IV CZ 87/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-03-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 87/09
POSTANOWIENIE
Dnia 17 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący)
SSN Dariusz Zawistowski
SSA Barbara Trębska (sprawozdawca)
ze skargi pozwanego Ł.K.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego
z dnia 26 kwietnia 2005 r., sygn. akt [...]
w sprawie z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych
przeciwko S.K. i Ł.K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 grudnia 2009 r.,
zażalenia pozwanego Ł.K.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 sierpnia 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2009 r. Sąd Apelacyjny odrzucił
wniesioną przez pozwanego Ł.K. skargę o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 26 kwietnia
2006 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że pozwany nie uprawdopodobnił
okoliczności stwierdzających zachowanie trzymiesięcznego terminu do wniesienia
skargi (art. 407 i art. 409 k.p.c.). Podniósł, że w aktach sprawy zakończonej
wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2009 r. - wbrew twierdzeniom pozwanego - nie ma
jakiejkolwiek wzmianki o nie dopełnieniu przez powodową Agencję
Nieruchomości Rolnych obowiązku ustanowienia zabezpieczenia na
nieruchomościach dłużników, za których poręczył pozwany. Dlatego nie może się
ostać twierdzenie pozwanego (uszczegółowione w piśmie z dnia 31 lipca 2009 r.
będącym odpowiedzią na wezwanie sądu w trybie art. 410 § 2 k.p.c.), że dopiero 1
maja 2009 r., kiedy przeglądał akta sprawy, dowiedział się o niedopełnieniu
obowiązku przez powodową Agencję. Sąd Apelacyjny dodał, że w prywatnej
ekspertyzie prawnej, którą pozwany dołączył do skargi o wznowienie, znajduje się -
poparta fachową publikacją - sugestia o dopuszczalności zastosowania instytucji
przywrócenia terminu w postępowaniu wywołanym taką skargą. Pozwala to wysnuć
wniosek, że opiniujący nie czyniłby takiej wskazówki, gdyby termin do wniesienia
skargi rzeczywiście pozostawał otwarty.
W zażaleniu skarżący podniósł naruszenie art. 410 § 1 k.p.c. w zw. z art. 410
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 407 k.p.c. i w zw. z art. 403 § 2 k.p.c. i wniósł o uchylenie
w całości postanowienia odrzucającego skargę o wznowienia postępowania.
W uzasadnieniu zaznaczył, że nigdy nie powoływał się na to, że wiadomości
zaczerpnął z akt sądowych. Stwierdził, że pojęcie „akta sprawy" można też
rozumieć szeroko, jako zbiór dokumentów i informacji dotyczącej danej sprawy.
Wskazał, że źródłem informacji były dokumenty związane z dzierżawionym
gospodarstwem rolnym, zarządzanym faktycznie przez ojca pozwanego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Jeżeli zachodzą wątpliwości, czy skarżący wykazał zachowanie terminu,
w szczególności, jeżeli twierdzenia zawarte w skardze nie zostały potwierdzone
dowodami, sąd, zgodnie z art. 410 § 2 k.p.c., ma obowiązek wątpliwości te wyjaśnić
wzywając skarżącego do uprawdopodobnienia wskazanych w skardze okoliczności.
Dopiero, gdy wyjaśnienie to nie doprowadzi do usunięcia wątpliwości co do
uprawdopodobnienia zachowania terminu do wniesienia skargi, sąd skargę odrzuca
(postanowienie Sądu Najwyższego z dna 27 września 2007 r., IV CZ 48/07,
nie publ.). Wbrew zarzutowi zażalenia, Sąd Apelacyjny dokonał prawidłowej oceny
powołanych przez skarżącego okoliczności mających potwierdzić zachowanie
przez niego terminu do wniesienia skargi.
Treść pisma procesowego z dnia 31 lipca 2009 r., stanowiącego odpowiedź
na wezwanie Sądu Apelacyjnego, właściwie pokrywa się z treścią skargi
o wznowienie. Skarżący mógł już we wskazanym piśmie sprecyzować, że nie
chodzi mu o akta sprawy sądowej, ale o dokumenty prywatne. Powołanie się na nie
(oraz wywód o szerokim rozumieniu zwrotu „akta sprawy") dopiero w zażaleniu
stanowi jedynie linię obrony skarżącego i nieuzasadnioną polemikę z wnioskami
Sądu Apelacyjnego.
