Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 43/10
POSTANOWIENIE
Dnia 2 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z wniosku A. C.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 lutego 2011 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w […]
z dnia 1 października 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 1 października 2010 r., Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych odrzucił, na podstawie art. 3986
§ 2 oraz art. 3982
§ 1
k.p.c., jako niedopuszczalną, skargę kasacyjną wnioskodawcy A. C. od wyroku tego
Sądu z dnia 10 czerwca 2010 r. w sprawie przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych o wysokość zasiłku chorobowego i świadczenie rehabilitacyjne. Sąd
uznał, że skarga kasacyjna jest niedopuszczalna, gdyż sprawa w której ją
wniesiono jest sprawą o prawo majątkowe, a tym samym dopuszczalność skargi
kasacyjnej uzależniona jest od wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 3982
§ 1
k.p.c.). W skardze kasacyjnej wartość przedmiotu zaskarżenia określona została na
2
kwotę 29.172,92 zł. Pełnomocnik wnioskodawcy wezwany zarządzeniem Sądu z
dnia 15 września 2010 r. do wskazania prawidłowej wartości przedmiotu
zaskarżenia podał ponownie kwotę 29.172,92 zł, podnosząc w uzasadnieniu że
przedmiotem sporu jest żądanie przyznania renty i innych świadczeń z tytułu
niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, a wobec tego wartość
dochodzonych roszczeń wyraża iloczyn kwoty 2.014,41 zł (obliczonej jako 80%
podstawy wymiaru zasiłku chorobowego wynoszącej 2.518,02 zł) pomnożonej
przez 12 miesięcy (art. 22 k.p.c.).
Takie określenie wartości przedmiotu zaskarżenia Sąd uznał za niezgodne z
art. 22 k.p.c., wskazując, że przedmiotu rozpoznania, wbrew stanowisku
pełnomocnika wnioskodawcy, nie stanowiły świadczenia z tytułu wypadku przy
pracy, lecz wysokość zasiłku chorobowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego.
Sporna między stronami była podstawa wymiaru świadczeń, którą organ rentowy
ustalił na kwotę 2.077,87 zł brutto za okres od dnia 16 grudnia 2001 r. do dnia 2
czerwca 2002 r., a następnie na kwotę 2.229,55 zł brutto za okres od dnia 3
czerwca do dnia 28 grudnia 2002 r., podczas gdy skarżący domagał się przyjęcia
za cały powyższy okres kwoty 2.643,92 zł. Tym samym, w ocenie Sądu,
prawidłowo określona kwota wartości przedmiotu zaskarżenia, obliczona jako
iloczyn różnicy pomiędzy powyższymi kwotami (414,37 zł) oraz 12 miesięcy
(zgodnie z art. 22 k.p.c.) wynosi 4.972,44 zł, a wobec powyższego skarga
kasacyjna jest przedmiotowo niedopuszczalna zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu na powyższe postanowienie, pełnomocnik wnioskodawcy wniósł
o jego uchylenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, podnosząc w
uzasadnieniu, że zaskarżone postanowienie nie bierze pod uwagę, że zaskarżony
skargą kasacyjną wyrok zapadł w sprawie, w której wnioskodawca domagał się
przyznania renty i innych świadczeń z tytułu wypadku przy pracy, co potwierdza
jego odwołanie od decyzji organu rentowego. Tym samym, w ocenie pełnomocnika
wnioskodawcy, rozpoznawana sprawa jest sprawą o przyznanie renty z tytułu
wypadku przy pracy i zgodnie ze zdaniem drugim art. 3982
§ 1 k.p.c. – przysługuje
w niej skarga kasacyjna niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia, wskazał
także, że wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi 29.172,92 zł, a więc jest wyższa
od progu 10.000 zł. Ponadto pełnomocnik powołał się na wyrok Sądu Okręgowego
3
z dnia 6 grudnia 2006 r., w którym przeliczony został należny wnioskodawcy zasiłek
chorobowy oraz świadczenie rehabilitacyjne poprzez wliczenie do podstawy
wymiaru tych świadczeń również wynagrodzenia za pracę w godzinach
nadliczbowych i w porze nocnej za miesiąc listopad 2001 r. w kwocie 1.756,12 zł,
co według przedstawionego w zażaleniu wyliczenia wraz z dodaniem kwoty 5.000
zł jednorazowego odszkodowania z tytułu stałego lub długotrwałego uszczerbku na
zdrowiu, pozwala wskazać kwotę 29.172,92 zł jako kwotę przedmiotu zaskarżenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione.
Stosownie do art. 3982
§ 1 k.p.c., w sprawach z zakresu ubezpieczeń
społecznych skarga kasacyjna przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu
zaskarżenia w sprawach o przyznanie bądź wstrzymanie emerytury lub renty oraz o
objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego. W ocenie Sądu Najwyższego
przede wszystkim należy zauważyć, że ze sposobu określenia przez pełnomocnika
wnioskodawcy granic zaskarżenia (art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c.) wynika, że zaskarżył
on w całości wyrok Sądu Okręgowego z dnia 10 czerwca 2010 r., który zapadł na
skutek apelacji wnioskodawcy od wyroku częściowego Sądu Rejonowego z dnia 29
października 2009 r., oddalającego odwołanie wnioskodawcy od decyzji organu
rentowego w części dotyczącej podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i
świadczenia rehabilitacyjnego. W tej sytuacji określenie przez pełnomocnika
wnioskodawcy wartości przedmiotu zaskarżenia jako odpowiadającej wartości
przedmiotu sporu, należało ocenić jako wadliwe. Wartością przedmiotu zaskarżenia
jest bowiem wartość bądź całego przedmiotu sporu, bądź jego części – stosownie
do tego, czego dotyczy skarga kasacyjna. O dopuszczalności skargi kasacyjnej
decyduje nie wartość przedmiotu sporu lub wartość przedmiotu, o którym
rozstrzygał Sąd drugiej instancji, lecz wartość przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego.
Jeżeli skarga kasacyjna nie obejmuje całości roszczeń, to wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa od wartości przedmiotu sporu (por. orzeczenia SN z 28
grudnia 1935 r., C II 1960/35, OSP 1936/5/290 oraz z 29 sierpnia 1934 r., C II
1223/34, Zb. Orz. 1935/I/47). W rozpoznawanej sprawie wartości przedmiotu
zaskarżenia skargą kasacyjną nie stanowi wskazana przez pełnomocnika kwota
29.172,92 zł, gdyż Sądy obu instancji orzekały jedynie o części roszczeń -
4
dotyczącej podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i świadczenia
rehabilitacyjnego. Tym samym Sąd Okręgowy trafnie uznał, że prawidłowo
określona kwota wartości przedmiotu zaskarżenia, obliczona jako iloczyn różnicy
pomiędzy kwotami wskazaną przez wnioskodawcę – 2.643,92 zł a ostatecznie
ustaloną przez organ rentowy - 2.229,55 zł czyli 414,37 zł oraz 12 miesięcy
(zgodnie z art. 22 k.p.c.) wynosi 4.972,44 zł, a wobec powyższego skarga
kasacyjna jest przedmiotowo niedopuszczalna zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na
podstawie art. 398¹4
w związku z art. 394¹ § 3 k.p.c.