko własnym podpisem (art. 871
§ 2 k.p.c.). Od
przewidzianej w art. 871
§ 1 k.p.c. zasady przymusu adwokacko – radcowskiego nie
zachodzi odstępstwo także wówczas, gdy oddalony został wniosek skarżącego o
ustanowienie adwokata z urzędu na podstawie art. 117 § 1 k.p.c., zawarty w skardze lub
dołączony do takiej skargi [por. k. (…) akt, sygn. I Co (…)].
Naruszenie reguły wyrażonej w art. 871
k.p.c. powoduje odrzucenie skargi na
podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c. Dlatego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.