Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CZ 90/10
POSTANOWIENIE
Dnia 4 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski (sprawozdawca)
SSN Bogumiła Ustjanicz
w sprawie z powództwa E. D.
przeciwko R. P.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 4 listopada 2010 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie o kosztach procesu zawarte w wyroku
Sądu Apelacyjnego z dnia 25 czerwca 2010 r., sygn. akt I ACa (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 25 czerwca 2010 r. oddalił apelację powódki od
wyroku Sądu Okręgowego w O. z dnia 31 marca 2010 r. i zasądził od powódki na rzecz
pozwanego 7.200 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Powódka w zażaleniu na zamieszczone w wyroku Sądu Apelacyjnego
rozstrzygnięcie o kosztach wniosła o obniżenie kwoty 7.200 złotych do kwoty 5.400
złotych, powołując się na art. 98 § 1 k.p.c. i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2009 r. w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej
2
przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) oraz
twierdząc, że nie można przyjąć, iż sprawę w postępowaniu apelacyjnym prowadził inny
radca prawny.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 1
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2009 r. w sprawie opłat za
czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy
prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, stawki minimalne za
prowadzenie spraw w postępowaniu apelacyjnym wynoszą przed sądem apelacyjnym -
75 % stawki minimalnej, a jeżeli w pierwszej instancji nie prowadził sprawy ten sam
radca prawny - 100 % stawki minimalnej. W niniejszej sprawie pozwany był w obu
instancjach reprezentowany przez różnych radców prawnych, nie ma bowiem
znaczenia, że są oni zatrudnieni w tej samej kancelarii radcowskiej, skoro przytoczony
przepis odnosi się do konkretnego radcy prawnego, a nie do kancelarii radcowskiej.
Z przedstawionych powodów orzeczono jak w sentencji (art. 39814
w związku z
art. 3941
§ 3 k.p.c.).