Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 385/09
POSTANOWIENIE
Dnia 20 listopada 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z wniosku A. K.
przy uczestnictwie K. C. i in. ,
o zniesienie współwłasności nieruchomości i dział spadku,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 listopada 2009 r.,
na skutek skargi kasacyjnej uczestnika postępowania S. A.
oraz skargi kasacyjnej uczestników postępowania A. A.
i B. A.
od postanowienia Sądu Okręgowego w S.
z dnia 31 października 2008 r.,
odrzuca skargi kasacyjne.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w S. postanowieniem z dnia 31 października 2008 r. oddalił
apelacje S. A. oraz B. i A. małżonków A. od postanowienia wstępnego Sądu
2
Rejonowego w S. z dnia 9 maja 2008 r. wydanego w sprawie z wniosku A. K. z
udziałem K. C. i innych o zniesienie współwłasności nieruchomości i dział spadku,
którym Sąd oddalił zarzuty uczestników postępowania B. A. i S. A. w przedmiocie
stwierdzenia nabycia przez nich prawa własności nieruchomości oznaczonych w
ewidencji numerami 86/1 i 13 przez zasiedzenie.
Od powyższego postanowienia skargi kasacyjne wnieśli S. A. oraz B. i A. A.
W obu skargach wartość przedmiotu zaskarżenia określono na kwotę 50 000 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W myśl art. 618 § 1 w postępowaniu o zniesienie współwłasności sąd
rozstrzyga także spory o prawo żądania zniesienia współwłasności i o prawo
własności, jak również wzajemne roszczenia współwłaścicieli z tytułu posiadania
rzeczy.
Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem spory wynikające
z zarzutu któregokolwiek z właścicieli, że nabył on rzecz przez zasiedzenie należą
do sporów o własność w rozumieniu art. 618 § 1 k.p.c. (por. uchwała pełnego
składu Izby Cywilnej SN z dnia 15 grudnia 1969 r., III CZP 12/69, OSNCP 1970,
nr 3, poz. 39).
W postanowieniu z dnia 26 kwietnia 2001 r., II CZ 13/01 (OSNC 2001, nr 12,
poz. 181), Sąd Najwyższy wyjaśnił, że od postanowienia sądu drugiej instancji
wydanego w sprawie o zniesienie współwłasności, którego przedmiotem jest
rozstrzygnięcie sporu przewidzianego w art. 618 § 1 k.p.c., kasacja (obecnie skarga
kasacyjna) nie przysługuje, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż
kwota wymieniona w art. 5191
§ 4 pkt 4 k.p.c. (obecnie sto pięćdziesiąt tysięcy
złotych).
Wobec powyższego skargi kasacyjne uczestników postępowania, w których
wartość przedmiotu zaskarżenia określono na kwotę 50 000 zł należało ocenić jako
niedopuszczalne.
Z tego względu, na podstawie art. 3986
§ 3, Sąd Najwyższy orzekł jak
w sentencji.
3
jz