II CNP 105/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-07-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 105/08
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 27 listopada 2008 r.,
skargi G. B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Rejonowego w K. z dnia 24 maja 2006r., sygn. akt I Ns (…) wydanego w sprawie z
wniosku K. B. i G. B.
przy uczestnictwie G. W., W. S., A. S., W. S. z d. S., K. S., D. K. i K. B.
o stwierdzenie nabycia spadku po A. K.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wnioskodawczyni – G. B., zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika,
wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Rejonowego w K. z dnia 24 maja 2006 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozpoznawana skarga została wniesiona od orzeczenia sądu I instancji.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie została
wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących
stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Przepis ten wyraża zasadę, że
przesłanką dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę przysługujących jej środków
2
prawnych. Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje art. 4241
§ 2 k.p.c., który w sytuacji,
gdy strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność
skargi uzależnia od kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego
wypadku oraz występowania niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze,
wynikającej z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela. W przedmiotowej sprawie wyjątkowy
wypadek, o którym mowa w art. 424 1
§ 2 k.p.c., nie występuje.
Nie jest rzeczą Sądu Najwyższego przedstawianie okoliczności, które mogłyby
przemawiać za potraktowaniem sytuacji jako wyjątkowej w rozumieniu powyższego
przepisu, niemniej jednak można przykładowo wskazać, że istnienie takiego
wyjątkowego wypadku może wchodzić w rachubę w sytuacji, w której strona nie
skorzystała z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby,
katastrofy, klęski żywiołowej lub uzyskania błędnej informacji od pracownika sądu (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr
6, poz.113). Skarżąca jakiejkolwiek tego typu okoliczności nie wskazała.
Należy z całą mocą podkreślić, że wnioskodawczyni dysponowała środkiem
prawnym – apelacją, której prawidłowe wniesienie spowodowałoby możliwość
merytorycznego zbadania zaskarżonego orzeczenia. Okoliczność, że apelacja
wnioskodawczyni została odrzucona nie stanowi wyjątkowego wypadku
usprawiedliwiającego wniesienie skargi od orzeczenia sądu I instancji.
Skargę, jako niedopuszczalną, należało więc odrzucić (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 27 listopada 2008 r.,
skargi G. B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Rejonowego w K. z dnia 24 maja 2006r., sygn. akt I Ns (…) wydanego w sprawie z
wniosku K. B. i G. B.
przy uczestnictwie G. W., W. S., A. S., W. S. z d. S., K. S., D. K. i K. B.
o stwierdzenie nabycia spadku po A. K.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wnioskodawczyni – G. B., zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika,
wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Rejonowego w K. z dnia 24 maja 2006 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozpoznawana skarga została wniesiona od orzeczenia sądu I instancji.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie została
wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących
stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Przepis ten wyraża zasadę, że
przesłanką dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę przysługujących jej środków
2
prawnych. Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje art. 4241
§ 2 k.p.c., który w sytuacji,
gdy strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność
skargi uzależnia od kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego
wypadku oraz występowania niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze,
wynikającej z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela. W przedmiotowej sprawie wyjątkowy
wypadek, o którym mowa w art. 424 1
§ 2 k.p.c., nie występuje.
Nie jest rzeczą Sądu Najwyższego przedstawianie okoliczności, które mogłyby
przemawiać za potraktowaniem sytuacji jako wyjątkowej w rozumieniu powyższego
przepisu, niemniej jednak można przykładowo wskazać, że istnienie takiego
wyjątkowego wypadku może wchodzić w rachubę w sytuacji, w której strona nie
skorzystała z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby,
katastrofy, klęski żywiołowej lub uzyskania błędnej informacji od pracownika sądu (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr
6, poz.113). Skarżąca jakiejkolwiek tego typu okoliczności nie wskazała.
Należy z całą mocą podkreślić, że wnioskodawczyni dysponowała środkiem
prawnym – apelacją, której prawidłowe wniesienie spowodowałoby możliwość
merytorycznego zbadania zaskarżonego orzeczenia. Okoliczność, że apelacja
wnioskodawczyni została odrzucona nie stanowi wyjątkowego wypadku
usprawiedliwiającego wniesienie skargi od orzeczenia sądu I instancji.
Skargę, jako niedopuszczalną, należało więc odrzucić (art. 4248
§ 1 k.p.c.).