Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 171/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel (przewodniczący)
SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z powództwa M. B.
przeciwko Pierwszemu Urzędowi Skarbowemu w K.
o przywrócenie dotychczasowych warunków płacy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 lutego 2010 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 18 czerwca 2009 r.,
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Powódka M. B. domagała się uznania wypowiedzenia warunków płacy
dokonanego przez Pierwszy Urząd Skarbowy w K. w dniu 3 stycznia 2008 r. za
bezskuteczne.
2
Wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2008 r., Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K. oddalił powództwo.
Sąd Rejonowy ustalił, że powódka została z dniem 14 maja 2007 r.
odwołana przez Dyrektora Izby Skarbowej w P. ze stanowiska Zastępcy Naczelnika
Pierwszego Urzędu Skarbowego w K., na podstawie art. 110 ust. 1 ustawy z dnia
24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 170, poz. 1218) oraz art. 10 ust 1 b
ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U.
Nr 31, poz. 124 ze zm.). Od dnia 15 maja 2007 r. powódce powierzono stanowisko
Starszego Sekretarza Skarbowego w Dziale Podatku Dochodowego od Podmiotów
Gospodarczych (stanowisko to było zaliczane w służbie cywilnej do grupy
stanowisk specjalistycznych) z zachowaniem przez okres właściwy dla
wypowiedzenia warunków pracy tj. okres trzech miesięcy, licząc od dnia 15 maja
2007 r., dotychczasowego wynagrodzenia tzn. wynagrodzenia zasadniczego w
kwocie 5.843,53 zł. wraz z prawem do dodatku za wysługę lat. Od 1 września 2007
r. (trzech miesięcy) powódka miała otrzymywać wynagrodzenie zasadnicze w
kwocie 4.812,74 zł. wraz z prawem do dodatku za wysługę lat. Na nowym
stanowisku do obowiązków służbowych powódki należała m.in.: praca w Dziale
Podatku Dochodowego od Podmiotów Gospodarczych pod bezpośrednim
nadzorem kierownika Działu, przetwarzanie dokumentów związanych z poborem
podatków, realizacja zadań w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od
osób prawnych i wypłat z zysku oraz w zakresie podatku dochodowego od osób
fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie ryczałtu od
przychodów ewidencjonowanych i karty podatkowej. Wyrokiem Sądu Okręgowego
w K. w sprawie V Pa …/07 oddalono apelację powódki w części dotyczącej
odwołania jej ze stanowiska z-cy naczelnika, uznając jednocześnie, że powódce
należy się wynagrodzenie w wysokości uzyskiwanej przed dniem 14 maja 2007 r.
zgodnie z art. 10 ust. 1 b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach
urzędów państwowych do czasu utraty statusu pracownika mianowanego. W dniu 3
stycznia 2008 r. w związku ze zmianami organizacyjnymi w Pierwszym Urzędzie
Skarbowym w K. oraz wynikającą z tego potrzebą uregulowania zasad
wynagradzania pracowników, Naczelnik PUS w K., na podstawie art. 42 § 2 k.p.,
wypowiedział powódce dotychczasowe warunki płacy z zachowaniem
3
dotychczasowego wynagrodzenia przez okres trzech miesięcy. Tym samym
powódka przez pierwsze trzy miesiące zachowywała prawo do wynagrodzenia
zasadniczego w dotychczasowej wysokości tj. w kwocie 4. 812, 74 zł., a następnie
od 1 kwietnia 2008 r. przysługiwało jej wynagrodzenie w wysokości 2. 334, 54 zł.
Zmiana warunków płacy była podyktowana potrzebą zlikwidowania
nieuzasadnionych rozbieżności w zakresie wynagrodzenia pracy na tych samych
stanowiskach, bądź z tym samym zakresem obowiązków.
Na podstawie powyższych ustaleń Sąd Rejonowy uznał, że powódka z
dniem 1 stycznia 2008 r. utraciła status pracownika mianowanego, zgodnie art. 110
ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 170, poz. 1218
ze zm.). Z tym dniem stosunek pracy powódki przekształcił się w stosunek pracy na
podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Sąd przyjął, że wobec powódki
pracodawca mógł zastosować wypowiedzenie zmieniające. Wypowiedzenie to
podyktowane zmianami organizacyjnymi w Urzędzie Skarbowym, nowym
rozdziałem zadań oraz potrzebą uregulowania zasad wynagradzania pracowników
zatrudnionych na podobnych stanowiskach jest – według Sądu Rejonowego –
uzasadnione. Sąd Rejonowy przyjął ponadto, że zaproponowane powódce warunki
płacy są adekwatne do jej stażu pracy oraz kwalifikacji zawodowych.
Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją przez powódkę.
Wyrokiem z dnia 18 września 2008 r. Sąd Okręgowy w K. zmienił
zaskarżony wyrok w ten sposób, że przywrócił powódce dotychczasowe warunki
płacy u pozwanego. Swoje rozstrzygnięcie Sąd ten oparł na ustaleniu, że zmiany
organizacyjne wprowadzone u pozwanego od 1 stycznia 2008 r. nie wpłynęły na
sytuację powódki, gdyż zachowała ona dotychczasowe stanowisko, zajmując się
podatkiem dochodowym od podmiotów gospodarczych oraz przydzielono jej nowe
zadania. Sąd Okręgowy przyjął, że takie zmiany organizacyjne nie uzasadniały
wypowiedzenia powódce warunków płacy i obniżenia jej wynagrodzenia za pracę. Z
takich zmian organizacyjnych nie wypływała potrzeba uregulowania zasad
wynagradzania pracowników polegająca na zlikwidowaniu nieuzasadnionych
wykonywanymi czynnościami rozbieżności w zakresie wynagradzania, a sam fakt
przekształcenia stosunku mianowania w stosunek pracy na czas nieokreślony nie
uzasadnia wypowiedzenia zmieniającego i obniżenia powódce warunków płacy.
4
Sąd Okręgowy przyjął, że podana przyczyna była nierzeczywista i wiązała się
raczej z faktem odwołania w 2007 r. powódki ze stanowiska z-cy naczelnika i
zachowaniem prawa do wynagrodzenia właściwego dla tego stanowiska także po
odwołaniu z uwagi na stosunek mianowania, niż ze zmianami organizacyjnymi u
pozwanego. Podana przyczyna była nierzeczywista, ponieważ ze zmian
organizacyjnych nie wynikała potrzeba uregulowania zasad wynagradzania
pracowników.
Powyższy wyrok Sądu Okręgowego został zaskarżony skargą kasacyjną
przez pozwanego. Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 5 maja 2009 r. uchylił
zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w K. i przekazał sprawę temu Sądowi do
ponownego rozpoznania. Sąd Najwyższy ocenił jako typowe i oczywiste działanie
pozwanego, który po utracie przez pracownika szczególnego tytułu do wyższego
wynagrodzenia, dostosował w drodze wypowiedzenia zmieniającego jego
wynagrodzenie do poziomu porównywalnego z wynagrodzeniem pracowników
wykonujących podobne zadania. Takie działanie pracodawcy jest ponadto
uzasadnione z punktu widzenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu. Sąd
Najwyższy stwierdził, że nieuprawniona jest także ocena Sądu Okręgowego,
jakoby nierzeczywista była przyczyna wypowiedzenia zmieniającego polegająca na
potrzebie uregulowania zasad wynagradzania pracowników, ponieważ nie wynikała
ona ze zmian organizacyjnych. W tej kwestii inaczej niż Sąd Okręgowy, Sąd
Najwyższy uznał, że ze zmianami organizacyjnymi wiąże się potrzeba likwidacji
nieuzasadnionych rozbieżności w zakresie wynagradzania pracowników. Sąd
Najwyższy wskazał na możliwość i konieczność oceny, czy potrzeba likwidacji
rozbieżności w wynagrodzeniach pracowników rzeczywiście istniała i w związku z
tym, czy była to rzeczywista przyczyna wypowiedzenia zmieniającego udzielonego
powódce.
Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2009 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K. po ponownym rozpoznaniu sprawy oddalił apelację
powódki. Sąd drugiej instancji podzielił i przyjął za własne ustalenia faktyczne
dokonane przez Sąd pierwszej instancji, uzupełniając je o następujące ustalenia.
