Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 30/11
POSTANOWIENIE
Dnia 11 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z wniosku A. M., Z. M. i H. M.
przy uczestnictwie K. P. i E. K. –T.
o dział spadku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 11 maja 2011 r.,
zażalenia wnioskodawczyni H. M. na postanowienie
Sądu Okręgowego z dnia 11 stycznia 2011 r., w części dotyczącej kosztów
postępowania odwoławczego,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2011 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację
uczestniczki postępowania K. P. i jednocześnie orzekł o nieobciążaniu jej kosztami
postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy wskazał, że zastosował art. 102 k.p.c.,
gdyż miał na względzie szczególną sytuację materialną skarżącej.
W zażaleniu na to postanowienie w części dotyczącej rozstrzygnięcia
o kosztach postępowania apelacyjnego wnioskodawczyni wniosła o zmianę
tego rozstrzygnięcia przez obciążenie uczestniczki kosztami postępowania
apelacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Przepis art. 102 k.p.c., zastosowany przez Sąd Okręgowy w związku z art.
391 § 1 k.p.c., zawiera uprawnienie sądu o charakterze czysto dyskrecjonalnym.
Wprawdzie kwestia trafności i zasadności skorzystania z tego uprawnienia, co do
zasady, może być objęta kontrolą Sądu wyższego rzędu, niemniej jednak
ewentualna zmiana zaskarżonego orzeczenia o kosztach powinna być jednak tylko
wyjątkowa. Powołując się na art. 102 k.p.c., Sąd Okręgowy przeoczył jednak istotną
okoliczność procesową, a mianowicie, że orzekał w sprawie o dział spadku.
Należało więc uwzględnić przepisy zawarte w art. 520 w zw. z 391 § 1 k.p.c.
W postępowaniu nieprocesowym zasadą zaś jest, że każdy uczestnik ponosi koszty
postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie (art. 520 § 1 k.p.c.).
Można zatem przyjąć, że zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia
ostatecznie odpowiada prawu, zwłaszcza że Sąd Najwyższy nie dopatrzył się
w okolicznościach sprawy sytuacji szczególnej i wyjątkowej, wymagającej
zastosowania art. 520 § 2 lub § 3 k.p.c. Skoro tak, to należało orzec, jak w sentencji
(art. 385 w zw. z art. 3941
§ 3, art. 39821
i art. 397 § 2 k.p.c.).