Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SO 8/10
POSTANOWIENIE
Dnia 21 września 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Halina Kiryło (przewodniczący)
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie ze skargi G. K.
na przewlekłość postępowania Sądu Apelacyjnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 września 2010 r.,
zażalenia wnioskodawcy na zarządzenie Sądu Najwyższego - Izby Pracy,
Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
z dnia 13 kwietnia 2010 r.,
odrzuca zażalenie.
UZASADNIENIE
Skarżący – G. K. - złożył zażalenie na zarządzenie Sądu Najwyższego z
dnia 13 kwietnia 2010 r. (w sprawie III SPP 10/10), którym zwrócono - na podstawie
art. 130 § 5 k.p.c. w związku z art. 871
k.p.c. – jego skargę na przewlekłość
postępowania w Sądzie Apelacyjnym w sprawie 1/10, wobec wniesienia jej przez
stronę osobiście, zamiast przez adwokata lub radcę prawnego.
Wskazane zarządzenie zostało zaskarżone w całości. Skarżący wniósł o
„przekazanie sprawy do Sądu Apelacyjnego celem wypełnienia wszelkich
czynności prawnych i formalnych” w rozpatrywanych skargach na przewlekłość
2
skarżącego. W uzasadnieniu zażalenia skarżący podniósł, że „wszelką winę za
obecny stan ponosi Sąd Okręgowy, Sąd Apelacyjny i Mec. K. M.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest niedopuszczalne, bowiem Kodeks postępowania cywilnego
nie przewiduje możliwości zaskarżania zażaleniem orzeczeń Sądu Najwyższego (w
tym także zarządzeń wydanych w trybie art. 130 § 5 k.p.c. w związku z art. 871
k.p.c.). Przepis art. 3941
§ 1 k.p.c. stanowi zamknięty katalog spraw, w których
przysługuje zażalenie do Sądu Najwyższego. Zgodnie z nim ten środek
zaskarżenia przysługuje wyłącznie od postanowień sądu drugiej instancji. Tak więc,
zażalenie nie przysługuje ani na postanowienie Sądu Najwyższego o odrzuceniu
skargi kasacyjnej (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2004
r., II UZ 39/04 i z dnia 15 listopada 2004 r., II UO 3/04), ani na zarządzenie Sądu
Najwyższego o zwrocie skargi na przewlekłość postępowania z powodu wniesienia
jej przez stronę osobiście, zamiast przez adwokata lub radcę prawnego.
Ponadto podkreślić należy, że stanowisko Sądu Najwyższego w przedmiocie
wykładni i stosowania art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. jest w zasadzie
jednolite. Można wskazać na postanowienie z dnia 1 kwietnia 2005 r., SPK 19/05
(OSNKW 2005, nr 7-8, poz. 67), w którym przyjęto, że przepisy ustawy z dnia 17
czerwca 2004 r. przewidują jednoinstancyjny tryb rozpoznania takiej skargi, na
postanowienie z dnia 31 marca 2005 r., IV KZ 9/05 (OSNKW 2005 nr 4, poz. 38), w
którym wyrażono pogląd, że postanowienie o odrzuceniu skargi, o której mowa w
ustawie z dnia 17 czerwca 2004 r. jest niezaskarżalne, a także na postanowienie z
dnia 15 grudnia 2005 r., I KZP 44/05 (OSNKW 200 nr 1, poz. 6), w którym
sformułowano stanowisko, że stronie nie przysługuje środek odwoławczy od
orzeczeń i innych rozstrzygnięć wydanych w toku postępowania prowadzonego na
podstawie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. Należy także odwołać się do
uzasadnienia uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21
września 2005 r., I KZP 24/05 (OSNKW 2005, nr 10, poz. 89), w którym
stwierdzono, że model postępowania przyjęty w tej ustawie spowodował, iż
procedura rozpoznawania skargi nie jest postępowaniem w pierwszej i drugiej
3
instancji, ale sui generis postępowaniem sądowym o charakterze nadzorczym.
Prowadzi to do wniosku, że stronie nie przysługuje środek odwoławczy od orzeczeń
i innych rozstrzygnięć wydanych w toku tego postępowania.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji

III SO 8/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia