III CZ 2/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 2/10
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Marian Kocon
w sprawie z powództwa M. J.
przeciwko J.(…) sp. z o.o. oraz M. P. i J. R. w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 lutego 2010 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 29 czerwca 2009 r., sygn. akt II Cz (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2009 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił wniosek
powoda o uzupełnienie postanowienia tego Sądu z dnia 18 maja 2009 r. – którym
oddalone zostało zażalenie pozwanych na postanowienie Sądu pierwszej instancji w
przedmiocie zabezpieczenia powództwa – przez orzeczenie o kosztach postępowania
zażaleniowego. Podstawą tego rozstrzygnięcia, podjętego z powołaniem się na art. 108
w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., jest stwierdzenie, że postanowienie z dnia 18 maja 2009 r.
nie było orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie.
W zażaleniu na postanowienie wymienione na wstępie powód zarzucił naruszenie
art. 108 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. przez uznanie, że postanowienie oddalające
2
zażalenie na postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia powództwa nie jest
orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie należało potraktować jako zażalenie „co do kosztów procesu, które nie
były przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji” w rozumieniu art. 3941
§ 1
pkt 2 k.p.c. W myśl wymienionego przepisu zażalenie takie podlega rozpoznaniu przez
Sąd Najwyższy.
Jest oczywiste, że wydane w toku postępowania w sprawie postanowienie tak
sądu pierwszej jak i drugiej instancji w przedmiocie zabezpieczenia powództwa nie jest
orzeczeniem kończącym to postępowanie i obowiązek sądu rozstrzygnięcia o kosztach
procesu w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.) nie
obejmuje przypadku wydania takiego postanowienia. Poza tym, niepowołany przez Sąd
Okręgowy i niedostrzeżony przez skarżącego art. 745 § 1 k.p.c. wprost stanowi, że o
kosztach postępowania zabezpieczającego sąd rozstrzyga w orzeczeniu kończącym
postępowanie w sprawie, a o kosztach postępowania zabezpieczającego później
powstałych rozstrzyga na wniosek strony sąd, który udzielił zabezpieczenia. Nie ulega
więc wątpliwości, że sąd pierwszej instancji udzielając zabezpieczenia nie orzeka o
kosztach postępowania zabezpieczającego, a sąd drugiej instancji oddalając zażalenie
od takiego postanowienia nie orzeka o kosztach postępowania zażaleniowego.
Zaskarżone postanowienie odpowiada zatem prawu.
Wydanie w innych sprawach przez sąd drugiej instancji postanowień w
przedmiocie zabezpieczenia powództwa, w których orzeczono o kosztach postępowania
zażaleniowego – na co powołał się skarżący – nie jest wystarczającym argumentem
przemawiającym za trafnością prezentowanego przez niego stanowiska.
Zażalenie jest przeto niezasadnie i jako takie podlega oddaleniu (art. 39814
w zw.
z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Marian Kocon
w sprawie z powództwa M. J.
przeciwko J.(…) sp. z o.o. oraz M. P. i J. R. w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 lutego 2010 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 29 czerwca 2009 r., sygn. akt II Cz (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2009 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił wniosek
powoda o uzupełnienie postanowienia tego Sądu z dnia 18 maja 2009 r. – którym
oddalone zostało zażalenie pozwanych na postanowienie Sądu pierwszej instancji w
przedmiocie zabezpieczenia powództwa – przez orzeczenie o kosztach postępowania
zażaleniowego. Podstawą tego rozstrzygnięcia, podjętego z powołaniem się na art. 108
w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., jest stwierdzenie, że postanowienie z dnia 18 maja 2009 r.
nie było orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie.
W zażaleniu na postanowienie wymienione na wstępie powód zarzucił naruszenie
art. 108 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. przez uznanie, że postanowienie oddalające
2
zażalenie na postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia powództwa nie jest
orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie należało potraktować jako zażalenie „co do kosztów procesu, które nie
były przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji” w rozumieniu art. 3941
§ 1
pkt 2 k.p.c. W myśl wymienionego przepisu zażalenie takie podlega rozpoznaniu przez
Sąd Najwyższy.
Jest oczywiste, że wydane w toku postępowania w sprawie postanowienie tak
sądu pierwszej jak i drugiej instancji w przedmiocie zabezpieczenia powództwa nie jest
orzeczeniem kończącym to postępowanie i obowiązek sądu rozstrzygnięcia o kosztach
procesu w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.) nie
obejmuje przypadku wydania takiego postanowienia. Poza tym, niepowołany przez Sąd
Okręgowy i niedostrzeżony przez skarżącego art. 745 § 1 k.p.c. wprost stanowi, że o
kosztach postępowania zabezpieczającego sąd rozstrzyga w orzeczeniu kończącym
postępowanie w sprawie, a o kosztach postępowania zabezpieczającego później
powstałych rozstrzyga na wniosek strony sąd, który udzielił zabezpieczenia. Nie ulega
więc wątpliwości, że sąd pierwszej instancji udzielając zabezpieczenia nie orzeka o
kosztach postępowania zabezpieczającego, a sąd drugiej instancji oddalając zażalenie
od takiego postanowienia nie orzeka o kosztach postępowania zażaleniowego.
Zaskarżone postanowienie odpowiada zatem prawu.
Wydanie w innych sprawach przez sąd drugiej instancji postanowień w
przedmiocie zabezpieczenia powództwa, w których orzeczono o kosztach postępowania
zażaleniowego – na co powołał się skarżący – nie jest wystarczającym argumentem
przemawiającym za trafnością prezentowanego przez niego stanowiska.
Zażalenie jest przeto niezasadnie i jako takie podlega oddaleniu (art. 39814
w zw.
z art. 3941
§ 3 k.p.c.).