Powódka po odwołaniu ze stanowiska z-cy naczelnika pozwanego
5
Pierwszego Urzędu Skarbowego, zachowała prawo do wynagrodzenia, jakie
pobierała na dotychczasowym stanowisku z racji posiadania statusu urzędnika
mianowanego. Powódka po przeniesieniu na stanowisko starszego komisarza
skarbowego nadal pobierała wynagrodzenie odpowiadające poprzedniemu
stanowisku zastępcy naczelnika urzędu. Inni zaś pracownicy urzędu zatrudnieni na
stanowiskach takich jak powódka otrzymywali wynagrodzenie w kwotach znacznie
niższych. Różnic w wynagrodzeniu pracowników zatrudnionych na takich samych i
zbliżonych stanowiskach nie uzasadniał ani staż pracy powódki ani jej kwalifikacje,
ani też zakres czynności. Sytuacja powódki była szczególna wyłącznie ze względu
na ochronę z art. 10 ust. 1 b ustawy z 16 września 1982 r. Sytuacja ta uległa
zmianie z chwilą zmian ustawowych wprowadzających – z mocy prawa - zamiast
stosunku z mianowania stosunek pracy na podstawie umowy o pracę na czas
nieokreślony. W takiej sytuacji brak jest uzasadnienia do zróżnicowania sytuacji
płacowej osób zatrudnionych na tych samych i zbliżonych stanowiskach, przy
podobnym stażu pracy, kwalifikacjach i zakresie obowiązków. Pracodawca miał
możliwości prawne do uregulowania nieuzasadnionych rozbieżności w
wynagrodzeniach pracowników. Pracodawca z tej możliwości skorzystał.
Rozbieżności w wynagrodzeniach pracowników rzeczywiście istniały. Pracodawca
powódki przeprowadził zmiany organizacyjne. Zmiany te miały wpływ na
stanowisko powódki i zakres jej obowiązków. Powódka po odwołaniu ze stanowiska
zastępcy naczelnika urzędu, pełniąc obowiązki na stanowisku komisarza
skarbowego, zajmowała się pracą w Dziale Podatku Dochodowego od Podmiotów
Gospodarczych, przetwarzała dokumenty związane z poborem podatku,
realizowała zadania w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób
prawnych i wypłat z zysku oraz w zakresie podatku dochodowego od osób
fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie ryczałtu od
przychodów ewidencjonowanych i karty podatkowej. Zmiany organizacyjne
polegały na nowym rozdziale zadań w zakresie pionu podatków bezpośrednich.
Zlikwidowano jedne komórki organizacyjne i powołano nowe. Z dokumentacji
struktury organizacyjnej urzędu wynika, że do zadań działu podatku od podmiotów
gospodarczych należało orzecznictwo o odpowiedzialności osób trzecich, analiza
wniosków VZM, udzielanie odpowiedzi na pisma podatników kierowane do działu w
6
związku z uchybieniami w zakresie obowiązków podatnika po zasięgnięciu opinii
komórki KS. Zlikwidowany został dział wprowadzania danych, a jego pracownicy
zostali rozdysponowani do pozostałych działów podatków bezpośrednich.
Utworzono Wieloosobowe Stanowisko d/s Przychodów nieznajdujących Pokrycia w
Ujawnionych Źródłach lub Pochodzących ze Źródeł Nieujawnionych. W oparciu o
nowy Regulamin Organizacyjny wprowadzony zarządzeniem nr 35 Naczelnika
Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. z dnia 30 listopada 2007 r. powódka
otrzymała nowy zakres obowiązków i odpowiedzialności służbowej. W zakresie tym
do dotychczasowych zadań powódce dodano zadania z zakresu pomocy
publicznej.
