I CNP 89/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-08-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 89/09
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie ze skargi M. T. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w W. z dnia 14 maja 2009 r., sygn. akt IV Cz (…),
wydanego w sprawie z wniosku dłużnika M. T.
o wyłączenie komornika z udziałem wierzyciela Agencji Nieruchomości Rolnych
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 lutego 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wniesiona przez dłużnika M. T. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w W. z dnia 14 maja 2009 r.
podlegała odrzuceniu z następujących przyczyn.
W skardze o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
należy wskazać przepis prawa, który zaskarżone orzeczenie narusza. Wprawdzie
skarżący wskazuje przepisy, które jego zdaniem zostały naruszone, ale z uzasadnienia
skargi wynika, że zarzut ich naruszenia jest bezpodstawny. Nie ulega wątpliwości, że
pomimo podjęcia postanowienia o wyłączeniu komornika po przeprowadzeniu rozprawy
sąd uzasadnia postanowienie tylko gdy podlega ono zaskarżeniu. Skoro zaś zgodnie z
art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (jedn.
tekst: Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191 ze zm.) postanowienie o wyłączeniu komornika
nie podlega zaskarżeniu postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 14 maja 2009 r.
2
nie naruszyło powołanych w skardze przepisów. Skarga nie wskazuje więc w istocie
przepisu prawa, z którym orzeczenie jest sprzeczne.
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem w
części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia warunki
przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać między innymi „wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). Takie ujęcie tego warunku skargi oznacza, że
skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących
środków zaskarżenia, których zastosowanie – w odniesieniu do zaskarżonego
orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść
skutku. Skarżący powinien zatem wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od
zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby
nastąpić wzruszenie zaskarżonego orzeczenia.
Należy podkreślić, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną lub skargę
o wznowienie postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub
uchylenie orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
orzeczenia (zob. J. Gudowski w: Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego,
Część pierwsza - Postępowanie rozpoznawcze, Część druga – Postępowanie
zabezpieczające, wyd. 2, tom 2, red. T. Ereciński, Warszawa 2007, s. 327).
Zaznaczenia wymaga również, że zgodnie z 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący musi
„wykazać" (nie tylko „wskazać"), iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Musi więc ujawnić i przedstawić w
skardze tę okoliczność w sposób wyczerpujący i niebudzący wątpliwości oraz w drodze
stosownego wywodu dowieść jej istnienia i przekonująco uzasadnić.
Nie można także uznać, aby w skardze uprawdopodobniono szkodę jaką
mogłoby wyrządzić zaskarżone postanowienie. Wskazana różnica pomiędzy wycena
dokonaną przez komornika a aktualną wyceną nieruchomości stosowaną przez biura
obrotu nieruchomościami, nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z
postanowieniem oddalającym wniosek o zmianę komornika.
Mając na uwadze powyższe względy Sąd Najwyższy, na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c., orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie ze skargi M. T. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w W. z dnia 14 maja 2009 r., sygn. akt IV Cz (…),
wydanego w sprawie z wniosku dłużnika M. T.
o wyłączenie komornika z udziałem wierzyciela Agencji Nieruchomości Rolnych
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 lutego 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wniesiona przez dłużnika M. T. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w W. z dnia 14 maja 2009 r.
podlegała odrzuceniu z następujących przyczyn.
W skardze o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
należy wskazać przepis prawa, który zaskarżone orzeczenie narusza. Wprawdzie
skarżący wskazuje przepisy, które jego zdaniem zostały naruszone, ale z uzasadnienia
skargi wynika, że zarzut ich naruszenia jest bezpodstawny. Nie ulega wątpliwości, że
pomimo podjęcia postanowienia o wyłączeniu komornika po przeprowadzeniu rozprawy
sąd uzasadnia postanowienie tylko gdy podlega ono zaskarżeniu. Skoro zaś zgodnie z
art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (jedn.
tekst: Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191 ze zm.) postanowienie o wyłączeniu komornika
nie podlega zaskarżeniu postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 14 maja 2009 r.
2
nie naruszyło powołanych w skardze przepisów. Skarga nie wskazuje więc w istocie
przepisu prawa, z którym orzeczenie jest sprzeczne.
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem w
części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia warunki
przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać między innymi „wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). Takie ujęcie tego warunku skargi oznacza, że
skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących
środków zaskarżenia, których zastosowanie – w odniesieniu do zaskarżonego
orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść
skutku. Skarżący powinien zatem wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od
zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby
nastąpić wzruszenie zaskarżonego orzeczenia.
Należy podkreślić, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną lub skargę
o wznowienie postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub
uchylenie orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
orzeczenia (zob. J. Gudowski w: Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego,
Część pierwsza - Postępowanie rozpoznawcze, Część druga – Postępowanie
zabezpieczające, wyd. 2, tom 2, red. T. Ereciński, Warszawa 2007, s. 327).
Zaznaczenia wymaga również, że zgodnie z 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący musi
„wykazać" (nie tylko „wskazać"), iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Musi więc ujawnić i przedstawić w
skardze tę okoliczność w sposób wyczerpujący i niebudzący wątpliwości oraz w drodze
stosownego wywodu dowieść jej istnienia i przekonująco uzasadnić.
Nie można także uznać, aby w skardze uprawdopodobniono szkodę jaką
mogłoby wyrządzić zaskarżone postanowienie. Wskazana różnica pomiędzy wycena
dokonaną przez komornika a aktualną wyceną nieruchomości stosowaną przez biura
obrotu nieruchomościami, nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z
postanowieniem oddalającym wniosek o zmianę komornika.
Mając na uwadze powyższe względy Sąd Najwyższy, na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c., orzekł jak w sentencji.