III SK 54/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III SK 54/10
POSTANOWIENIE
Dnia 11 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z odwołania A. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością od decyzji
Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
o naruszenie zbiorowych interesów konsumentów,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 11 maja 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego w
Warszawie
z dnia 27 maja 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 maja 2010 r., oddalił
apelację A. Sp. z o.o. (powód) od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4
września 2009 r., w sprawie z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów z dnia 22 lutego 2008 r.
Powód zaskarżył powyższy wyrok w całości skarga kasacyjną. Wnosząc o
przyjęcie jej do rozpoznania powód podnosi, że w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne, a mianowicie, „Czy przepis art. 2 ust. 3 ustawy z 2 marca
2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za
szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U. Nr 22, poz. 271, ze zm.)
wyłącza inne niż umowne źródła zobowiązania konsumenta wobec swojego
kontrahenta?”, a w przypadku negatywnej odpowiedzi na to pytanie, „czy w
2
wypadku odstąpienia od umowy kontrahent konsumenta może dochodzić
wyrównania wartości swojego świadczenia na podstawie przepisów o zwrocie
bezpodstawnego wzbogacenia?”. Ponadto powód argumentuje, że zachodzi
potrzeba dokonania wykładni przepisów budzących wątpliwości, to jest art. 5 ust. 1
ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów, w szczególności czy użyty w
hipotezie tej normy zwrot „możliwość zapoznania” oznacza „faktyczne zapoznanie”,
a także zachodzi nieważność postępowania, ponieważ powód został pozbawiony
realnej możliwości ochrony swoich praw, gdyż istotne wnioski dowodowe zostały
pominięte milczeniem Sądu I instancji.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Z wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej powoda do rozpoznania wynika, że
został oparty on na podstawach wymienionych w art. 3989
§ 1 pkt 1-3 k.p.c.
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania w
oparciu o przesłankę przyjęcia skargi z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. powinno zawierać
jurydyczną argumentację wykazującą, że w sprawie rzeczywiście występuje istotne
zagadnienie prawne. Powołanie się na przepisy prawa, sformułowanie problemu,
przedstawienie samego stanowiska wnoszącego skargę kasacyjną bez
odpowiedniego wywodu ilustrującego znaczenie problemu, spektrum możliwych
jego rozstrzygnięć i konsekwencji wyboru określonego rozwiązania, z
uwzględnieniem dotychczasowego orzecznictwa lub poglądów doktryny, powoduje,
że na etapie przedsądu nie jest możliwe stwierdzenie występowanie w sprawie
zagadnienia wymagającego wyjaśnienia przez Sąd Najwyższy. Sformułowanie
zagadnienia prawnego powinno zawierać wywód zbliżony do tego, jaki jest przyjęty
przy przedstawieniu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na podstawie
art. 390 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2006 r., V CSK
75/06, niepublikowane). Sformułowane zagadnienie powinno odwoływać się w
sposób generalny i abstrakcyjny do treści przepisu, który nie podlega
jednoznacznej wykładni, a którego wyjaśnienie przez Sąd Najwyższy przyczyni się
do rozwoju jurysprudencji i prawa pozytywnego. Rolą Sądu Najwyższego, jako
najwyższego organu sądowego w Rzeczypospolitej Polskiej, nie jest działanie w
interesie indywidualnym, lecz powszechnym, przez ochronę obowiązującego
3
porządku prawnego przed dowolnością orzekania i ujednolicanie praktyki
stosowania prawa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2000 r., II CZ
178/99, OSNC 2000 nr 7-8, poz. 147). Tymczasem w zakresie dotyczącym
przesłanki z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., skarga kasacyjna powoda nie zawiera
wywodu odpowiadającego powyższym wymogom.
Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania z uwagi na potrzebę wykładni przepisów prawa,
to jest przesłance z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c., wymaga od skarżącego określenia,
które przepisy wymagają wykładni Sądu Najwyższego, ze wskazaniem, na czym
polegają związane z tym poważne wątpliwości, lub z przedstawieniem rozbieżności
występujących w orzecznictwie sądów (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11
stycznia 2002 r., III CKN 570/01, Biuletyn SN 2002 nr 7, s. 10). Tymczasem w
skardze kasacyjnej wniesionej w niniejszej sprawie nie ujawniono poważnych
wątpliwości związanych z wykładnią wskazanych przepisów. Powód ograniczył się
w tym przedmiocie do zaprzeczenia ocenie interpretacyjnej Sądu drugiej instancji
zawartej w uzasadnieniu podstawy prawnej wyroku.
Z kolei powołanie się na przesłankę przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania z art. 3989
§ 1 pkt 3 k.p.c. wymaga wskazania takich uchybień
procesowych Sądu lub strony przeciwnej, które spowodowały, że wnoszący skargę
nie mógł brać i nie brał udziału w postępowaniu lub jego istotnej części. Takim
uchybieniem niewątpliwie nie jest, powołane w skardze kasacyjnej bez bliższego
wyjaśnienia, pominięcie wniosków dowodowych powoda.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 11 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z odwołania A. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością od decyzji
Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
o naruszenie zbiorowych interesów konsumentów,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 11 maja 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego w
Warszawie
z dnia 27 maja 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 maja 2010 r., oddalił
apelację A. Sp. z o.o. (powód) od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4
września 2009 r., w sprawie z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów z dnia 22 lutego 2008 r.
