Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PZ 16/11
POSTANOWIENIE
Dnia 27 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maciej Pacuda (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Roman Kuczyński
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko M. S.A.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 27 lipca 2011 r.,
zażalenia strony pozwanej na wyrok Sądu Apelacyjnego
z dnia 17 lutego 2011 r.,
1) oddala zażalenie,
2) zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 120 (sto
dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w
postępowaniu zażaleniowym.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem
zawartym w punkcie II swojego wyroku z dnia 17 lutego 2011 r. zasądził od
pozwanej „M.” S.A. na rzecz powoda M. K. kwotę 2.700 zł tytułem kosztów
zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej. Jako podstawę prawną tego
rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny wskazał art. 98 k.p.c. w związku z art. 108 § 1
k.p.c., stwierdzając równocześnie, iż uznał pozwaną za stronę, która przegrała spór
2
w niniejszej sprawie. Określając z kolei wysokość należnych powodowi kosztów
zastępstwa procesowego, sąd drugiej instancji powołał się na przepisy § 11 ust. 1
pkt 2 w związku z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu.
Zażalenie od przedstawionego wyżej postanowienia wniosła pozwana.
Podając jako podstawę prawną zażalenia art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c., pozwana
zaskarżyła to postanowienie „w części co do kwoty 675,00 zł” i wniosła o jego
zmianę oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda tytułem kosztów
zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej kwoty 2.025,00 zł, a także o
zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania zażaleniowego.
Skarżąca podniosła równocześnie, iż Sąd Apelacyjny, pomimo wskazania
prawidłowej podstawy prawnej, dokonał błędnego obliczenia wysokości kosztów
zastępstwa procesowego należnych powodowi. Zasądził bowiem na rzecz powoda
kwotę 2.700 zł stanowiącą 100% stawki minimalnej. Tymczasem, skoro stawka
minimalna z tytułu zastępstwa procesowego przed sądem pierwszej instancji,
zgodnie z treścią § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r., wynosiła 2.700 zł, to stawka minimalna za prowadzenie
sprawy w postępowaniu apelacyjnym winna wynosić, przy poszanowaniu § 12 ust.
1 pkt 2 powołanego rozporządzenia, 75% stawki minimalnej, tj. 2.025 zł.
Powód w odpowiedzi na zażalenie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie na
jego rzecz od pozwanej kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu
zażaleniowym. Podniósł przy tym, iż jego zdaniem zasądzone przez Sąd
Apelacyjny koszty zastępstwa procesowego są zgodne ze stawkami określonymi
przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu. Sąd Apelacyjny zasądził bowiem koszty w stawce
minimalnej należnej radcy prawnemu w postępowaniu przed sądem apelacyjnym w
sprawach z zakresu prawa pracy. Niewskazanie przez ten sąd w uzasadnieniu
3
wyroku ust. 3 § 12 wymienionego rozporządzenia nie może natomiast stanowić
podstawy do zmiany zgodnego z prawem orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości fakt, iż postępowanie zakończone
wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 17 lutego 2011 r., zawierającym w punkcie II
zaskarżone postanowienie, toczyło się w sprawie z zakresu prawa pracy.
Przedmiotem tego postępowania było bowiem roszczenie co najmniej związane ze
stosunkiem pracy (odprawa pieniężna z pakietu socjalnego). Zgodnie z art. 476 § 1
pkt 1 k.p.c. przez sprawy z zakresu prawa pracy rozumie się zaś między innymi
sprawy o roszczenia ze stosunku pracy lub z nim związane.
W myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), zasądzając opłatę za
czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę
niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy
pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia, przy czym
stosownie do § 2 ust. 2 tego rozporządzenia podstawę zasądzenia opłaty, o której
mowa w ust. 1, stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3 – 4. Zgodnie
zaś z § 11 ust. 1 pkt 2 powołanego rozporządzenia stawki minimalne wynoszą za
prowadzenie spraw z zakresu prawa pracy o wynagrodzenie za pracę lub
odszkodowanie inne niż wymienione w pkt 4 – 75% stawki obliczonej na podstawie
§ 6 od wartości wynagrodzenia lub odszkodowania będącego przedmiotem sprawy.
Z kolei na podstawie § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia stawki minimalne za
prowadzenie spraw w postępowaniu apelacyjnym wynoszą przed sądem
apelacyjnym – 75% stawki minimalnej, a jeżeli w poprzedniej instancji sprawy nie
prowadził ten sam radca prawny – 100% stawki minimalnej, w obu wypadkach nie
mniej niż 120 zł. Jednakże stosownie do ust. 3 tego przepisu stawki minimalne
4
wynoszą za prowadzenie spraw z zakresu prawa pracy przed sądem apelacyjnym
100% odpowiednich stawek, o których mowa w § 11.
Pozwana zasadnie podnosi w zażaleniu, iż Sąd Apelacyjny jako podstawę
prawną swojego rozstrzygnięcia w zakresie ustalenia wysokości opłat za czynności
radcy prawnego należnych powodowi w postępowaniu apelacyjnym wskazał § 11
ust. 1 pkt 2 w związku z § 12 ust. 1 pkt 2 omawianego rozporządzenia. Gdyby więc
zasądzona przez ten sąd opłata miała być ustalana w oparciu o te właśnie przepisy,
to faktycznie winna wynosić 2.025 zł, tj. 75% stawki minimalnej obliczonej od stawki
wynoszącej 75% kwoty 3.600 zł, zgodnie z § 6 pkt 6 w związku z § 11 ust. 1 pkt 2
rozporządzenia (3.600 zł x 75% = 2.700 zł x 75% = 2.025 zł), skoro ten sam
pełnomocnik (radca prawny) reprezentował powoda także we wcześniejszej fazie
postępowania. Jeśli jednak zasądzana opłata dotyczyła prowadzenia przed sądem
apelacyjnym sprawy z zakresu prawa pracy, a tak było w istocie, to do ustalenia jej
wysokości winien znaleźć zastosowanie § 12 ust. 3 rozporządzenia, zwierający
uregulowanie szczególne w stosunku do uregulowania zawartego w § 12 ust. 1 pkt
2 tego rozporządzenia. W takim przypadku opłata musiała natomiast wynosić 2.700
zł, tzn. 100% odpowiedniej stawki ustalonej na podstawie § 11. Zasądzając tę
właśnie kwotę, Sąd Apelacyjny nie naruszył zatem obowiązujących przepisów i
chociaż w części niewłaściwie określił podstawę swego rozstrzygnięcia, błędnie
powołując § 12 ust. 1 pkt 2 zamiast § 12 ust. 3 rozporządzenia, to jednak owe
rozstrzygnięcie, jak chodzi o wysokość zasądzonej kwoty, odpowiadało prawu.
Samo wskazanie niewłaściwej podstawy prawnej nie mogło z kolei stanowić
uzasadnienia do wzruszenia tego rozstrzygnięcia.
Kierując się wskazanymi wyżej motywami oraz opierając się na treści art.
39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., a w zakresie kosztów pomocy prawnej
udzielonej powodowi w postępowaniu zażaleniowym na podstawie art. 99 k.p.c. w
związku z art. 98 § 3 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c., a także § 12 ust. 2 pkt 2 w związku z
§ 6 pkt 2 i § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu, Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.