III CNP 13/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 13/09
POSTANOWIENIE
Dnia 24 czerwca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z wniosku J. i S. małżonków R.
przy uczestnictwie A.T., [...]
o zasiedzenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 24 czerwca 2009 r.,
na skutek skargi uczestnika A.T.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 3 lipca 2007 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
W sprawie o zasiedzenie nieruchomości, postanowieniem z dnia 3 lipca
2007 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił apelację uczestnika A.T. od postanowienia
Sądu Rejonowego w K. z dnia 28 listopada 2006 r.
2
Uczestnik zaskarżył orzeczenie Sądu Okręgowego skargą o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Z akt sprawy wynika, że skarżący nie wniósł skargi kasacyjnej od orzeczenia
Sądu drugiej instancji, choć była ona dopuszczalna (art. 5191
§ 1 k.p.c.). W związku
z tym jest oczywiste, że zmiana lub uchylenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych było możliwe. Warunki dopuszczalności
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
przewidziane w art. 4241
§ 1 k.p.c., nie zostały zatem spełnione (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2008 r., V CNP 187/07, OSNC-ZD 2008, nr
D, poz. 107).
Na marginesie należy zauważyć, że we wniesionej skardze błędnie zostały
oznaczone strony postępowania, tj. A.T. jest uczestnikiem postępowania, a nie
powodem, a J. i S.R. są wnioskodawcami, a nie pozwanymi. Poza tym zaskarżone
orzeczenia nie jest – jak twierdzi skarżący – wyrokiem, lecz postanowieniem.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.
w związku z art. 4245
1 pkt 5 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 24 czerwca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z wniosku J. i S. małżonków R.
przy uczestnictwie A.T., [...]
o zasiedzenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 24 czerwca 2009 r.,
na skutek skargi uczestnika A.T.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 3 lipca 2007 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
W sprawie o zasiedzenie nieruchomości, postanowieniem z dnia 3 lipca
2007 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił apelację uczestnika A.T. od postanowienia
Sądu Rejonowego w K. z dnia 28 listopada 2006 r.
2
Uczestnik zaskarżył orzeczenie Sądu Okręgowego skargą o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Z akt sprawy wynika, że skarżący nie wniósł skargi kasacyjnej od orzeczenia
Sądu drugiej instancji, choć była ona dopuszczalna (art. 5191
§ 1 k.p.c.). W związku
z tym jest oczywiste, że zmiana lub uchylenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych było możliwe. Warunki dopuszczalności
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
przewidziane w art. 4241
§ 1 k.p.c., nie zostały zatem spełnione (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2008 r., V CNP 187/07, OSNC-ZD 2008, nr
D, poz. 107).
Na marginesie należy zauważyć, że we wniesionej skardze błędnie zostały
oznaczone strony postępowania, tj. A.T. jest uczestnikiem postępowania, a nie
powodem, a J. i S.R. są wnioskodawcami, a nie pozwanymi. Poza tym zaskarżone
orzeczenia nie jest – jak twierdzi skarżący – wyrokiem, lecz postanowieniem.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.
w związku z art. 4245
1 pkt 5 k.p.c.).