Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CZ 14/10
POSTANOWIENIE
Dnia 29 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner
SSA Jan Futro (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku W. B.
przy uczestnictwie M. B.-R., A. K., D. K., T. P., W. P. oraz B. W.
o dział spadku i zniesienie współwłasności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 29 kwietnia 2010 r.,
zażalenia uczestniczki postępowania M. B.-R.
na postanowienie Sądu Okręgowego w S.
z dnia 22 stycznia 2010 r., sygn. akt WSC (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2010 r. Sąd Okręgowy w S. odrzucił skargę
kasacyjną uczestniczki M. B.-R. od postanowienia tego Sądu z dnia 23 września 2009 r.,
którym oddalono apelację uczestniczki od postanowienia Sądu Rejonowego w S. z dnia
30 kwietnia 2009 r. w przedmiocie działu spadku i zniesienia współwłasności.
W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że ze skargi kasacyjnej wynikało, że
wniesiona została ona w imieniu wnioskodawczyni W. B., jednak zachodziła wątpliwość,
czy orzeczeniem, na które została wniesiona było orzeczenie Sądu Okręgowego w S.,
2
czy w B., natomiast pełnomocnictwo dołączone do skargi zostało udzielone przez
uczestniczkę M. B.-R. i obejmowało umocowanie do wniesienia skargi kasacyjnej od
orzeczenia Sądu Apelacyjnego.
Sąd Okręgowy wskazał również, że pełnomocnik, który wniósł skargę, wezwany
został do usunięcia jej braków m.in. poprzez oznaczenie orzeczenia, od którego skarga
została wniesiona, złożenie prawidłowego pełnomocnictwa oraz prawidłowe oznaczenie
skarżącego, w terminie tygodniowym pod rygorem odrzucenia skargi.
W odpowiedzi, wezwany pełnomocnik wskazał sygnaturę orzeczenia oraz podał,
że omyłkowo oznaczył skarżącego, bowiem w rzeczywistości jest nim uczestniczka, i w
związku z tym pochodzące od niej i dołączone do skargi pełnomocnictwo jest
prawidłowe.
Sąd Okręgowy uznał, że z treści pełnomocnictwa dołączonego do skargi nie
wynika, aby pełnomocnik był umocowany do wniesienia skargi kasacyjnej od
postanowienia Sądu Okręgowego w S. z dnia 23 września 2009 r., albowiem
umocowanie wskazane w pełnomocnictwie dotyczy orzeczenia Sądu Apelacyjnego, a
pełnomocnik, prawidłowo wezwany do usunięcia tego braku, nie uczynił tego w terminie.
Na postanowienie Sądu Okręgowego o odrzuceniu skargi kasacyjnej zażalenie
wniosła uczestniczka.
Zaskarżając je w całości, wniosła o jego uchylenie i przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania. W uzasadnieniu zażalenia podała, że uchybienia występujące w treści
skargi kasacyjnej i dołączonym do niej pełnomocnictwie należało uznać za oczywistą
omyłkę pisarską, albowiem zarówno wskazana w ich treści sygnatura akt, jak i
okoliczność, że skarga oraz opłata od niej wniesione zostały za pośrednictwem Sądu
Okręgowego w S. wskazują, iż przedmiotem zaskarżenia było orzeczenie tego Sądu.
Uczestniczka wskazała ponadto, że wykonując wezwanie do usunięcia braków skargi
wskazała orzeczenie, od którego skarga została wniesiona oraz przyznała, że nastąpiła
omyłka pisarska w oznaczeniu skarżącego, gdyż w rzeczywistości skarżącą była
uczestniczka, a nie wnioskodawczyni, jak wskazano w skardze. Podniosła również, że
chociaż została wezwana do złożenia prawidłowego pełnomocnictwa, to skoro omyłka w
oznaczeniu skarżącego została przez nią sprostowana, ponowne złożenie
pełnomocnictwa było zbędne, bowiem pełnomocnictwo dołączone do skargi pochodziło
od uczestniczki, a więc od osoby uprawnionej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Zażalenie podlega oddaleniu, bowiem zaskarżone postanowienie mimo błędnego
uzasadnienia odpowiada prawu.
Zgodnie z art. 3985
§ 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. skargę kasacyjną wnosi się w
terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem stronie
skarżącej, a na podstawie art. 387 § 3 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. postanowienie Sądu
drugiej instancji, co do istoty sprawy doręcza się wraz z uzasadnieniem stronie, która w
terminie tygodniowym od ogłoszenia jego sentencji zażądała doręczenia.
Z treści skargi kasacyjnej jednoznacznie wynika, że została ona wniesiona w
imieniu wnioskodawczyni W. B., zaś ani wnioskodawczyni, ani pełnomocnik działający w
jej imieniu nie zażądali doręczenia postanowienia Sądu drugiej instancji w terminie
tygodniowym od ogłoszenia jego sentencji (żądanie takie wniósł tylko pełnomocnik
uczestniczki M. B.-R.
Skarga ta nie pochodziła zatem od osoby uprawnionej i z tych względów zgodnie
z art. 3986
§ 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. jako niedopuszczalna podlegała odrzuceniu
przez Sąd drugiej instancji.
Biorąc pod uwagę powyższe, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 i art.
13 § 2 k.p.c. Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.