Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 207/10
POSTANOWIENIE
Dnia 8 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Zawada
w sprawie z wniosku R. O.
przy uczestnictwie M. D., H. D. i M. Z.
o podział majątku wspólnego, dział spadku i zniesienie współwłasności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 października 2010 r.,
na skutek skargi kasacyjnej uczestników postępowania M. D. i H. D. od postanowienia
Sądu Okręgowego w W. z dnia 17 września 2009 r., sygn. akt V Ca (…),
1) odrzuca skargę kasacyjną uczestnika H. D.,
2) odmawia przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej uczestniczki M. D.
Uzasadnienie
I. Skarga kasacyjna uczestnika H. D. podlega odrzuceniu, ponieważ nie złożył on
[zob. karta (…)], warunkującego jej dopuszczalność, wniosku o doręczenie
zaskarżonego postanowienia wraz z uzasadnieniem, o którym mowa w art. 387 § 3
k.p.c. (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2006 r., I CZ 9/05, LEX
nr 369447, i z dnia 28 marca 2007 r., III CSK 66/07, LEX nr 315345).
II. Skarga kasacyjna uczestniczki M. D. nie spełnia wymagań niezbędnych do jej
przyjęcie do rozpoznania.
Według art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli: w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
2
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga
kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Przepis ten pozostaje w zgodzie z zaleceniami
Rady Europy zezwalającymi na wprowadzanie środków ograniczających dostęp do sądu
najwyższego szczebla.
Uczestniczka wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania uzasadniła
nieważnością postępowania spowodowaną brakiem drogi sądowej oraz występowaniem
w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, dotyczącego istnienia drogi sądowej do
ustalenia przynależności własności nieruchomości, objętej aktem własności ziemi
wystawionym na jednego z małżonków, do majątku wspólnego obojga małżonków.
Zapatrywania uczestniczki o istnieniu wskazanych przez nią przesłanek przyjęcia
skargi do rozpoznania nie można podzielić. Jak trafnie wyjaśniły Sądy orzekające w toku
instancji, decyzja z dnia 24 lutego 1976 r. wiązała je jedynie co do stwierdzonego w niej
nabycia przez jej adresata własności oznaczonej w niej nieruchomości, natomiast skutki
tego nabycia z punktu widzenia przepisów prawa rodzinnego podlegały już ich ocenie.
Z tych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej uczestniczki
do rozpoznania.