Wobec powyższego należało na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3
k.p.c. orzec jak w sentencji postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 17 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący)
SSN Dariusz Zawistowski
SSA Barbara Trębska (sprawozdawca)
ze skargi pozwanego Ł.K.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego
z dnia 26 kwietnia 2005 r., sygn. akt [...]
w sprawie z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych
przeciwko S.K. i Ł.K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 grudnia 2009 r.,
zażalenia pozwanego Ł.K.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 sierpnia 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2009 r. Sąd Apelacyjny odrzucił
wniesioną przez pozwanego Ł.K. skargę o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 26 kwietnia
2006 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że pozwany nie uprawdopodobnił
okoliczności stwierdzających zachowanie trzymiesięcznego terminu do wniesienia
skargi (art. 407 i art. 409 k.p.c.). Podniósł, że w aktach sprawy zakończonej
wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2009 r. - wbrew twierdzeniom pozwanego - nie ma
jakiejkolwiek wzmianki o nie dopełnieniu przez powodową Agencję
Nieruchomości Rolnych obowiązku ustanowienia zabezpieczenia na
nieruchomościach dłużników, za których poręczył pozwany. Dlatego nie może się
ostać twierdzenie pozwanego (uszczegółowione w piśmie z dnia 31 lipca 2009 r.
będącym odpowiedzią na wezwanie sądu w trybie art. 410 § 2 k.p.c.), że dopiero 1
maja 2009 r., kiedy przeglądał akta sprawy, dowiedział się o niedopełnieniu
obowiązku przez powodową Agencję. Sąd Apelacyjny dodał, że w prywatnej
ekspertyzie prawnej, którą pozwany dołączył do skargi o wznowienie, znajduje się -
poparta fachową publikacją - sugestia o dopuszczalności zastosowania instytucji
przywrócenia terminu w postępowaniu wywołanym taką skargą. Pozwala to wysnuć
wniosek, że opiniujący nie czyniłby takiej wskazówki, gdyby termin do wniesienia
skargi rzeczywiście pozostawał otwarty.
W zażaleniu skarżący podniósł naruszenie art. 410 § 1 k.p.c. w zw. z art. 410
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 407 k.p.c. i w zw. z art. 403 § 2 k.p.c. i wniósł o uchylenie
w całości postanowienia odrzucającego skargę o wznowienia postępowania.
W uzasadnieniu zaznaczył, że nigdy nie powoływał się na to, że wiadomości
zaczerpnął z akt sądowych. Stwierdził, że pojęcie „akta sprawy" można też
rozumieć szeroko, jako zbiór dokumentów i informacji dotyczącej danej sprawy.
Wskazał, że źródłem informacji były dokumenty związane z dzierżawionym
gospodarstwem rolnym, zarządzanym faktycznie przez ojca pozwanego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Jeżeli zachodzą wątpliwości, czy skarżący wykazał zachowanie terminu,
w szczególności, jeżeli twierdzenia zawarte w skardze nie zostały potwierdzone
dowodami, sąd, zgodnie z art. 410 § 2 k.p.c., ma obowiązek wątpliwości te wyjaśnić
wzywając skarżącego do uprawdopodobnienia wskazanych w skardze okoliczności.
Dopiero, gdy wyjaśnienie to nie doprowadzi do usunięcia wątpliwości co do
uprawdopodobnienia zachowania terminu do wniesienia skargi, sąd skargę odrzuca
(postanowienie Sądu Najwyższego z dna 27 września 2007 r., IV CZ 48/07,
nie publ.). Wbrew zarzutowi zażalenia, Sąd Apelacyjny dokonał prawidłowej oceny
powołanych przez skarżącego okoliczności mających potwierdzić zachowanie
przez niego terminu do wniesienia skargi.
Treść pisma procesowego z dnia 31 lipca 2009 r., stanowiącego odpowiedź
na wezwanie Sądu Apelacyjnego, właściwie pokrywa się z treścią skargi
o wznowienie. Skarżący mógł już we wskazanym piśmie sprecyzować, że nie
chodzi mu o akta sprawy sądowej, ale o dokumenty prywatne. Powołanie się na nie
(oraz wywód o szerokim rozumieniu zwrotu „akta sprawy") dopiero w zażaleniu
stanowi jedynie linię obrony skarżącego i nieuzasadnioną polemikę z wnioskami
Sądu Apelacyjnego.
Wobec powyższego należało na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3
k.p.c. orzec jak w sentencji postanowienia.