V CNP 10/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-09-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 10/10
POSTANOWIENIE
Dnia 28 maja 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie z powództwa B. T.
przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. Ż. w W.
o uchylenie uchwały,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 maja 2010 r.,
na skutek skargi powoda o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 19 listopada 2009 r., sygn. akt I ACa (…) [WSC (…)],
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Z art. 4241
§ 1 k.p.c. wynika, że skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje wówczas, gdy skarżącemu została wyrządzona
szkoda. Nie tylko zatem uprawdopodobnienie przez skarżącego, że wydanie
kwestionowanego orzeczenia wyrządziło mu szkodę to element konstrukcyjny skargi o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 4245
§1 pkt 4
k.p.c.), lecz również samo doznanie szkody stanowi przesłankę dopuszczalności skargi.
Nie wchodząc zatem nawet w ocenę, czy kwestionowane orzeczenie jest prawidłowe,
można stwierdzić, że skarżący nie doznał szkody prawnie relewantnej. Trzeba bowiem
podkreślić, że funkcją skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia jest ewentualne uzyskanie przez skarżącego prejudykatu umożliwiającego
mu dochodzenie odszkodowania od Skarbu Państwa. Zatem szkoda, której istnienie
2
stanowi przesłankę dopuszczalności skargi, to taka szkoda, która zgodnie z regulacją
k.c. podlega naprawieniu. Chodzi zatem w tym przypadku o szkodę majątkową.
Skarżący musiałby zatem wykazać, że doznał uszczerbku majątkowego. Zgodnie
przyjmuje się w doktrynie i judykaturze, że do wykazania powstania szkody i jej
wysokości właściwa jest metoda dyferencyjna, polegająca na porównaniu
hipotetycznego stanu majątku poszkodowanego, jaki by był, gdyby nie wystąpiło
zdarzenie wyrządzające mu, w jego ocenie, szkodę z rzeczywistym stanem majątku.
Choć zatem postępowanie ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia nie jest właściwe do ustalania wysokości ewentualnie
doznanej szkody, a Sąd Najwyższy w tym postępowaniu nie ma instrumentów, które
pozwalałyby mu na ocenę tej szkody, to należy uznać niedopuszczalność wniesienia
skargi, jeżeli żadna szkoda nie została poniesiona. Przedmiotem sprawy jest bowiem
skarga o uchylenie kilku uchwał wspólnoty mieszkaniowej, m. in. o odwołaniu
skarżącego z zarządu, o wyborze zarządu wspólnoty, o zmianie sposoby zarządu, o
powierzenie zarządu wyspecjalizowanemu podmiotowi. Uchylenie żadnej z tych uchwał
nie prowadzi do szkody w majątku skarżącego, co uzasadnia odrzucenie skargi.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 maja 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie z powództwa B. T.
przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. Ż. w W.
o uchylenie uchwały,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 maja 2010 r.,
na skutek skargi powoda o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 19 listopada 2009 r., sygn. akt I ACa (…) [WSC (…)],
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Z art. 4241
§ 1 k.p.c. wynika, że skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje wówczas, gdy skarżącemu została wyrządzona
szkoda. Nie tylko zatem uprawdopodobnienie przez skarżącego, że wydanie
kwestionowanego orzeczenia wyrządziło mu szkodę to element konstrukcyjny skargi o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 4245
§1 pkt 4
k.p.c.), lecz również samo doznanie szkody stanowi przesłankę dopuszczalności skargi.
Nie wchodząc zatem nawet w ocenę, czy kwestionowane orzeczenie jest prawidłowe,
można stwierdzić, że skarżący nie doznał szkody prawnie relewantnej. Trzeba bowiem
podkreślić, że funkcją skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia jest ewentualne uzyskanie przez skarżącego prejudykatu umożliwiającego
mu dochodzenie odszkodowania od Skarbu Państwa. Zatem szkoda, której istnienie
2
stanowi przesłankę dopuszczalności skargi, to taka szkoda, która zgodnie z regulacją
k.c. podlega naprawieniu. Chodzi zatem w tym przypadku o szkodę majątkową.
Skarżący musiałby zatem wykazać, że doznał uszczerbku majątkowego. Zgodnie
przyjmuje się w doktrynie i judykaturze, że do wykazania powstania szkody i jej
wysokości właściwa jest metoda dyferencyjna, polegająca na porównaniu
hipotetycznego stanu majątku poszkodowanego, jaki by był, gdyby nie wystąpiło
zdarzenie wyrządzające mu, w jego ocenie, szkodę z rzeczywistym stanem majątku.
Choć zatem postępowanie ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia nie jest właściwe do ustalania wysokości ewentualnie
doznanej szkody, a Sąd Najwyższy w tym postępowaniu nie ma instrumentów, które
pozwalałyby mu na ocenę tej szkody, to należy uznać niedopuszczalność wniesienia
skargi, jeżeli żadna szkoda nie została poniesiona. Przedmiotem sprawy jest bowiem
skarga o uchylenie kilku uchwał wspólnoty mieszkaniowej, m. in. o odwołaniu
skarżącego z zarządu, o wyborze zarządu wspólnoty, o zmianie sposoby zarządu, o
powierzenie zarządu wyspecjalizowanemu podmiotowi. Uchylenie żadnej z tych uchwał
nie prowadzi do szkody w majątku skarżącego, co uzasadnia odrzucenie skargi.