Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UZ 19/10
POSTANOWIENIE
Dnia 17 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski (przewodniczący)
SSN Halina Kiryło
SSN Andrzej Wróbel (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania W. B.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość emerytury oraz datę początkową przeliczenia emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 17 lutego 2011 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 14 października 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 24
czerwca 2010 r., w sprawie o wysokość emerytury oraz datę początkową
przeliczenia emerytury oddalił apelację ubezpieczonej W. B. od wyroku Sądu
Okręgowego w S. z 26 lutego 2010 r., oddalającego odwołania ubezpieczonej od
decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 września 2009 r. oraz 11
września 2009 r.
Od powyższego orzeczenia ubezpieczona wniosła skargę kasacyjną.
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń społecznych wezwał
pełnomocnika ubezpieczonej do przedstawienia matematycznego sposobu
wyliczenia wartości przedmiotu zaskarżenia z uwzględnieniem wartości
2
otrzymywanych świadczeń (wyliczenie różnicy między świadczeniem żądanym a
otrzymywanym) w terminie 7 dni.
Pełnomocnik złożył pismo procesowe zawierające stosowne wyliczenia, tj.
„powódka posiada świadczenie 1347 brutto tj. 1012,62 netto miesięcznie a ubiega
się o 1800 zł. miesięcznie netto. Różnica miesięcznie netto wynosi 787,38 zł.
wartość przedmiotu zaskarżenia zatem wynosi 12 krotność tej kwoty – do pełnych
złotych: 9449 zł., słownie: dziewięć tysięcy czterysta czterdzieści dziewięć złotych”.
Postanowieniem z 14 października 2010 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że przedmiotem sporu w niniejszej
sprawie jest wysokość emerytury. Spór dotyczy więc prawa majątkowego, odnośnie
do którego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalność skargi
kasacyjnej jest uwarunkowana wykazaniem wartości przedmiotu zaskarżenia w
wysokości co najmniej 10.000 zł (art. 3982
§ 1 k.p.c.). Zgodnie z wyliczeniem
przedmiotu zaskarżenia wskazanym przez pełnomocnika ubezpieczonej, wartość
przedmiotu zaskarżeniu w sprawie wynosi 9.449 zł, a zatem jako niższa od
wyznaczonej ustawowo w tej kategorii spraw powoduje, że skarga kasacyjna jest
niedopuszczalna.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pełnomocnik wnioskodawczyni
zarzucił postanowieniu Sądu Apelacyjnego naruszenie „prawa materialnego tj. art.
3982
§ 1 k.p.c.” przez błędną jego wykładnię i zastosowanie tj. poprzez przyjęcie iż
sprawa objęta skargą kasacyjną jest typową sprawą o prawa majątkowe i z uwagi
na wartość przedmiotu sporu niższą niż dziesięć tysięcy złotych zasadne jest
odrzucenie skargi kasacyjnej jako niedopuszczalne, podczas gdy w ocenie powódki
jej sprawa, gdzie chodziło zasadę jest sprawa z zakresu ubezpieczeń społecznych,
gdzie skarga przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia. W
zażaleniu podniesiono ponadto, że „sprawa niniejsza jest sprawą o przeliczenie
podstawy emerytury, co ma wpływ w konsekwencji na jej wysokość i przyznanie
emerytury ewentualnie w wyższej wysokości ale jest to jedynie konsekwencją i
następstwem, gdyby żądanie objęte niniejszym postępowaniem okazało się
zasadne”.
Stawiając powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego
postanowienia w całości, ewentualnie o jego zmianę poprzez przeliczenie i
3
ustalenie podstawy wymiaru emerytury na podstawie dokumentacji zgromadzonej
w sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione. Wartość przedmiotu sporu w odniesieniu do
roszczenia ubezpieczonej podlega ustaleniu na podstawie art. 22 k.p.c., zgodnie z
którym w sprawach o prawo do świadczeń powtarzających się wartość przedmiotu
sporu stanowi suma świadczeń za jeden rok. A zatem, wartość przedmiotu
zaskarżenia skargą kasacyjną (która w niniejszej sprawie jest równa wartości
przedmiotu sporu) wylicza się w ten sposób, że od kwoty stanowiącej wysokość
świadczenia, do której zdaniem odwołującej się powinno ono zostać wyrównane,
odejmuje się kwotę świadczenia aktualnie otrzymywanego i następnie obliczoną w
stosunku miesięcznym różnicę, stosownie do zasad określonych w art. 22 k.p.c.,
określa się w stosunku rocznym.
Wbrew wyrażonemu w zażaleniu poglądowi, niniejsza sprawa jest sprawą o
prawa majątkowe, tym samym wartość przedmiotu zaskarżenia nie może być
niższa niż kwota warunkująca dopuszczalność skargi kasacyjnej (art. 3982
§ 1
k.p.c.).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art.
art. 39814
w związku z 3941
§ 3 k.p.c.