Sąd drugiej instancji podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji, że
przyczyna wypowiedzenia powódce warunków płacy polegająca na potrzebie
likwidacji rozbieżności w wynagrodzeniu pracowników zatrudnionych na takich
samych i zbliżonych stanowiskach, istniała obiektywnie i była przyczyną
rzeczywistą. Co do zmian organizacyjnych – Sąd drugiej instancji uznał, że zmiany
te zaistniały, miały wpływ na sytuację powódki jako osoby zatrudnionej w
konkretnym miejscu struktury organizacyjnej. Przyczyna wypowiedzenia
zmieniającego w postaci zaistnienia zmian organizacyjnych była prawdziwa i
rzeczywista. Powódka po odwołaniu ze stanowiska zastępcy naczelnika urzędu,
otrzymała zupełnie inne stanowisko, z innym zakresem obowiązków i
odpowiedzialności. Jednakże z uwagi na przepisy ochronne przypisano jej
wynagrodzenie nieadekwatne do nowego stanowiska, diametralnie odbiegające od
wynagrodzeń innych pracowników urzędu zatrudnionych na takich samych
stanowiskach z podobnym zakresem obowiązków i odpowiedzialności. Zmiana
stanu prawnego i statusu powódki pozwoliła dostosować jej wynagrodzenie do
wynagrodzeń pracowników zatrudnionych na takich samych stanowiskach .
Powyższy wyrok Sądu Okręgowego zaskarżyła w całości powódka skargą
kasacyjną, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w K. w
całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o
kosztach postępowania za wszystkie instancje, ewentualnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy przez
uwzględnienie powództwa i przywrócenie powódce M. B. dotychczasowych
7
warunków płacy u pozwanego i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki
zwrotu kosztów postępowania.
Skargę kasacyjną oparto na obydwu podstawach z art. 3983
§ 1 pkt 1 i 2
k.p.c. W zakresie przepisów postępowania zarzucono naruszenie art. 328 § 2 k.p.c.
przez niewłaściwe uzasadnienie podstawy prawnej i faktycznej wyroku; art. 385
k.p.c. przez jego zastosowanie pomimo, że apelacja powódki była zasadna; art.
386 § 1 k.p.c. przez jego niezastosowanie pomimo tego, że apelacja powódki
powinna być uwzględniona i wyrok Sądu pierwszej instancji powinien być
zmieniony; art. 244 § 1 k.p.c. „przez jego niezastosowanie polegające na błędnej
wykładni dokumentów zgromadzonych w sprawie, w szczególności umów o pracę,
regulaminu organizacyjnego pozwanego, zarządzenia nr 35 naczelnika I Urzędu
Skarbowego w K. z dnia 30.11.2007 r. oraz zakresu obowiązków powódki, a tym
samym przyjęcie, iż wskazane w wypowiedzeniu przyczyny są rzeczywiste i należy
je rozpatrywać oddzielnie, a nie łącznie jako wynik związku przyczynowo –
skutkowego, najpierw musiały powstać zmiany organizacyjne, których wynikiem
było wypowiedzenie zmieniające, a takie nie nastąpiły”.
W ramach podstawy naruszenia prawa materialnego skarżąca zarzuciła:
- błędną wykładnię art. 42 § 1 k.p. i przyjęcie, że pracodawca ma prawo do
zmiany warunków umowy o pracę – zmiany warunków płacy na mniej korzystne w
sytuacji, kiedy brak jest zmian organizacyjnych powodujących konieczność
dokonania tej zmiany oraz uznanie, że pracodawca ma wręcz obowiązek
dostosowania wynagrodzenia do stanowiska bez brania pod uwagę innych
przymiotów pracownika, ograniczając się do płacy nieodbiegającej do osób
zajmujących takie same stanowiska jak powódka;
- niewłaściwe zastosowanie art. 30 § 4 k.p. przez przyjęcie, że w niniejszej
sprawie Sąd pierwszej instancji potraktował obie przyczyny wypowiedzenia
zmieniającego jako rozłączne, które z uwagi na zapis uzasadnienia wypowiedzenia
należy traktować jako łączne, zależne od siebie i wręcz wskazujące na związek
przyczynowo-skutkowy;
- błędną wykładnię art. 45 § 1 w związku z art. 42 § 1 k.p. przez przyjęcie, że
wypowiedzenie zmieniające było uzasadnione, gdy z całokształtu zebranego
materiału wynika, że przedmiotowe wypowiedzenie zostało dokonane wcześniej niż
8
zmiana powódce zakresu jej czynności. Najpierw dokonano zmian w zakresie
wynagrodzenia, a następnie zmieniono powódce zakres czynności, nie zmieniając
jej ani stanowiska, ani nie zmniejszając zakresu wykonywanych czynności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna w obu jej podstawach nie przedstawia zasadnych
zarzutów.
