II UK 162/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II UK 45/07 III UK 45/07 IV CZ 100/03
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II UK 162/10
POSTANOWIENIE
Dnia 17 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar
w sprawie z wniosku W. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 17 listopada 2010 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawczyni od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 12 lutego 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 12 lutego 2010 r., Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację wnioskodawczyni W. M. od wyroku
Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 października
2009 r. w sprawie przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o wysokość
emerytury, uznając, że przeliczenie świadczenia wnioskodawczyni dokonane przez
ZUS w decyzji z dnia 7 sierpnia 2007 r. polegało tylko na zastosowaniu wyższego
(korzystniejszego) wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego
207,66%, w miejsce poprzedniego -178,84%, wynikającego z decyzji o przyznaniu
emerytury z dnia 18 kwietnia 2006 r. W ocenie Sądu drugiej instancji dokonano
ponownego obliczenia emerytury zgodnie z art. 111 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.),
2
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku pełnomocnik
wnioskodawczyni zarzucając naruszenie prawa materialnego poprzez jego
niezastosowanie - art. 110 ust. 1 w związku z art. 53 ust. 4, art. 111 ust. 3 oraz art.
133 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi drugiej instancji wraz z
orzeczeniem o kosztach postępowania.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania uzasadniony został
wskazaniem, że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. W ocenie
pełnomocnika wnioskodawczyni „organ rentowy dopuścił się rażących uchybień w
postępowaniu o przeliczenie wysokości świadczenia, czym w praktyce pozbawił
ubezpieczoną konstytucyjnego prawa do zabezpieczenia społecznego”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje;
W obecnym stanie prawnym, Sąd Najwyższy – stosownie do art. 3989
§ 1
k.p.c. – przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania jeżeli w sprawie występuje
istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżność w orzecznictwie
sądów, zachodzi nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest
oczywiście uzasadniona. Jeżeli przesłanką wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej
do rozpoznania jest twierdzenie skarżącego, iż skarga jest oczywiście uzasadniona
(art. 3984
§ 1 w związku z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.), powinien on w uzasadnieniu
wniosku zawrzeć wywód prawny wskazujący, w czym wyraża się ta „oczywistość" i
przedstawić argumenty na poparcie tego twierdzenia. Zgodnie z dotychczasowym
orzecznictwem Sądu Najwyższego, przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania z
uwagi na jej oczywistą zasadność wymaga wykazania kwalifikowanej postaci
naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego polegającej na jego
oczywistości, widocznej prima facie, przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy
prawniczej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2003 r., IV
CZ 100/03, niepublikowane), bowiem spełnienie tej przesłanki możliwe jest
wyłącznie przy takim naruszeniu prawa, którego stwierdzenie nie wymaga
3
dokonywania pogłębionej analizy prawnej (por. postanowienia Sądu Najwyższego z
dnia 10 lipca 2007 r., II UK 45/07, a także postanowienie z dnia 2 sierpnia 2007 r.,
III UK 45/07, oba niepublikowane). Tymczasem treść uzasadnienia ocenianej skargi
kasacyjnej wskazuje jednoznacznie, że istotna część wywodów kwestionuje
ustalenia faktyczne przyjęte przez Sądy orzekające w sprawie jak i ich ocenę, co
nie jest prawnie dopuszczalne (art. 3983
§ 3 k.p.c.). Wobec powyższego, gdy
zaskarżony wyrok nie zapadł nadto w warunkach nieważności postępowania, brak
podstaw do przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.
odmówił przyjęcia skargi do rozpoznania.
POSTANOWIENIE
Dnia 17 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar
w sprawie z wniosku W. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 17 listopada 2010 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawczyni od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 12 lutego 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 12 lutego 2010 r., Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację wnioskodawczyni W. M. od wyroku
Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 października
2009 r. w sprawie przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o wysokość
emerytury, uznając, że przeliczenie świadczenia wnioskodawczyni dokonane przez
ZUS w decyzji z dnia 7 sierpnia 2007 r. polegało tylko na zastosowaniu wyższego
(korzystniejszego) wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego
207,66%, w miejsce poprzedniego -178,84%, wynikającego z decyzji o przyznaniu
emerytury z dnia 18 kwietnia 2006 r. W ocenie Sądu drugiej instancji dokonano
ponownego obliczenia emerytury zgodnie z art. 111 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.),
2
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku pełnomocnik
wnioskodawczyni zarzucając naruszenie prawa materialnego poprzez jego
niezastosowanie - art. 110 ust. 1 w związku z art. 53 ust. 4, art. 111 ust. 3 oraz art.
133 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi drugiej instancji wraz z
orzeczeniem o kosztach postępowania.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania uzasadniony został
wskazaniem, że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. W ocenie
pełnomocnika wnioskodawczyni „organ rentowy dopuścił się rażących uchybień w
postępowaniu o przeliczenie wysokości świadczenia, czym w praktyce pozbawił
ubezpieczoną konstytucyjnego prawa do zabezpieczenia społecznego”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje;
W obecnym stanie prawnym, Sąd Najwyższy – stosownie do art. 3989
§ 1
k.p.c. – przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania jeżeli w sprawie występuje
istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżność w orzecznictwie
sądów, zachodzi nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest
oczywiście uzasadniona. Jeżeli przesłanką wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej
do rozpoznania jest twierdzenie skarżącego, iż skarga jest oczywiście uzasadniona
(art. 3984
§ 1 w związku z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.), powinien on w uzasadnieniu
wniosku zawrzeć wywód prawny wskazujący, w czym wyraża się ta „oczywistość" i
przedstawić argumenty na poparcie tego twierdzenia. Zgodnie z dotychczasowym
orzecznictwem Sądu Najwyższego, przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania z
uwagi na jej oczywistą zasadność wymaga wykazania kwalifikowanej postaci
naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego polegającej na jego
oczywistości, widocznej prima facie, przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy
prawniczej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2003 r., IV
CZ 100/03, niepublikowane), bowiem spełnienie tej przesłanki możliwe jest
wyłącznie przy takim naruszeniu prawa, którego stwierdzenie nie wymaga
3
dokonywania pogłębionej analizy prawnej (por. postanowienia Sądu Najwyższego z
dnia 10 lipca 2007 r., II UK 45/07, a także postanowienie z dnia 2 sierpnia 2007 r.,
III UK 45/07, oba niepublikowane). Tymczasem treść uzasadnienia ocenianej skargi
kasacyjnej wskazuje jednoznacznie, że istotna część wywodów kwestionuje
ustalenia faktyczne przyjęte przez Sądy orzekające w sprawie jak i ich ocenę, co
nie jest prawnie dopuszczalne (art. 3983
§ 3 k.p.c.). Wobec powyższego, gdy
zaskarżony wyrok nie zapadł nadto w warunkach nieważności postępowania, brak
podstaw do przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.
odmówił przyjęcia skargi do rozpoznania.