Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 13/11
POSTANOWIENIE
Dnia 29 czerwca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z powództwa R. M.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 29 czerwca 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z dnia 30 września 2010 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powoda R. M. na rzecz Prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki 360 zł (trzysta sześćdziesiąt) tytułem
zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia 30 grudnia 2008 r., Prezes Urzędu Regulacji Energetyki –
powołując się między innymi na przepisy art. 56 ust. 1 pkt 12, art. 56 ust. 2 w
związku z art. 56 ust. 3 i ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo
energetyczne (Dz.U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 ze zm.) orzekł, że przedsiębiorca –
R. M. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowa R. (powód)
wprowadził do obrotu przez stację paliw mieszczącą się w R. olej napędowy i
benzynę bezołowiową Pb-95, które to paliwa nie spełniały wymagań jakościowych
2
określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 16 sierpnia 2004
r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (Dz.U. Nr 192, poz. 1969)
(pkt 1.). Prezes URE za działania te wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w
kwocie 160.800 zł co stanowiło 2,17% przychodu z działalności koncesjonowanej
osiągniętego przez przedsiębiorcę w roku 2007 (pkt 2.).
Odwołanie od decyzji złożył powód.
Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2009 r. Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony
Konkurencji i Konsumentów w Warszawie zmienił zaskarżoną decyzję w punkcie 2
w ten sposób, że obniżył nałożoną karę pieniężną do kwoty 16.000 zł (pkt I.);
zasądził od powoda na rzecz pozwanego 360 zł tytułem kosztów zastępstwa
procesowego (pkt II.).
Wyrok Sądu Okręgowego zaskarżył apelacją pozwany Prezes URE.
Wyrokiem z dnia 30 września 2010 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił
zaskarżony wyrok w ten tylko sposób, że nałożoną karę pieniężną podwyższył do
kwoty 80.000 zł oraz w punkcie drugim w ten sposób, że koszty procesu za I
instancję zniósł wzajemnie między stronami (pkt 1.); oddalił apelację w pozostałej
części (pkt 2.); zniósł wzajemnie między stronami koszty postępowania
apelacyjnego (pkt 3.).
Wyrok Sądu Apelacyjnego powód (w całości) zaskarżył skargą kasacyjną.
We wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania wskazano na:
„1. potrzebę wykładni art. 56 ust. 6 Ustawy Prawo energetyczne w związku z
rozbieżnościami w orzecznictwie sądów co do interpretacji przesłanki możliwości
finansowych;
2. występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego – wg jakiej daty
należy dokonać oceny możliwości finansowych strony jako przesłanki określonej w
art. 56 ust. 6 Ustawy Prawo energetyczne, czy wg roku poprzedzającego nałożenie
kary przez Prezesa URE czy wg daty orzekania przez sąd”.
W odpowiedzi na skargę pozwany Prezes URE wniósł o: 1. wydanie
postanowienia odmawiającego przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
ewentualnie 2. oddalenie skargi kasacyjnej oraz o: 3. zasądzenie od powoda na
rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem Najwyższym,
według norm przepisanych.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Postawione we wniosku pytania interpretacyjne nie ujawniają istotnego
zagadnienia prawnego sprawy, gdyż opierają się na nieuprawnionym twierdzeniu
autorki skargi, jakoby Sąd drugiej instancji, przy ocenie jaka wysokość kary
pieniężnej jest odpowiednia, nie uwzględnił wynikającej z art. 56 ust. 6 Prawa
energetycznego przesłanki możliwości finansowych ukaranego przedsiębiorcy.
Wbrew temu z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że ocena Sądu
Apelacyjnego uwzględnia okoliczności, o których mowa w art. 56 ust. 3 i ust. 6
Prawa energetycznego w szczególności przychód, w tym dochód ukaranego
podmiotu.
Autorka skargi nie przedstawiła także przekonywującej argumentacji
jurydycznej, która uzasadniałaby wątpliwości co do interpretacji przyjętej w
zaskarżonym wyroku, iż przesłanki orzeczenia wysokości kary podlegają ocenie za
okres poprzedzający wymierzenie kary, przez mający do tego kompetencje „organ
regulacyjny”, a nie – z chwili dokonywania oceny przez Sąd drugiej instancji.
Właściwość postępowania sądowego na skutek odwołania od decyzji organu
regulacyjnego nie usuwa wszak kompetencji organu regulacyjnego określonej w
ustawie w tym w jej art. 56 ust. 3 i ust. 6 Prawa energetycznego.
W wyroku z dnia 13 maja 2009 r., III SK 39/08 – OSNP 2011/1-2/30, Sąd
Najwyższy wyraził pogląd zgodnie z którym sytuację ekonomiczną przedsiębiorcy
będącą przesłanką górnej granicy kary pieniężnej (art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 10
kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, jednolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 89, poz.
625 ze zm.), ustala się według przychodu przedsiębiorcy osiągniętego w roku
podatkowym poprzedzającym ukaranie.
Stwierdzając, że nie zachodzą przyczyny przyjęcia skargi, określone w art.
3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy postanowił zgodnie z art. 3989
§ 2 k.p.c.
Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego ma swoją podstawę § 12
ust. 4 pkt 2 w związku z § 14 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z
dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
4
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).