II CNP 74/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 74/09
POSTANOWIENIE
Dnia 20 listopada 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Kwaśniewski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 listopada 2009 r.,
skargi A. W.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w S.
z dnia 27 września 2007 r.,
wydanego w sprawie z wniosku E. Ś., A.Ś.,
A. S. i A. S.
przy uczestnictwie A. W.
o ustanowienie drogi koniecznej,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wniesiona przez uczestnika skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
postanowienia Sądu Okręgowego w S. z dnia 27 września 2007 r. pozbawiona jest
jednego spośród niezbędnych elementów tej skargi, a wymienionych w art. 4245
§ 1
k.p.c.
Nie została mianowicie spełniona przesłanka wynikająca z art. 4245
§ 1 pkt 5
k.p.c., ponieważ skarżący ograniczył się tylko do stwierdzenia, że wzruszenie
zaskarżonego postanowienie nie było możliwe żadnymi innymi środkami prawnymi,
ponieważ w myśl art. 394 k.p.c. na zaskarżone postanowienie nie przysługuje
zażalenie. Takie sformułowanie nie jest jednak równoznaczne ze spełnieniem
wymogu przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. (por. postanowienie SN z dnia
17 sierpnia 2005 r., l CNP 5/05, OSNC 2006 r., nr 1, poz. 17). Jego spełnienie
polega na zawarciu w skardze wyodrębnionej, jurydycznie pogłębionej argumentacji
dowodzącej w sposób wyczerpujący i niebudzący wątpliwości, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia także w drodze innych środków prawnych, np. skargi
o wznowienie postępowania, nie było i nie jest możliwe (por. postanowienie SN
z dnia 19 stycznia 2006 r., II CNP 2/06, OSNC 2006 nr 6, poz. 112; postanowienie
SN z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006 r., nr 7-8, poz. 140).
Niedopuszczalność zażalenia nie jest przecież automatycznie tożsama z brakiem
możliwości skorzystania z innych środków prawnych, a wykazanie wystąpienia tej
negatywnej ustawowej przesłanki należy do strony wnoszącej skargę.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 20 listopada 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Kwaśniewski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 listopada 2009 r.,
skargi A. W.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w S.
z dnia 27 września 2007 r.,
wydanego w sprawie z wniosku E. Ś., A.Ś.,
A. S. i A. S.
przy uczestnictwie A. W.
o ustanowienie drogi koniecznej,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wniesiona przez uczestnika skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
postanowienia Sądu Okręgowego w S. z dnia 27 września 2007 r. pozbawiona jest
jednego spośród niezbędnych elementów tej skargi, a wymienionych w art. 4245
§ 1
k.p.c.
Nie została mianowicie spełniona przesłanka wynikająca z art. 4245
§ 1 pkt 5
k.p.c., ponieważ skarżący ograniczył się tylko do stwierdzenia, że wzruszenie
zaskarżonego postanowienie nie było możliwe żadnymi innymi środkami prawnymi,
ponieważ w myśl art. 394 k.p.c. na zaskarżone postanowienie nie przysługuje
zażalenie. Takie sformułowanie nie jest jednak równoznaczne ze spełnieniem
wymogu przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. (por. postanowienie SN z dnia
17 sierpnia 2005 r., l CNP 5/05, OSNC 2006 r., nr 1, poz. 17). Jego spełnienie
polega na zawarciu w skardze wyodrębnionej, jurydycznie pogłębionej argumentacji
dowodzącej w sposób wyczerpujący i niebudzący wątpliwości, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia także w drodze innych środków prawnych, np. skargi
o wznowienie postępowania, nie było i nie jest możliwe (por. postanowienie SN
z dnia 19 stycznia 2006 r., II CNP 2/06, OSNC 2006 nr 6, poz. 112; postanowienie
SN z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006 r., nr 7-8, poz. 140).
Niedopuszczalność zażalenia nie jest przecież automatycznie tożsama z brakiem
możliwości skorzystania z innych środków prawnych, a wykazanie wystąpienia tej
negatywnej ustawowej przesłanki należy do strony wnoszącej skargę.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
jz