I CNP 51/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 51/08
POSTANOWIENIE
Dnia 24 lipca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie ze skargi G. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w R. z dnia 14 marca 2006 r., sygn. akt I Ca (…), wydanego
w sprawie
z powództwa G. K.
przeciwko A. H.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 24 lipca 2008 r.,
odrzuca skargę i zasądza od G. K. na rzecz A. H. 1200 (tysiącdwieście) zł kosztów
postępowania.
Uzasadnienie
Prawomocnym wyrokiem z dnia 14 marca 2006 r. Sąd Okręgowy w R. – na
skutek apelacji pozwanego – zmienił wyrok Sądu Rejonowego w L. z dnia 30 listopada
2005 r., zasądzający od pozwanego na rzecz powoda 8000 zł z ustawowymi odsetkami
oraz 1840 zł kosztów procesu, w ten sposób, że oddalił powództwo i zasadził od
powoda na rzecz pozwanego 2455 zł kosztów procesu za obie instancje.
Od wyroku Sądu Okręgowego pełnomocnik powoda wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z
2
2005 r. Nr 13, poz. 98) jest – podobnie jak skarga kasacyjna – środkiem prawnym
sformalizowanym. Wysokie wymagania formalne stawiane skardze są związane nie
tylko z jej specjalną, nadzwyczajną funkcją w systemie prawa, ale wynikają także z
potrzeby spełnienia wysokich oczekiwań profesjonalnych.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienia, wskazanie przepisów
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy,
wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe oraz wniosek o stwierdzenia niezgodności
orzeczenia z prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzucenie bez wzywania do ich usunięcia. Każde z tych wymagań
przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. – na co Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał
uwagę – ma charakter samoistny, powinno być zatem spełnione niezależnie od innych
wymagań (por. postanowienia Sąd Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05 i
z dnia 18 stycznia III CNP 21/05 niepubl.).
W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że obciążający skarżącego obowiązek
wykazania, iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
nie było i nie jest możliwe oznacza przeprowadzenie prawniczej analizy przepisów
dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z
innych przyczyn nie mogły odnieść skutku. Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący
musi „wykazać” (a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”), że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Podkreśla się, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną czy skargę o wznowienie
postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie
orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140, z dnia 21 grudnia 2006 r., III CNP 57/06 niepubl.).
Tymczasem skarżący poprzestał na stwierdzeniu, „że zmiana lub uchylenie
skarżonego wyroku jest niemożliwa oraz nie istniała wcześniej – sprawa z uwagi na
3
wartość przedmiotu zaskarżenia poniżej pięćdziesięciu tysięcy złotych nie jest sprawą
kasacyjną, w której zgodnie z art. 3982
§ 2 k.p.c. przysługiwałaby skarga kasacyjna”.
Takie stwierdzenie nie odpowiada przedstawionym wyżej wymaganiom. Nie ma zatem
podstaw do uznania, że zostało spełnione wymaganie przewidziane w art. 4241
§ 1 pkt 5
k.p.c.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 4248
§ 1 k.p.c. oraz art. 98 w związku z art. 391, art. 39821
i art.
42412
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 24 lipca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie ze skargi G. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w R. z dnia 14 marca 2006 r., sygn. akt I Ca (…), wydanego
w sprawie
z powództwa G. K.
przeciwko A. H.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 24 lipca 2008 r.,
odrzuca skargę i zasądza od G. K. na rzecz A. H. 1200 (tysiącdwieście) zł kosztów
postępowania.
Uzasadnienie
Prawomocnym wyrokiem z dnia 14 marca 2006 r. Sąd Okręgowy w R. – na
skutek apelacji pozwanego – zmienił wyrok Sądu Rejonowego w L. z dnia 30 listopada
2005 r., zasądzający od pozwanego na rzecz powoda 8000 zł z ustawowymi odsetkami
oraz 1840 zł kosztów procesu, w ten sposób, że oddalił powództwo i zasadził od
powoda na rzecz pozwanego 2455 zł kosztów procesu za obie instancje.
Od wyroku Sądu Okręgowego pełnomocnik powoda wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z
2
2005 r. Nr 13, poz. 98) jest – podobnie jak skarga kasacyjna – środkiem prawnym
sformalizowanym. Wysokie wymagania formalne stawiane skardze są związane nie
tylko z jej specjalną, nadzwyczajną funkcją w systemie prawa, ale wynikają także z
potrzeby spełnienia wysokich oczekiwań profesjonalnych.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienia, wskazanie przepisów
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy,
wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe oraz wniosek o stwierdzenia niezgodności
orzeczenia z prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzucenie bez wzywania do ich usunięcia. Każde z tych wymagań
przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. – na co Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał
uwagę – ma charakter samoistny, powinno być zatem spełnione niezależnie od innych
wymagań (por. postanowienia Sąd Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05 i
z dnia 18 stycznia III CNP 21/05 niepubl.).
W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że obciążający skarżącego obowiązek
wykazania, iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
nie było i nie jest możliwe oznacza przeprowadzenie prawniczej analizy przepisów
dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z
innych przyczyn nie mogły odnieść skutku. Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący
musi „wykazać” (a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”), że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Podkreśla się, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną czy skargę o wznowienie
postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie
orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140, z dnia 21 grudnia 2006 r., III CNP 57/06 niepubl.).
Tymczasem skarżący poprzestał na stwierdzeniu, „że zmiana lub uchylenie
skarżonego wyroku jest niemożliwa oraz nie istniała wcześniej – sprawa z uwagi na
3
wartość przedmiotu zaskarżenia poniżej pięćdziesięciu tysięcy złotych nie jest sprawą
kasacyjną, w której zgodnie z art. 3982
§ 2 k.p.c. przysługiwałaby skarga kasacyjna”.
Takie stwierdzenie nie odpowiada przedstawionym wyżej wymaganiom. Nie ma zatem
podstaw do uznania, że zostało spełnione wymaganie przewidziane w art. 4241
§ 1 pkt 5
k.p.c.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 4248
§ 1 k.p.c. oraz art. 98 w związku z art. 391, art. 39821
i art.
42412
k.p.c.).