Już z samego określenia zarzucanych zaskarżonemu wyrokowi naruszeń
procesowych wynika nieodpowiedniość między postawionymi zarzutami a
wskazanymi przepisami.
Art. 328 § 2 k.p.c. określa „skład” uzasadnienia wyroku – wskazane jego
elementy składowe, w szczególności podstawy rozstrzygnięcia. Nie można
dopatrywać się – jak to czyni skarżąca – naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., nie przez
brak wskazania, wymienionych w tym przepisie elementów uzasadnienia, ale w
tym, że – zdaniem skarżącej - Sąd błędnie wyjaśnił podstawy owego
rozstrzygnięcia - faktyczną i prawną.
Stosownie do art. 385 k.p.c. Sąd drugiej instancji oddala apelację, jeśli jest
ona bezzasadna. Dokładnie odpowiada temu przepisowi zaskarżony wyrok
oddalający apelację po jednoznacznym ustaleniu jej bezzasadności. Nie wiadomo
dlaczego skarżąca uważa, że Sąd drugiej instancji nie powinien orzekać zgodnie z
wyjaśnioną podstawą prawną wyroku, co ma miejsce, powinien natomiast
zastosować przepis art. 386 § 1 k.p.c., który jest odpowiedni „w razie
uwzględnienia apelacji” – co nie nastąpiło.
Niezrozumiały jest także zarzut naruszenia art. 244 § 1 k.p.c. stanowiącego
o znaczeniu urzędowego zaświadczenia w dokumentach urzędowych
sporządzonych w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy
publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania.
Pomijając niewyjaśnienie przez skarżącą, dlaczego wszystkim dokumentom
„zgromadzonym w sprawie” nadała ona kwalifikację dokumentów urzędowych, nie
wiadomo dlaczego i z jakich konkretnie dokumentów miałaby wynikać jakaś bliżej
nieokreślona nieodpowiedniość pomiędzy tym, „co zostało w nich urzędowo
9
zaświadczone a ustaleniem wyroku, że „wskazane w wypowiedzeniu przyczyny są
rzeczywiste”. Skarżąca nieadekwatnie do zakresu wskazanego przepisu zdaje się
kwestionować wyjaśnioną przez Sąd podstawę faktyczną wyroku.
Sąd Najwyższy rozpoznając sprawę w granicach skonkretyzowanych w
skardze jej podstaw (art. 39813
§ 1 k.p.c.) stwierdza, że także w zarzutach
podstawy materialnoprawnej nie ma niezbędnej odpowiedniości miedzy
postawionym zarzutem a wskazanym przepisem jako naruszonym przez Sąd w
zaskarżonym wyroku.
Stosownie do pierwszego ze wskazanych w tej podstawie skargi przepisów –
art. 42 § 1 k.p. – przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się
odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy. Z
uzasadnienia zaskarżonego wyroku jasno wynika, że Sąd zastosował wskazany
przepis. Zresztą zastosowalność przepisów o wypowiedzeniu umowy o prace w
rozpoznawanej sprawie nie była kwestią sporną. Tymczasem skarżąca zarzuca
naruszenie art. 42 § 1 k.p. przez jego błędną wykładnię, która miałaby polegać na
dokonanej przez Sąd ocenie przesłanek prawdziwości i zasadności dokonanego
wypowiedzenia. Przesłanki te nie stanowią bezpośredniego przedmiotu art. 42 § 1
k.p., a w każdym razie nie mogą być zrekonstruowane w normie prawnej
wynikającej z art. 42 § 1 k.p. bez powiązania z właściwymi przepisami o
wypowiedzeniu umowy o pracę. Tych ostatnich przepisów jednakże skarżąca nie
wskazała.
Drugi ze wskazanych w skardze przepisów prawa materialnego, to art. 30 §
4 k.p. naruszony według skarżącej przez niewłaściwe zastosowanie polegające na
„rozłącznym” potraktowaniu przyczyn wypowiedzenia warunków umowy o płacę.
Także w tym zakresie skarżąca powołała przepis, którego Sąd nie mógł naruszyć
we wskazany w skardze sposób dotyczący wyjaśnienia zasadności podanej przez
pracodawcę przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie. Art. 30 § 4 k.p. stanowi
bowiem o tym, że w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę
powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie. Nie jest zaś
kwestionowane w skardze ustalenie, że oświadczenie pracodawcy zawierało
wskazanie przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie.
10
Ostatni z zarzutów materialnoprawnej podstawy skargi, zarzut dotyczący
zasadności wypowiedzenia został wprawdzie powiązany z art. 45 § 1 w związku z
art. 42 § 1 k.p. dotyczącym sądowej kontroli zasadności wypowiedzenia, jednakże
skarżąca nie ma racji, upatrując w ustaleniach zaskarżonego wyroku w tym
przedmiocie błędnej wykładni wskazanych przepisów.
Zasadnicze ustalenie zaskarżonego wyroku odnosi się do spornej w sprawie
kwestii zasadności ocenianego w sprawie wypowiedzenia powódce jej warunków
płacy. Nie ma w tym zakresie zarzucanego w skardze problemu wykładni
wskazanego art. 45 § 1 w związku z art. 42 § 1 k.p. W szczególności z
uzasadnienia podstawy prawnej zaskarżonego wyroku jasno wynika, że Sąd –
zgodnie z treścią wskazanych przepisów – wyjaśnił okoliczności faktyczne istotne z
punktu widzenia zasadności (niezasadności) wypowiedzenia, w szczególności
uwzględnił w swej ocenie zarówno przyczyny wypowiedzenia wskazane w
oświadczeniu pracodawcy, jak i rzeczywisty stan rzeczy, do którego odnosiły się
wskazane przyczyny. W skardze nie ma przekonywujących argumentów zarzutu o
jakiejś niespójności między ustalonymi okolicznościami faktycznymi sprawy a ich
subsumcją do art. 45 § 1 k.p., którego wykładnia - że chodzi o zasadność
przyczyny wskazanej w oświadczeniu pracodawcy - też nie budzi zastrzeżeń.
Skarżąca powołuje się w swej ocenie podstaw wyroku na to, że zmiany
organizacyjne pracodawcy nie uzasadniały dokonanego wypowiedzenia powódce
warunków płacy. Niezależnie od tego, że w argumentacji dotyczącej tej kwestii
autorka skargi bezpodstawnie powołuje się także na okoliczności, które nie są
ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżonego wyroku (por. art.
39813
§ 2 k.p.c.) należy stwierdzić, że istota oceny prawnej zaskarżonego wyroku
polega na kwalifikacji w kategorii zasadności dokonanego wypowiedzenia ze
względu na uzasadnione ustalonymi okolicznościami dążenie pracodawcy do
zlikwidowania rażącej dysproporcji w wynagradzaniu pracowników zatrudnionych
na takich samych i zbliżonych stanowiskach z podobnym zakresem obowiązków i
odpowiedzialności. Sąd ustalił, że zaproponowane powódce w oświadczeniu
wypowiadającym dotychczasowe wynagrodzenie – nowe warunki płacy
odpowiadają zasadom określonym w art. 78 § 1 k.p. i że wypowiedzenie
uzasadnione jest z jednej strony potrzebą zlikwidowania rażących dysproporcji w
11
wynagrodzeniach za pracę podobną w istotnych aspektach, a z drugiej ustaniem
szczególnego reżimu ochrony wynagrodzenia powódki. Te przyczyny
wypowiedzenia zostały wskazane w oświadczeniu pracodawcy i okazały się
przyczynami zasadnymi, co z pewnością nie pozwala na uwzględnienie zarzutu
skargi, jakoby zaskarżony wyrok opierał się na błędnej wykładni art. 45 § 1 k.p. w
związku z art. 42 § 1 k.p.
Mając powyższe na uwadze stwierdzając bezzasadność skargi kasacyjnej
Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
/tp/