IV CNP 16/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-09-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 16/10
POSTANOWIENIE
Dnia 28 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie ze skargi pozwanego
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w R.
z dnia 6 sierpnia 2009 r., sygn. akt IV Ca (…),
w sprawie z powództwa E. W.
przeciwko P. C.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 kwietnia 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2009 r. Sąd Okręgowy w R. oddalił apelację
pozwanego, w której domagał się on zmiany wyroku Sąd Rejonowego w S.,
zasądzającego od pozwanego na rzecz powoda 49 990,11 zł z ustawowymi odsetkami,
przez oddalenie powództwa ponad kwotę 24 990,06 zł.
Od wyroku Sądu drugiej instancji pozwany wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks
2
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z
2005 r. Nr 13, poz. 98) jest – podobnie jak skarga kasacyjna – środkiem prawnym
sformalizowanym. Wysokie wymagania formalne stawiane skardze są związane nie
tylko z jej specjalną, nadzwyczajną funkcją w systemie prawa, ale wynikają także z
potrzeby spełnienia wysokich oczekiwań profesjonalnych.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienia, wskazanie przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy,
wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe i wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z
prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniające któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzuceniu bez wzywania do ich usunięcia. Każde z tych wymagań
przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. – na co Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał
uwagę – ma charakter samoistny, powinno być zatem spełnione niezależnie od innych
wymagań (por. postanowienia Sąd Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05 i
z dnia 18 stycznia III CNP 21/05 niepubl.).
Przytoczenie podstaw skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia i ich uzasadnienia polega – jak wyjaśniono w literaturze i
orzecznictwie – na ogólnym wytknięciu naruszeń prawa materialnego lub przepisów
postępowania i wskazaniu przepisów, które zostały naruszone (z podaniem numeru
artykułu, paragrafu lub ustępu), oraz na wyjaśnieniu, na czym to naruszenie polegało.
Należy też pamiętać, że w wypadku omawianej skargi wytykane w ramach podstaw
naruszenia prawa muszą stanowić przyczynę niezgodności z prawem zaskarżonego
orzeczenia. Nie wystarczy więc przytoczenie samych naruszeń; konieczne jest również
wykazanie normalnego związku przyczynowego między mini a niezgodnością
orzeczenia z prawem (por. postanowienie Sąd Najwyższego z dnia 29 listopada 2006 r.,
II CNP 65/06, niepubl.).
3
Skarga pozwanego nie zawiera – poza powołaniem art. 4244
k.p.c. – ani
przytoczenie podstaw, ani ich uzasadnienia. Należało zatem uznać, że nie spełnia ona
wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c.
W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że obciążający skarżącego obowiązek
wykazania, iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
nie było i nie jest możliwe oznacza przeprowadzenie prawniczej analizy przepisów
dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z
innych przyczyn nie mogły odnieść skutku. Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący
musi „wykazać” (a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”), że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Podkreśla się, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną czy skargę o wznowienie
postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie
orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 stycznia 2006 r., III CZP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140, z dnia 21 grudnia 2006 r., III CZP 57/06 niepubl.).
Tymczasem pozwany poprzestał na stwierdzeniu, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze skargi kasacyjnej nie było i nie jest możliwe ze względu na wartość
przedmiotu zaskarżenia, a wznowienie postępowania – z powodu braku podstaw z art.
401 i 403 k.p.c. Okoliczności powołane przez skarżącego nie mogą zatem być uznane
za spełniające wymaganie przewidziane w art. 4241
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 28 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie ze skargi pozwanego
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w R.
z dnia 6 sierpnia 2009 r., sygn. akt IV Ca (…),
w sprawie z powództwa E. W.
przeciwko P. C.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 kwietnia 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2009 r. Sąd Okręgowy w R. oddalił apelację
pozwanego, w której domagał się on zmiany wyroku Sąd Rejonowego w S.,
zasądzającego od pozwanego na rzecz powoda 49 990,11 zł z ustawowymi odsetkami,
przez oddalenie powództwa ponad kwotę 24 990,06 zł.
Od wyroku Sądu drugiej instancji pozwany wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks
2
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z
2005 r. Nr 13, poz. 98) jest – podobnie jak skarga kasacyjna – środkiem prawnym
sformalizowanym. Wysokie wymagania formalne stawiane skardze są związane nie
tylko z jej specjalną, nadzwyczajną funkcją w systemie prawa, ale wynikają także z
potrzeby spełnienia wysokich oczekiwań profesjonalnych.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienia, wskazanie przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy,
wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe i wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z
prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniające któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzuceniu bez wzywania do ich usunięcia. Każde z tych wymagań
przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. – na co Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał
uwagę – ma charakter samoistny, powinno być zatem spełnione niezależnie od innych
wymagań (por. postanowienia Sąd Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05 i
z dnia 18 stycznia III CNP 21/05 niepubl.).
Przytoczenie podstaw skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia i ich uzasadnienia polega – jak wyjaśniono w literaturze i
orzecznictwie – na ogólnym wytknięciu naruszeń prawa materialnego lub przepisów
postępowania i wskazaniu przepisów, które zostały naruszone (z podaniem numeru
artykułu, paragrafu lub ustępu), oraz na wyjaśnieniu, na czym to naruszenie polegało.
Należy też pamiętać, że w wypadku omawianej skargi wytykane w ramach podstaw
naruszenia prawa muszą stanowić przyczynę niezgodności z prawem zaskarżonego
orzeczenia. Nie wystarczy więc przytoczenie samych naruszeń; konieczne jest również
wykazanie normalnego związku przyczynowego między mini a niezgodnością
orzeczenia z prawem (por. postanowienie Sąd Najwyższego z dnia 29 listopada 2006 r.,
II CNP 65/06, niepubl.).
3
Skarga pozwanego nie zawiera – poza powołaniem art. 4244
k.p.c. – ani
przytoczenie podstaw, ani ich uzasadnienia. Należało zatem uznać, że nie spełnia ona
wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c.
W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że obciążający skarżącego obowiązek
wykazania, iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
nie było i nie jest możliwe oznacza przeprowadzenie prawniczej analizy przepisów
dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z
innych przyczyn nie mogły odnieść skutku. Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący
musi „wykazać” (a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”), że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Podkreśla się, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną czy skargę o wznowienie
postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie
orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 stycznia 2006 r., III CZP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140, z dnia 21 grudnia 2006 r., III CZP 57/06 niepubl.).
Tymczasem pozwany poprzestał na stwierdzeniu, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze skargi kasacyjnej nie było i nie jest możliwe ze względu na wartość
przedmiotu zaskarżenia, a wznowienie postępowania – z powodu braku podstaw z art.
401 i 403 k.p.c. Okoliczności powołane przez skarżącego nie mogą zatem być uznane
za spełniające wymaganie przewidziane w art. 4241
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 4248
§ 1 k.p.c.).