IV CZ 41/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 41/09
POSTANOWIENIE
Dnia 7 maja 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi Henryka C.
o uchylenie wyroku Sądu Polubownego ad hoc w S.
z dnia 21 września 2004 r.,
w sprawie z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych Oddziału Terenowego
w G.
przeciwko Henrykowi C.
o wydanie nieruchomości,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 maja 2009 r.,
zażalenia pozwanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 9 kwietnia 2008 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Henryk C. skarżąc wyrok sądu polubownego z dnia 21 września 2004 r.,
nakazujący mu wydanie dzierżawionych nieruchomości w związku z ustaniem w
dniu 31 marca 2001 r. stosunków dzierżawy, określił wartość przedmiotu sporu na
kwotę 600 000 zł. Sąd Okręgowy, do którego wpłynęła skarga, nabrał wątpliwości
co do prawidłowości określenia tej wartości i zarządził przeprowadzenie
postępowania sprawdzającego. W wyniku tego postępowania stwierdził swą
niewłaściwość, ponieważ ustalił, że prawidłowo obliczona wartość przedmiotu sporu
nie przekracza 30 000 zł, i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu.
Sąd Rejonowy oddalił skargę, a Sąd Okręgowy - apelację skarżącego.
Skarga kasacyjna Henryka C. na wyrok Sądu Okręgowego została
odrzucona postanowieniem tego sądu z dnia 9 kwietnia 2008 r. ze względu na to,
że podana wartość przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego, choć przekracza próg
określony w art. 3982
§ 1 k.p.c., to jednak nie odpowiada rzeczywistej wartości tego
zaskarżenia – która jest niższa od kwoty określonej w wymienionym przepisie,
warunkującym dopuszczalność skargi kasacyjnej w sprawie wszczętej przez
Henryka C. Sąd Okręgowy powołując się na art. 368 § 2 k.p.c. podkreślił, że
wartość przedmiotu zaskarżenia nie może być w zasadzie wyższa niż wartość
przedmiotu sporu, a ta w sprawie została określona na kwotę niższą od tej, która
rozstrzyga o dopuszczalności skargi kasacyjnej w procesie w sprawach o prawa
majątkowe.
Skarżący w zażaleniu zakwestionował zasadność odrzucenia skargi
kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z mającym zastosowanie w sprawie art. 715 k.p.c., którego
odpowiednikiem obecnie jest art. 1207 § 2 k.p.c., do postępowania wszczętego na
skutek skargi Henryka C. o uchylenie wyroku sądu polubownego należało stosować
przepisy o postępowaniu procesowym w pierwszej instancji.
Należało więc stosować m.in. art. 23 k.p.c. postanawiający, że w sprawach
o wydanie albo odebranie przedmiotu najmu lub dzierżawy wartość przedmiotu
3
sporu stanowi przy umowach zawartych na czas oznaczony - suma czynszu za
czas sporny, lecz nie więcej niż za rok; przy umowach zawartych na czas nie
oznaczony - suma czynszu za okres trzech miesięcy. Wskazana wyżej wartość
przedmiotu sporu, odpowiadająca sumie czynszu dzierżawnego ustalonej zgodnie
z tym przepisem, została zatem określona przez Sąd Okręgowy prawidłowo.
Suma ta wyznaczyła zarazem wartość przedmiotu zaskarżenia apelacyjnego
(art. 368 § 2 k.p.c.) oraz wartość zaskarżenia kasacyjnego (art. 3984
§ 2 w związku
z art. 368 § 2 k.p.c. i art. 39821
k.p.c.), a ponieważ nie przekroczyła kwoty
warunkującej, zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c., dopuszczalności skargi kasacyjnej
w procesie w sprawach o prawa majątkowe, zażalenie skarżącego jako oczywiście
bezzasadne podlegało oddaleniu (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 7 maja 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi Henryka C.
o uchylenie wyroku Sądu Polubownego ad hoc w S.
z dnia 21 września 2004 r.,
w sprawie z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych Oddziału Terenowego
w G.
przeciwko Henrykowi C.
o wydanie nieruchomości,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 maja 2009 r.,
zażalenia pozwanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 9 kwietnia 2008 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Henryk C. skarżąc wyrok sądu polubownego z dnia 21 września 2004 r.,
nakazujący mu wydanie dzierżawionych nieruchomości w związku z ustaniem w
dniu 31 marca 2001 r. stosunków dzierżawy, określił wartość przedmiotu sporu na
kwotę 600 000 zł. Sąd Okręgowy, do którego wpłynęła skarga, nabrał wątpliwości
co do prawidłowości określenia tej wartości i zarządził przeprowadzenie
postępowania sprawdzającego. W wyniku tego postępowania stwierdził swą
niewłaściwość, ponieważ ustalił, że prawidłowo obliczona wartość przedmiotu sporu
nie przekracza 30 000 zł, i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu.
Sąd Rejonowy oddalił skargę, a Sąd Okręgowy - apelację skarżącego.
Skarga kasacyjna Henryka C. na wyrok Sądu Okręgowego została
odrzucona postanowieniem tego sądu z dnia 9 kwietnia 2008 r. ze względu na to,
że podana wartość przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego, choć przekracza próg
określony w art. 3982
§ 1 k.p.c., to jednak nie odpowiada rzeczywistej wartości tego
zaskarżenia – która jest niższa od kwoty określonej w wymienionym przepisie,
warunkującym dopuszczalność skargi kasacyjnej w sprawie wszczętej przez
Henryka C. Sąd Okręgowy powołując się na art. 368 § 2 k.p.c. podkreślił, że
wartość przedmiotu zaskarżenia nie może być w zasadzie wyższa niż wartość
przedmiotu sporu, a ta w sprawie została określona na kwotę niższą od tej, która
rozstrzyga o dopuszczalności skargi kasacyjnej w procesie w sprawach o prawa
majątkowe.
Skarżący w zażaleniu zakwestionował zasadność odrzucenia skargi
kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z mającym zastosowanie w sprawie art. 715 k.p.c., którego
odpowiednikiem obecnie jest art. 1207 § 2 k.p.c., do postępowania wszczętego na
skutek skargi Henryka C. o uchylenie wyroku sądu polubownego należało stosować
przepisy o postępowaniu procesowym w pierwszej instancji.
Należało więc stosować m.in. art. 23 k.p.c. postanawiający, że w sprawach
o wydanie albo odebranie przedmiotu najmu lub dzierżawy wartość przedmiotu
3
sporu stanowi przy umowach zawartych na czas oznaczony - suma czynszu za
czas sporny, lecz nie więcej niż za rok; przy umowach zawartych na czas nie
oznaczony - suma czynszu za okres trzech miesięcy. Wskazana wyżej wartość
przedmiotu sporu, odpowiadająca sumie czynszu dzierżawnego ustalonej zgodnie
z tym przepisem, została zatem określona przez Sąd Okręgowy prawidłowo.
Suma ta wyznaczyła zarazem wartość przedmiotu zaskarżenia apelacyjnego
(art. 368 § 2 k.p.c.) oraz wartość zaskarżenia kasacyjnego (art. 3984
§ 2 w związku
z art. 368 § 2 k.p.c. i art. 39821
k.p.c.), a ponieważ nie przekroczyła kwoty
warunkującej, zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c., dopuszczalności skargi kasacyjnej
w procesie w sprawach o prawa majątkowe, zażalenie skarżącego jako oczywiście
bezzasadne podlegało oddaleniu (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).