Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 53/10
POSTANOWIENIE
Dnia 11 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa Telekomunikacji Polskiej Spółki Akcyjnej z siedzibą w
Warszawie
przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej
z udziałem zainteresowanych T. S. i W. R.
o zmianę umowy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 11 maja 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w
Warszawie
z dnia 29 czerwca 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 czerwca 2010 r., zmienił
wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 9 czerwca 2009 r., w ten sposób, że
oddalił odwołanie Telekomunikacji Polskiej S.A. w Warszawie (powód) od decyzji
Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej.
Powód zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego w całości skargą kasacyjną.
Wnosząc o przyjęcie jej do rozpoznania powód powołał się na dwie okoliczności
wymienione w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c., to jest na występowanie w sprawie
zagadnienia prawnego oraz potrzebę wykładni przepisów budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie.
2
W skardze kasacyjnej powoda sformułowano dwa zagadnienie prawne.
Pierwsze z nich polega na „potrzebie wyjaśnienia podstawy prawnej uznania w
treści Zaskarżonej decyzji oraz Decyzjach indywidualnych, że Prezes UKE
(Pozwany) jest uprawniony do dokonania wyboru modelu finansowania
Ogólnokrajowego Spisu Abonentów (model bezpłatny z częścią komercyjną albo
model kosztowy); jest uprawniony do zobowiązania Powoda do bezpłatnego
przekazywania Zainteresowanemu egzemplarzy OSA pomimo faktu, że do spisu
nie jest dołączona część komercyjna (brak jakiegokolwiek postanowienia na ten
temat w treści Zaskarżonej decyzji) i tym samym do wprowadzenia trzeciego
modelu finansowania OSA (Decyzja z dnia 14 lipca 2006 r. przewiduje dwa modele:
model bezpłatny z częścią komercyjną oraz model kosztowy); jest uprawniony do
zróżnicowania trybu wyboru modelu finansowania OSA w zależności od tego czy
Powód zawarł z Zainteresowanym umowę o udostępnianie danych (model wybiera
samodzielnie Powód - co jest bezsprzeczne), czy wydana jest decyzja
administracyjna zastępująca umowę ww. podmiotów (model finansowania OSA
wybiera Prezes UKE)”.
Drugie zagadnienie prawne zidentyfikowane w skardze kasacyjnej powoda
polega na „potrzebie wyjaśnienia, możliwości zobowiązania przez Prezesa UKE
przedsiębiorcy wyznaczonego (TP) do nieodpłatnego wydawania OSA, w
przypadku braku faktycznych i technicznych możliwości dołączania do OSA części
komercyjnej, tj. przyjęcia nieznanego decyzji wyznaczającej modelu finansowania
OSA - w treści Decyzji indywidualnych przyjęto bowiem model bezpłatnego
przekazywania egzemplarzy OSA pomimo faktu, że do spisu nie jest dołączona
część komercyjna”.
Uzasadniając potrzebę rozstrzygnięcia przedstawionych powyżej zagadnień
prawnych powód argumentuje, że jego zdaniem „powyższe uprawnienia - w myśl
art. 67 w zw. z art. 27 ust. 2, art. 28 ust. 1 pkt 2 oraz art. 31 ust. 2 pkt 3 Ustawy
Prawo telekomunikacyjne - nie przysługują [Prezesowi Urzędu]. Powyższe
potwierdza również wykładnia prowspólnotowa powyższych przepisów. O istotnym
charakterze tego zagadnienia przesądza również fakt, że dotyczy on zasad
udostępniania przez każdego dostawcę publicznie dostępnych usług
telefonicznych, który został ustanowiony na terytorium RP danych abonentów na
3
potrzeby OSA. Zajęcie stanowiska w tej kwestii przez Sąd Najwyższy będzie miało
zasadnicze znaczenia dla sposobu realizacji przez Zainteresowanego oraz innych
dostawców publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych obowiązku w
zakresie realizacji powyższej usługi. Z uwagi na konsekwencje jakie mogą wynikać
w zależności od przyjęcia określonego stanowiska odnośnie zaprezentowanego
zagadnienia, zasadne jest stwierdzenie, że mamy do czynienia z istotnym
zagadnieniem prawnym, wymagającym wypowiedzi Sądu Najwyższego w
powyższym zakresie”.
W zakresie dotyczącym potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących
poważne wątpliwości oraz wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów,
powód podnosi, że należy rozstrzygnąć dwie kwestie. Po pierwsze, „czy w myśl art.
67 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 2, art. 28 ust. 1 pkt 2 oraz art. 31 ust. 2 pkt 3 Ustawy
Prawo telekomunikacyjne Prezesowi UKE przysługuje uprawnienie w zakresie: -
dokonania wyboru modelu finansowania Ogólnokrajowego Spisu Abonentów w
treści Zaskarżonej decyzji oraz Decyzji indywidualnych; - zobowiązania Powoda do
bezpłatnego przekazywania Zainteresowanemu egzemplarzy OSA pomimo faktu,
że do spisu nie jest dołączona część komercyjna (brak jakiegokolwiek
postanowienia na ten temat w treści Zaskarżonej decyzji) i tym samym do
wprowadzenia trzeciego modelu finansowania OSA (Decyzja z dnia 14 lipca 2006r.
