Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CZ 22/11
POSTANOWIENIE
Dnia 29 czerwca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
ze skargi J. Ł. o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 4 lutego 2010 r.,
w sprawie z powództwa J. Ł.
przeciwko Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń Spółce Akcyjnej w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 29 czerwca 2011 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 września 2010 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 14 września 2010 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
powoda J. Ł. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 4 lutego 2010 r., na podstawie art. 403 § 2 i art. 410 § 1 k.p.c.
W uzasadnieniu wskazał, że powołane przez powoda w skardze wyniki
badań i diagnoza dr P. G. nie mają cechy niedostępności w poprzednim
postępowaniu. Sąd zwrócił uwagę na ponad pięcioletni czas trwania postępowania i
możliwość skorzystania przez powoda z pomocy wszelkich specjalistów w
dziedzinie medycyny w celu wykazania związku przyczynowego między wypadkiem
z dnia 27 listopada 2004 r. a schorzeniami kręgosłupa. Wskazał, że badania
kręgosłupa powoda były wykonywane przed wydaniem prawomocnego wyroku i
zostały uwzględnione przez powołanych w sprawie biegłych. Dodał, że powód nie
wykazał związku między przedłożoną dokumentacją z poradni zdrowia
psychicznego a podstawą wznowienia.
W zażaleniu powód podniósł, że nie mógł wcześniej uzyskać wiedzy
o nowych okolicznościach związanych z jego chorobą, gdyż leczył się u innych
lekarzy, niż dr P. G. Nie mógł każdorazowo weryfikować diagnoz lekarskich z uwagi
na zaufanie do służby zdrowia i konieczność ponoszenia większych kosztów
leczenia. Podkreślił, że jako podstawę wznowienia postępowania wskazał to, że
opinie biegłych powołanych w zakończonym prawomocnie postępowaniu dotyczyły
dyskopatii, a aktualne badania wykluczyły, by powód kiedykolwiek cierpiał na tą
chorobę. Dodał też, że w skardze o wznowienie informował o diagnozowaniu go w
kierunku nowotworu złośliwego, który może mieć związek z wypadkiem, do czego
nie odniósł się Sąd Apelacyjny naruszając tym samym art. 361 w zw. z art. 328 § 2
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne. Sąd Apelacyjny prawidłowo ocenił i wyjaśnił,
dlaczego okoliczności powołane w skardze o wznowienie postępowania nie mogą
być uznane za nowe i istotne. Sąd Najwyższy ocenę tę podziela.
Podstawą wznowienia przewidzianą w art. 403 § 2 k.p.c. jest późniejsze –
po uprawomocnieniu się wyroku lub postanowienia orzekającego co do istoty
3
sprawy - wykrycie takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które
mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać
w poprzednim postępowaniu. Niemożność skorzystania w poprzednim
postępowaniu z określonych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych nie
zachodzi, gdy istniała obiektywna możliwość powołania ich w tym postępowaniu,
a tylko na skutek opieszałości, zaniedbania, zapomnienia czy błędnej oceny
potrzeby ich powołania strona tego nie uczyniła (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 10 lutego 1999 r., II CKN 807/98, niepubl.). Przyjmuje się,
że okoliczności faktyczne i dowody powinny być nie tylko nieujawnione
w postępowaniu prawomocnie zakończonym, ale i nieujawnialne, czyli niedostępne
dla strony skarżącej (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia z dnia 4 marca
2005 r., III CZP 134/04, niepubl.).
Powód w toku trwającego kilka lat postępowania sądowego
miał obiektywną możliwość przeprowadzenia konsultacji u innego lekarza
i zweryfikowania postawionej wcześniej diagnozy. Z przytoczonych w skardze
twierdzeń nie wynika, kiedy doszło do pogorszenia jego stanu zdrowia,
skutkującego m.in. zmianą lekarza prowadzącego. Wreszcie powód nie wskazał
nawet, na czym miał polegać związek między wypadkiem z dnia 27 listopada
2004 r. a nowotworem złośliwym, lecz ograniczył się do zasygnalizowania jego
prawdopodobieństwa.
Powyższe świadczy o tym, że nie zachodzi wskazana przez skarżącego
podstawa wznowienia przewidziana w art. 403 § 2 k.p.c. Do przyjęcia,
że skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia, nie wystarcza samo
sformułowanie przez skarżącego zarzutów w sposób odpowiadający ustawowo
określonym podstawom wznowienia, jeżeli z uzasadnienia skargi wynika,
iż podnoszona podstawa nie zachodzi. Prawidłowo zatem Sąd Apelacyjny uznał,
że skarga o wznowienie nie została oparta na ustawowej podstawie i ją odrzucił
(art. 410 § 1 k.p.c.).
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
jz

IV CZ 22/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia