II CZ 49/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II CZ 174/99
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 49/11
POSTANOWIENIE
Dnia 25 sierpnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa A. K.
przeciwko PGE Zakładowi Energetycznemu
Spółce Akcyjnej w Ł.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 25 sierpnia 2011 r.,
zażalenia powódki na orzeczenie o kosztach zawarte w postanowieniu
Sądu Okręgowego
z dnia 10 lutego 2011 r.,
odrzuca zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 2 grudnia 2010 r., uwzględniając
zażalenie powódki, uchylił postanowienie Sądu Rejonowego o stwierdzeniu swojej
niewłaściwości miejscowej. Wniosek o uzupełnienie postanowienia z dnia 2 grudnia
2010 r. przez przyznanie powódce kosztów postępowania zażaleniowego Sąd
Okręgowy postanowieniem z dnia 10 lutego 2011 r. oddalił, stwierdzając, że koszty
te rozliczone zostaną – zgodnie z art.108 § 1 k.p.c. – w orzeczeniu kończącym
sprawę w instancji.
Sąd Najwyższy, rozpoznając zażalenie na to ostatnie postanowienie zważył,
co następuje:
Zgodnie z art. 3941
§ 1 k.p.c. zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje
na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną oraz skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, a także na
postanowienie sądu drugiej instancji co do kosztów procesu, które nie były
przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji. Ponadto zażalenie do Sądu
Najwyższego przysługuje w sprawach, w których przysługuje skarga kasacyjna na
postanowienie sądu drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie,
z wyjątkiem postanowień, o których mowa w art. 3981
k.p.c., a także postanowień
wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej
instancji (art. 3941
§ 2 k.p.c.).
Zaskarżone postanowienie nie należy do żadnej grupy postanowień
wymienionych w art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c. Nie jest - wbrew określeniu przyjętemu
w zażaleniu – „postanowieniem o kosztach procesu zawartym w postanowieniu
Sądu Okręgowego”, o którym mowa w art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c.,
lecz postanowieniem w przedmiocie wniosku o uzupełnienie orzeczenia. Sąd
Okręgowy, rozpoznając wniosek o uzupełnienie orzeczenia nie wydał orzeczenia
uzupełniającego, lecz rozstrzygnął wniosek przez jego oddalenie.
Od rozstrzygnięcia o uzupełnieniu orzeczenia, które może być pozytywne lub
negatywne, trzeba odróżnić rozstrzygnięcie o samym wniosku, które może polegać
na jego zwrocie (gdy nie został on uzupełniony w zakresie braków formalnych
3
w wyznaczonym przez przewodniczącego terminie), odrzuceniu jako
niedopuszczalnego (np. wniesionego po upływie przepisanego terminu) oraz
oddaleniu wniosku (gdy sąd stwierdza, że brak jest podstaw do żądania
uzupełnienia orzeczenia).
Zażalenie nie podlega również hipotezie art. 3941
§ 2 in principio k.p.c.,
ponieważ zostało wniesione w sprawie, w której skarga kasacyjna nie przysługuje
oraz nie jest zażaleniem na postanowienie kończące postępowanie w sprawie
(por. postanowienie SN z 21 stycznia 2000 r., II CZ 174/99, nie publ.), co autor
zażalenia przyznał, podnosząc w jego uzasadnieniu, że zaskarżone postanowienie
jest „postanowieniem kończącym postępowanie incydentalne”, błędnie jednak
utożsamiając zakończenie postępowania incydentalnego z zakończeniem
postępowania w sprawie.
Z przytoczonych względów, zażalenie, jako niedopuszczalne należało
odrzucić (art. 373 w zw. z art. 39821
i art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 25 sierpnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa A. K.
przeciwko PGE Zakładowi Energetycznemu
Spółce Akcyjnej w Ł.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 25 sierpnia 2011 r.,
zażalenia powódki na orzeczenie o kosztach zawarte w postanowieniu
Sądu Okręgowego
z dnia 10 lutego 2011 r.,
odrzuca zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 2 grudnia 2010 r., uwzględniając
zażalenie powódki, uchylił postanowienie Sądu Rejonowego o stwierdzeniu swojej
niewłaściwości miejscowej. Wniosek o uzupełnienie postanowienia z dnia 2 grudnia
2010 r. przez przyznanie powódce kosztów postępowania zażaleniowego Sąd
Okręgowy postanowieniem z dnia 10 lutego 2011 r. oddalił, stwierdzając, że koszty
te rozliczone zostaną – zgodnie z art.108 § 1 k.p.c. – w orzeczeniu kończącym
sprawę w instancji.
Sąd Najwyższy, rozpoznając zażalenie na to ostatnie postanowienie zważył,
co następuje:
Zgodnie z art. 3941
§ 1 k.p.c. zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje
na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną oraz skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, a także na
postanowienie sądu drugiej instancji co do kosztów procesu, które nie były
przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji. Ponadto zażalenie do Sądu
Najwyższego przysługuje w sprawach, w których przysługuje skarga kasacyjna na
postanowienie sądu drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie,
z wyjątkiem postanowień, o których mowa w art. 3981
k.p.c., a także postanowień
wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej
instancji (art. 3941
§ 2 k.p.c.).
Zaskarżone postanowienie nie należy do żadnej grupy postanowień
wymienionych w art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c. Nie jest - wbrew określeniu przyjętemu
w zażaleniu – „postanowieniem o kosztach procesu zawartym w postanowieniu
Sądu Okręgowego”, o którym mowa w art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c.,
lecz postanowieniem w przedmiocie wniosku o uzupełnienie orzeczenia. Sąd
Okręgowy, rozpoznając wniosek o uzupełnienie orzeczenia nie wydał orzeczenia
uzupełniającego, lecz rozstrzygnął wniosek przez jego oddalenie.
Od rozstrzygnięcia o uzupełnieniu orzeczenia, które może być pozytywne lub
negatywne, trzeba odróżnić rozstrzygnięcie o samym wniosku, które może polegać
na jego zwrocie (gdy nie został on uzupełniony w zakresie braków formalnych
3
w wyznaczonym przez przewodniczącego terminie), odrzuceniu jako
niedopuszczalnego (np. wniesionego po upływie przepisanego terminu) oraz
oddaleniu wniosku (gdy sąd stwierdza, że brak jest podstaw do żądania
uzupełnienia orzeczenia).
Zażalenie nie podlega również hipotezie art. 3941
§ 2 in principio k.p.c.,
ponieważ zostało wniesione w sprawie, w której skarga kasacyjna nie przysługuje
oraz nie jest zażaleniem na postanowienie kończące postępowanie w sprawie
(por. postanowienie SN z 21 stycznia 2000 r., II CZ 174/99, nie publ.), co autor
zażalenia przyznał, podnosząc w jego uzasadnieniu, że zaskarżone postanowienie
jest „postanowieniem kończącym postępowanie incydentalne”, błędnie jednak
utożsamiając zakończenie postępowania incydentalnego z zakończeniem
postępowania w sprawie.
Z przytoczonych względów, zażalenie, jako niedopuszczalne należało
odrzucić (art. 373 w zw. z art. 39821
i art. 3941
§ 3 k.p.c.).