przewiduje dwa modele: model bezpłatny z częścią komercyjną oraz model
kosztowy); - zróżnicowania trybu wyboru modelu finansowania OSA w zależności
od tego czy Powód zawarł z Zainteresowanym umowę o udostępnianie danych
(model wybiera samodzielnie Powód - co jest bezsprzeczne), czy wydana jest
decyzja administracyjna zastępująca umowę ww. podmiotów (model finansowania
OSA - zdaniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie - wybiera Prezes UKE)”. Po
drugie, „jak należy rozumieć pojęcie „interesu publicznego" oraz „interesu
użytkowników końcowych", o których mowa w art. 28 ust. 1 Ustawy Prawo
telekomunikacyjne”. Uzasadniając potrzebę rozstrzygnięcia podniesionych powyżej
wątpliwości powód wyjaśnił, że „[powyższe zagadnienie jest istotne i ma znaczenie
precedensowe dla rozstrzygnięcia podobnych spraw (sprawy z odwołania Powoda
od Decyzji indywidualnych). Sąd Apelacyjny uznał, że powyższe uprawnienia
przysługują Pozwanemu ze względu m.in. na konieczność uwzględnienia interesu
4
publicznego oraz interesu użytkowników końcowych (art. 28 ust. 1 Ustawy Prawo
telekomunikacyjne). Zdaniem Powoda pod pojęciem interesu publicznego oraz
interesu użytkowników końcowych - w przypadku udostępniania danych na
potrzeby OSA - nie można rozumieć interesu użytkowników końcowych w
otrzymaniu bezpłatnego wydawnictwa OSA ponieważ jest to sprzeczne z
przepisami Ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz Dyrektywy o usługach
powszechnych. Wypowiedź Sądu Najwyższego w powyższej kwestii jest tym
bardziej pożądana, że orzecznictwo Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz Sądu Apelacyjnego w Warszawie w
kwestii możliwości przyznania Prezesowi UKE uprawnienia do dokonania wyboru
modelu finansowania OSA nie jest jednolite. Przyznanie Prezesowi UKE
powyższego uprawnienia zostało bowiem uznane za sprzeczne z przepisami
obowiązującego prawa w treści uchylających i/lub zmieniających (zgodnie z
żądaniem Powoda) poszczególne Decyzje indywidualne w następujących wyrokach
Sądu Okręgowego - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, które dotyczyły
analogicznych spraw (poniżej) [...]”. Powód podniósł również, że zagadnienie, które
stanowi przedmiot niniejszych rozważań wystąpiło również w postępowaniach
przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie, który uchylił niekorzystne dla Powoda (tj.
TP S.A.) wyroki SOKiK (tj. oddalające odwołania TP S.A. od decyzji Prezesa UKE)
[...], a także dokonał zmiany wyroku SOKiK w treści wyroku z dnia 29 kwietnia 201
Or. (przy udziale Zainteresowanego T. S.A.) uchylając jednak decyzję indywidualną
w tej sprawie. Natomiast przyznanie Prezesowi UKE powyższego uprawnienia
zostało uznane za zgodne z przepisami obowiązującego prawa w treści
oddalających odwołania Powoda od poszczególnych Decyzji indywidualnych
wyroków Sądu Okręgowego - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, które
dotyczyły analogicznych spraw (poniżej) [...]”.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
1. Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikowała się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
5
2. Zgodnie z utrwalonym rzecznictwem Sądu Najwyższego dotyczącym
wymogów uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
w oparciu o przesłankę z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., powinno ono zawierać
wywód oparty na jurydycznej argumentacji, że w sprawie rzeczywiście
występuje istotne zagadnienie prawne. Sformułowanie zagadnienia prawnego
powinno zawierać wywiedzenie i uzasadnienie występującego w sprawie
problemu prawnego w sposób zbliżony do tego, jaki jest przyjęty przy
przedstawieniu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na podstawie
art. 390 k.p.c. (postanowienie SN z 5 kwietnia 2011 r., sygn. akt III SK
50/2010). Sformułowane zagadnienie powinno odwoływać się w sposób
generalny i abstrakcyjny do treści przepisu, który nie podlega jednoznacznej
wykładni, a którego wyjaśnienie przez Sąd Najwyższy przyczyni się do rozwoju
jurysprudencji i prawa pozytywnego. Rolą Sądu Najwyższego nie jest działanie
w interesie indywidualnym, lecz powszechnym, przez ochronę obowiązującego
porządku prawnego przed dowolnością orzekania i ujednolicanie praktyki
stosowania prawa (postanowienie SN z 5 kwietnia 2011 r., sygn. akt III SK
50/2010). Rzeczą Sądu Najwyższego przy ocenie, czy skarga kasacyjna może
być przyjęta do rozpoznania, nie jest doszukiwanie się w uzasadnieniu
podstaw skargi jurydycznej argumentacji mającej wykazać istnienie istotnego
zagadnienia prawnego.
3. Sformułowane przez powoda zagadnienia nie zostały powiązane z przepisem
prawa, lecz z okolicznościami faktycznymi niniejszej sprawy, zaś przytoczone
powyżej uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania w
zakresie zagadnienia prawnego nie zawiera wymaganego wywodu,
odpowiadającego przedstawionym powyżej wymogom.
4. Z kolei zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Sądu Najwyższego,
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania z uwagi na potrzebę wykładni
przepisów prawa nakłada na skarżącego obowiązek określenia, które przepisy
wymagają wykładni Sądu Najwyższego ze wskazaniem, na czym polegają
związane z tym poważne wątpliwości lub z przedstawieniem rozbieżności
występujących w orzecznictwie sądów (postanowienie SN z 5 kwietnia 2011 r.,
sygn. akt III SK 50/2010). Nie spełnia tego wymogu umieszczenie wykazu
6
orzeczeń Sądu Okręgowego oraz Sądu Apelacyjnego i twierdzenie, że w
sprawach tych sądy, w analogicznych okolicznościach faktycznych, odmiennie
zinterpretowały te same przepisy.
5. Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.