Powód zaskarżył powyższy wyrok w całości skarga kasacyjną. Wnosząc o
przyjęcie jej do rozpoznania powód podnosi, że w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne, a mianowicie, „Czy przepis art. 2 ust. 3 ustawy z 2 marca
2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za
szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U. Nr 22, poz. 271, ze zm.)
wyłącza inne niż umowne źródła zobowiązania konsumenta wobec swojego
kontrahenta?”, a w przypadku negatywnej odpowiedzi na to pytanie, „czy w
2
wypadku odstąpienia od umowy kontrahent konsumenta może dochodzić
wyrównania wartości swojego świadczenia na podstawie przepisów o zwrocie
bezpodstawnego wzbogacenia?”. Ponadto powód argumentuje, że zachodzi
potrzeba dokonania wykładni przepisów budzących wątpliwości, to jest art. 5 ust. 1
ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów, w szczególności czy użyty w
hipotezie tej normy zwrot „możliwość zapoznania” oznacza „faktyczne zapoznanie”,
a także zachodzi nieważność postępowania, ponieważ powód został pozbawiony
realnej możliwości ochrony swoich praw, gdyż istotne wnioski dowodowe zostały
pominięte milczeniem Sądu I instancji.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Z wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej powoda do rozpoznania wynika, że
został oparty on na podstawach wymienionych w art. 3989
§ 1 pkt 1-3 k.p.c.
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania w
oparciu o przesłankę przyjęcia skargi z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. powinno zawierać
jurydyczną argumentację wykazującą, że w sprawie rzeczywiście występuje istotne
zagadnienie prawne. Powołanie się na przepisy prawa, sformułowanie problemu,
przedstawienie samego stanowiska wnoszącego skargę kasacyjną bez
odpowiedniego wywodu ilustrującego znaczenie problemu, spektrum możliwych
jego rozstrzygnięć i konsekwencji wyboru określonego rozwiązania, z
uwzględnieniem dotychczasowego orzecznictwa lub poglądów doktryny, powoduje,
że na etapie przedsądu nie jest możliwe stwierdzenie występowanie w sprawie
zagadnienia wymagającego wyjaśnienia przez Sąd Najwyższy. Sformułowanie
zagadnienia prawnego powinno zawierać wywód zbliżony do tego, jaki jest przyjęty
przy przedstawieniu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na podstawie
art. 390 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2006 r., V CSK
75/06, niepublikowane). Sformułowane zagadnienie powinno odwoływać się w
sposób generalny i abstrakcyjny do treści przepisu, który nie podlega
jednoznacznej wykładni, a którego wyjaśnienie przez Sąd Najwyższy przyczyni się
do rozwoju jurysprudencji i prawa pozytywnego. Rolą Sądu Najwyższego, jako
najwyższego organu sądowego w Rzeczypospolitej Polskiej, nie jest działanie w
interesie indywidualnym, lecz powszechnym, przez ochronę obowiązującego
3
porządku prawnego przed dowolnością orzekania i ujednolicanie praktyki
stosowania prawa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2000 r., II CZ
178/99, OSNC 2000 nr 7-8, poz. 147). Tymczasem w zakresie dotyczącym
przesłanki z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., skarga kasacyjna powoda nie zawiera
wywodu odpowiadającego powyższym wymogom.
Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania z uwagi na potrzebę wykładni przepisów prawa,
to jest przesłance z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c., wymaga od skarżącego określenia,
które przepisy wymagają wykładni Sądu Najwyższego, ze wskazaniem, na czym
polegają związane z tym poważne wątpliwości, lub z przedstawieniem rozbieżności
występujących w orzecznictwie sądów (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11
stycznia 2002 r., III CKN 570/01, Biuletyn SN 2002 nr 7, s. 10). Tymczasem w
skardze kasacyjnej wniesionej w niniejszej sprawie nie ujawniono poważnych
wątpliwości związanych z wykładnią wskazanych przepisów. Powód ograniczył się
w tym przedmiocie do zaprzeczenia ocenie interpretacyjnej Sądu drugiej instancji
zawartej w uzasadnieniu podstawy prawnej wyroku.
Z kolei powołanie się na przesłankę przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania z art. 3989
§ 1 pkt 3 k.p.c. wymaga wskazania takich uchybień
procesowych Sądu lub strony przeciwnej, które spowodowały, że wnoszący skargę
nie mógł brać i nie brał udziału w postępowaniu lub jego istotnej części. Takim
uchybieniem niewątpliwie nie jest, powołane w skardze kasacyjnej bez bliższego
wyjaśnienia, pominięcie wniosków dowodowych powoda.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.