Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III PO 12/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Kwaśniewski
SSN Andrzej Wróbel
Protokolant Wanda Cabaj
w sprawie z odwołania M. P.
od decyzji Prokuratora Generalnego z dnia 25 października 2010 r, w przedmiocie
odmowy wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie stanowiska prokuratora po
ukończeniu 65 roku życia.,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 3 marca 2011 r.,
oddala odwołanie
U z a s a d n i e n i e
Prokurator Prokuratury Okręgowej M. P. wniósł odwołanie od decyzji
Prokuratora Generalnego z dnia 25 października 2010 r., odmawiającej wyrażenia
zgody na zajmowanie stanowiska prokuratora po dniu 31 grudnia 2010 r.
Prokuratora Generalny wziął pod uwagę zaświadczenie lekarskie, według którego
brak jest przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania przez odwołującego się
2
pracy na stanowisku prokuratora oraz opinie o jego wniosku. Opinie pozytywne
wyrazili jego bezpośredni przełożony i Prokurator Apelacyjny, zaś opinie negatywne
- Kolegium Prokuratury Okręgowej i Prokurator Okręgowy. Prokurator Generalny
uwzględnił także negatywną opinię Rady Prokuratorów przy Prokuratorze
Generalnym oraz okoliczność, że odwołujący się raz już otrzymał zgodę na dalsze
zajmowanie stanowiska prokuratora po ukończeniu 65 roku życia.
Odmawiając wyrażeni zgody na przedmiotowy wniosek Prokurator Generalny
podniósł, że zasadą ustawową jest przejście prokuratora w stan spoczynku po
ukończeniu 65 roku życia, a ewentualne wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie
stanowiska ma charakter fakultatywny i jest uzależnione od całokształtu
okoliczności. Dalsze pozostawanie na stanowisku prokuratora jest wyjątkiem.
Wysoki poziom wiedzy, zaangażowanie w wykonywanie obowiązków i wieloletni
staż nie są okolicznościami szczególnymi uzasadniającymi odstępstwo od zasady.
Przeciwko wyrażeniu zgody przemawia sytuacja kadrowa w Prokuraturze
Okręgowej, w której wszystkie etaty (poza jednym) są obsadzone i istnieje liczna
grupa prokuratorów rejonowych oczekująca awansu do Prokuratury Okręgowej.
W odwołaniu prokurator M. P. zarzucił:
1. naruszenie art. 62a ust. 1, 2 i 3 oraz art. 24 pkt 11 ustawy z dnia 20 czerwca
1985 r. o prokuraturze (Dz. U. Nr 7, poz. 39 ze zm.) w związku z art. 69 § 1 i 3
ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U.
Nr 98, poz. 1070 ze zm.) poprzez podjęcie decyzji bez uzyskania opinii Rady
Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym;
2. błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie jako jednego z jej motywów
nieobiektywnej i nierzetelnej oceny pracy oraz przydatności do dalszego jej
wykonywania, wyrażonej przez Prokuratora Okręgowego w kontekście
„prowadzenia racjonalnej polityki kadrowej”;
3. naruszenie art. 24 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 roku o prokuraturze w
związku z art. 20 ustawy z dnia 9 października 2009 roku o zmianie ustawy o
prokuraturze oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 178, poz. 1375), polegające
na przekazaniu jego wniosku Radzie Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym
celem zaopiniowania, w ostatnim dniu jej funkcjonowania wiedząc, że organ ten nie
był przygotowany ani merytorycznie, ani czasowo do wykonani tego zadania, nie
3
dysponował odpowiednimi kryteriami oceny i prawem dostępu do akt
personalnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Odwołanie jest nieuzasadnione. Zgodnie z art. 62a ust. 2 ustawy o
prokuraturze, prokurator może dalej zajmować stanowisko jeżeli Prokurator
Generalny na wniosek prokuratora, po przedstawieniu zaświadczenia
stwierdzającego, że jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia
obowiązków prokuratora, oraz po zasięgnięciu opinii właściwego prokuratora
przełożonego, wyrazi prokuratorowi zgodę na dalsze zajmowanie stanowiska.
Ustalone orzecznictwo Sądu Najwyższego przyjmuje, że Prokurator Generalny
podejmuje decyzję na podstawie swobodnego uznania, a jej kontrola przez Sąd
Najwyższy ograniczona jest do oceny, czy nie zostały przekroczone granice tego
uznania. Inaczej mówiąc, Sąd Najwyższy nie może wkraczać w ustawowe
kompetencje Prokuratora Generalnego i dokonywać oceny, czy zainteresowany
prokurator ma nadal sprawować swoją funkcję, lecz jedynie bada, czy decyzja
Prokuratora Generalnego nie jest arbitralna lub podjęta przy użyciu niedozwolonych
kryteriów. Wymiana pokoleniowa prokuratorów jest przesłanką, którą Prokurator
Generalny może brać pod uwagę przy ocenie zasadności wniosku prokuratora o
wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska (por. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 13 maja 2010 r., III PO 1/10). Wbrew zarzutom odwołania w rozpoznawanej
sprawie przesłanka ta została należycie uzasadniona.
Zarzut wydania zaskarżonej decyzji bez uzyskania obligatoryjnej opinii Rady
Prokuratorów przy Prokuraturze Generalnym odwołujący uzasadniał tym, że
wprawdzie opinia tej Rady z 9 września 2010 r. dotyczy M. P., ale chodzi o
prokuratora Prokuratury Okręgowej /.../, w której on nie pracuje już od 9 lat, a teraz
pracuje w Prokuraturze /.../. Bezzasadność tego zarzutu jest oczywista, gdyż oparty
jest on jedynie na niedokładności w sporządzeniu treści uchwały, a sam
odwołujący się sugeruje w uzasadnieniu, że być może dokonano oceny jego pracy
tylko w okresie zatrudnienia w Prokuraturze Okręgowej /.../. W ramach kognicji
Sądu Najwyższego nie mieści się dokonywanie oceny, czy negatywna opinia o
4
wniosku odwołującego się, wyrażona przez Prokuratora Okręgowego, jest
uzasadniona. Jak wynika z treści uchwały z dnia 9 września 2010 r., przedmiotem
opiniowania przez Radę Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym było tylko 7
wniosków o wyrażeniu zgody przez Prokuratora Generalnego na dalsze
zajmowania stanowiska prokuratora po ukończeniu 65 roku życia. W odniesieniu do
2 z nich Rada wyraziła opinie pozytywną, a wobec 5 – negatywną. Rada
obradowała na podstawie tymczasowego regulaminu określonego w jej uchwale nr
12/2010. Zarzuty nieprzygotowania Rady oraz działania przez nią w ostatnim dniu
funkcjonowania są bezzasadne. Organ ma nie tylko prawo, ale też obowiązek
działania do ostatniego dnia posiadania stosownej kompetencji.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji.