Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CZ 7/11
POSTANOWIENIE
Dnia 14 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
ze skargi powoda
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 marca 2009 r., w sprawie z powództwa D. W.
przeciwko Bankowi BPH Spółce Akcyjnej z siedzibą w K. poprzednio
GE Money Bankowi Spółce Akcyjnej z siedzibą w G.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 kwietnia 2011 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 kwietnia 2010 r.,
1. oddala zażalenie
2. przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w G.
adwokatowi – K. M. kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) zł
powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem zwrotu
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
w postępowaniu zażaleniowym.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2010 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
powoda o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego
Sądu z dnia 10 marca 2009 r., w którym oddalono apelację powoda od wyroku
Sądu Okręgowego z dnia 22 października 2008 r.
Sąd Apelacyjny uznał, że skarżący nie wykazał w skardze odpowiednich
podstaw wznowienia postępowania określonych w art. 403 § 2 k.p.c. W przepisie
tym chodzi bowiem o takie okoliczności faktyczne i środki dowodowe, które istniały
w dacie wydania zaskarżonego wyroku, ale z których strona nie mogła skorzystać.
W tej sytuacji nie było nową okolicznością prowadzenie postępowania
egzekucyjnego z renty powoda, ponieważ o fakcie tym powód wiedział przed
oddaleniem apelacji. Nie stanowiło też nowości w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c.
przedstawienie ze skargą informacji z dnia 19 grudnia 2009 r. o podjęciu przez
fundusz inwestycyjny decyzji o skierowaniu do postępowania sądowego sprawy
o zapłatę przez skarżącego długu w wysokości 6.902,22 zł.
W zażaleniu powoda sformułowano zarzuty naruszenia art. 86 k.p.c. w zw.
z art. 118 § 1 i § 2 k.p.c i art. 91 pkt 1 k.p.c. Wskazywano ponadto na błąd
w ustaleniach faktycznych, polegający na uznaniu, że fakty i dowody wskazane
przez powoda były jemu znane wcześniej i mógł je przedstawić w postępowaniu
przed sądami meriti pomimo nieistnienia tych dowodów przed zakończeniem
postępowania przed tymi sądami. Skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego
postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W zażaleniu pełnomocnik skarżącego podtrzymuje stanowisko o istnieniu
podstaw wznowienia postępowania przewidzianych w art. 403 § 2 k.p.c. i wskazuje
na informacje uzyskane przez powoda z kancelarii C. J. – Spółki z o.o. w W. (z dnia
19 grudnia 2009 r.) oraz na korespondencję z ZUS dotyczącą egzekucji z renty
powoda. Ten pierwszy dokument był załączony do skargi powoda z dnia 12
stycznia 2010 r., natomiast powód (w skardze) i obecnie pełnomocnik powoda (w
zażaleniu) powołują się na bliżej nieokreśloną korespondencję z ZUS, mającą
określać wysokość i czas prowadzenia egzekucji dotyczącej należności kredytowej
pozwanego Banku (sprawa KM […]). W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia
wyjaśniono, dlaczego wspomniane dokumenty nie mogą być traktowane jako nowe
3
okoliczności lub środki docelowe w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. Fakt prowadzenia
postępowania egzekucyjnego z renty skarżącego nie jest okolicznością nową,
ponieważ istotnie treść uzasadnienia kwestionowanego wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 10 marca 2009 r. wskazuje na to, że fakt ten był znany
powodowi jeszcze przed wydaniem wyroku przez Sąd drugiej instancji. Trafnie też
przyjęto, że nie stanowi nowości w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. złożona ze skargą
ogólna informacja z dnia 19 grudnia 2009 r. o podjęciu decyzji o skierowaniu
sprawy zadłużenia kredytowego w banku do egzekucji. W zażaleniu pełnomocnika
powoda nie doszło do skutecznego podważenia ocen zawartych w zaskarżonym
postanowieniu. Nie podjęto też próby przedstawienia prawnego znaczenia tych
dokumentów dla rozstrzygnięcia sprawy zakończonej wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 marca 2009 r.
Skarga o wznowienie postępowania, sporządzona osobiście przez powoda,
istotnie nie została doręczona pełnomocnikowi powoda ustanowionemu wcześniej
z urzędu i wnoszącemu obecnie zażalenie. Należy jednak zaznaczyć, że na Sądzie
nie ciążył procesowy obowiązek dręczenia takiej skargi pełnomocnikowi powoda,
a wnoszący zażalenie nie twierdzi inaczej. Wymiana korespondencji między
Sądem a powodem doprowadziła do stwierdzenia, że skarga odpowiadała
formalnym wymaganiom przewidzianym dla tego typu środka zaskarżenia i została
oceniona z punktu widzenia zawartych w niej podstaw (art. 403 § 2 k.p.c.). Skoro
brak podstaw wniesienia skargi został stwierdzony w toku dwóch instancji, to nie
sposób twierdzić, że doszło do naruszenia prawa powoda do obrony w sferze
możliwości właściwej oceny wskazanych w skardze podstaw jej wniesienia.
W tej sytuacji należało oddalić zażalenie jako nieuzasadnione (art. 3941
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.). O kosztach postępowania orzeczono stosownie do
postanowień art. 98 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c i § 3, 6, 13 ust. 2, 20 rozporządzenia
MS z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (...)
(Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.).