Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 326/09
POSTANOWIENIE
Dnia 28 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa W. Z.
przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Okręgowego w […]oraz Sądowi
Rejonowemu […]
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 28 kwietnia 2010 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 21 maja 2009 r.,
odrzuca skargę kasacyjną nie obciążając powoda kosztami
postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Powód W. Z. domagał się zasądzenia kwoty 20.925 zł., z czego 19.215 zł. z
tytułu niezwróconego, obniżonego w związku z toczącym się przeciwko niemu
postępowaniem dyscyplinarnym wynagrodzenia, oraz 1.080 zł. – z tytułu zwrotu
kosztów tego postępowania dyscyplinarnego, wraz z odsetkami od dnia 4 lutego
2005 r. Stronę pozwaną reprezentował wskazany w pozwie Skarb Państwa –
Prezes Sądu Okręgowego oraz wezwany z urzędu Sąd Rejonowy.
Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2008 r. Sąd Rejonowy – Sąd Pracy po
ponownym rozpoznaniu sprawy oddalił powództwo.
2
Od powyższego wyroku Sądu Rejonowego powód wniósł apelację.
Wyrokiem z dnia 21 maja 2009 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy na podstawie
art. 385 k.p.c. oddalił apelację.
Powyższy wyrok Sądu Okręgowego zaskarżył skargą kasacyjną powód W.Z.
Skarżący zarzucił:
„1. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe
zastosowanie;
2. naruszenie przepisów postępowania, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, w
szczególności nieważność postępowania.”
We wnioskach skargi kasacyjnej skarżący wniósł o uchylenie w całości
zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania; zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym
kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna powinna spełniać wymagania określone w art. 398 4
§ 1, §
2 i § 3 k.p.c. Te z nich, o których mowa w art. 3984
§ 1 k.p.c. należą do
koniecznych wymagań skargi, a przy tym na tyle jednoznacznych i jednocześnie
najściślej dotyczących istoty (konstrukcji) skargi, że ich niezachowanie oznacza
wniesienie skargi wadliwe, z wadliwością podstawową, dyskwalifikującą skargę. Z
tego powodu skarga podlega odrzuceniu, bez wszczynania procedury naprawczej
(art. 3986
§ 2 i § 3 k.p.c.). Inne konsekwencje wynikają natomiast w razie
niezachowania wymagań skargi kasacyjnej określonych w § 2 i § 3 art. 3984
k.p.c.
– ich brak podlega przewidzianemu w art. 3986
§ 1 k.p.c. trybowi uzupełnienia.
Zgodnie z art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c. skarga kasacyjna powinna zawierać
przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. W jednolitym i utrwalonym
stosowaniu powyższego przepisu nie budzi wątpliwości, że spełnienie wymagania
przytoczenia podstaw kasacyjnych nie może ograniczyć się do wskazania
ustawowo określonej kategorii podstawy skargi, według jej określenia z art. 3983
§
1 k.p.c. Konieczne jest bowiem skonkretyzowanie abstrakcyjnie ujętej formuły
przepisu w podstawę dotyczącą rozpatrywanej sprawy. Nie można poprzestać na
3
zarzucie naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, ale
koniecznie trzeba wskazać, które konkretnie przepisy zostały naruszone; tylko
bowiem sprecyzowane zarzuty, stanowią podstawy skargi w danej sprawie będącej
przedmiotem postępowania kasacyjnego, którego granice określa art. 39813
§ 1
k.p.c. Skarżący powinien przytoczyć – oznaczone numerem artykułu (paragrafu,
ustępu) ustawy - naruszone przepisy prawa i wyjaśnić, na czym ich naruszenie
polega, oraz wykazać, że naruszenie przepisów postępowania mogło mieć wpływ
na wynik sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1997 r.,
sygn. akt III CKN 13/97, OSNC 1997, nr 8, poz. 114 i powołane tam orzeczenia
Sądu Najwyższego).
Skarżący powołał się na naruszenie prawa materialnego przez błędną
wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz na naruszenie przepisów
postępowania, co miało istotny wpływ na wynik sprawy. Nie wskazał jednak
naruszonych przepisów. W konsekwencji nie można uznać, że skarga kasacyjna
powoda spełnia wymaganie przewidziane w art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c. W sytuacji,
gdy skarga kasacyjna podlega odrzuceniu, Sąd Najwyższy nie rozpatruje z urzędu
nieważności postępowania na podstawie art. 39813
§ 1 k.p.c. Przepis ten ma
zastosowanie w wypadku przystąpienia do rozpoznawania skargi kasacyjnej, co
zależy od skutecznego jej wniesienia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
11 marca 1997 r., III CKN 13/97 – OSNC 1997/8/114). Można jednak zauważyć, że
podniesiony w skardze zarzut nieważności postępowania z uwagi na wydanie
wyroku pod nieobecność powoda niewłaściwie zawiadomionego o terminie
rozprawy, z powołaniem – w uzasadnieniu skargi – art. 379 pkt 5 k.p.c., nie został
połączony ze wskazaniem przepisów postępowania przed Sądem drugiej instancji,
którego naruszenie miałoby prowadzić do wadliwego przeprowadzenia rozprawy.
Z przedstawionych powodów, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c.