II PZ 27/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II PZ 27/11
POSTANOWIENIE
Dnia 11 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego
przeciwko B. C.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 11 października 2011 r.,
zażalenia strony powodowej na postanowienie zawarte w punkcie III. wyroku Sądu
Okręgowego w G. z dnia 28 stycznia 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2011 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych, po rozpoznaniu apelacji powoda od wyroku Sądu
Rejonowego, Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 czerwca 2009 r., w
sprawie z powództwa Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego
przeciwko B. C. o zapłatę, zasądził w punkcie III od pozwanego na rzecz powoda
kwotę 659 (sześćset pięćdziesiąt dziewięć) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania apelacyjnego.
Pełnomocnik strony pozwanej zaskarżył zażaleniem postanowienie w
przedmiocie zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, wnosząc o jego zmianę
poprzez zasądzenie kwoty 1.227,34 zł tytułem zwrotu kosztów tego postępowania.
2
Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono błędną wykładnię przepisu prawa
materialnego, tj. § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r.
w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów
używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów
niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. Nr 27, poz. 271 ze zm.) - przez
przyjęcie, że wskazany przepis wymaga złożenia wprost oświadczenia przez
pełnomocnika procesowego co do pojemności skokowej silnika pojazdu oraz że w
przedmiotowej sprawie żądanie pełnomocnika powoda zasądzenia kosztów
stawiennictwa przed Sądem Najwyższym na rozprawie w dniu 18 marca 2010 r. nie
wypełniło przesłanek określonych we wskazanym przepisie wykonawczym, a także
naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. oraz art. 109 k.p.c. -
poprzez uznanie, iż powód nie złożył skutecznie wniosku o zasądzenie od
pozwanego na rzecz powoda zwrotu wydatków pełnomocnika w postaci kosztów
stawiennictwa przed Sądem Najwyższym na rozprawie w dniu 18 marca 2010 r. w
wysokości 568,34 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do art. 98 § 3 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony
reprezentowanej przez wykwalifikowanego pełnomocnika (adwokata, radcę
prawnego, rzecznika patentowego) zalicza się wynagrodzenie i wydatki jednego
adwokata. Sąd, orzekając o kosztach procesu, powinien uwzględnić koszty
rzeczywiście poniesione, ujęte w spisie. Uwzględnienie w rozliczeniu kosztów
procesu wynagrodzenia i wydatków adwokata, radcy prawnego lub rzecznika
patentowego wymaga przedstawienia przez stronę - przed zamknięciem rozprawy
poprzedzającej wydanie orzeczenia - spisu kosztów (bez konieczności ich
udokumentowania) albo zgłoszenia wniosku o przyznanie kosztów według norm
przepisanych. W myśl art. 109 k.p.c., spis kosztów powinien być złożony przed
zamknięciem rozprawy w poszczególnych instancjach pod rygorem utraty
roszczenia o ich zwrot (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 listopada
2002 r., III CZP 13/02, OSNC 2004, nr 1, poz. 6, z glosą A. Nowaka, M.Praw. 2004,
3
nr 24, s. 1150, z dnia 25 października 1965 r., I CZ 96/65, Lex nr 5897, z dnia 28
grudnia 1972 r., II PO 36/72, OSPiKA 1973, z. 7, poz. 160).
W przedmiotowej sprawie trudno uznać, że profesjonalny pełnomocnik złożył
przed zamknięciem rozprawy spis kosztów uwzględniający wydatek w postaci
kosztów dojazdu na rozprawę przed Sądem Najwyższym samochodem osobowym
na trasie G.-W. i W.-G., bowiem, jak wynika z protokołu rozprawy poprzedzającej
wydanie wyroku z dnia 14 stycznia 2011 r., wniósł on o „zasądzenie kosztów
stawiennictwa przed Sądem Najwyższym na rozprawie w dniu 18 marca 2010 r.,
na którą składa się iloczyn 340 km razy stawka kilometrówki, której w tej chwili nie
mogę przytoczyć”. Tak ujęte roszczenie w żaden sposób nie określiło kwoty
wydatku z uwagi na brak istotnych informacji o wysokości ryczałtu za 1 km, którego
wysokość jest uzależniona od pojemności skokowej silnika samochodu (zob. § 2
rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków
ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów
służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących
własnością pracodawcy). O ile więc ma rację skarżący, że wskazanie pojemności
skokowej silnika samochodu oraz ilości kilometrów stanowi wystarczającą
podstawę do zweryfikowania złożonego oświadczenia i ustalenia poniesionych
wydatków, o tyle nie ma to znaczenia w sytuacji, kiedy jedno z tych podstawowych
danych nie było znane Sądowi przed zamknięciem rozprawy, zaś kwestia, jakiej
marki samochodem poruszał się pełnomocnik strony, nie jest wiedzą, która Sąd
mógł powziąć z urzędu. Naprawienie powyższego braku po zamknięciu rozprawy
(w terminie publikacyjnym wyroku) - poprzez wskazanie wysokości przysługującego
ryczałtu za 1 km - jest bezskuteczne, bowiem roszczenie o zwrot tych kosztów
wygasło po zamknięciu rozprawy.
Mając to na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z
art. 39814
k.p.c. oddalił zażalenie.
POSTANOWIENIE
Dnia 11 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego
przeciwko B. C.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 11 października 2011 r.,
zażalenia strony powodowej na postanowienie zawarte w punkcie III. wyroku Sądu
Okręgowego w G. z dnia 28 stycznia 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2011 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych, po rozpoznaniu apelacji powoda od wyroku Sądu
Rejonowego, Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 czerwca 2009 r., w
sprawie z powództwa Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego
przeciwko B. C. o zapłatę, zasądził w punkcie III od pozwanego na rzecz powoda
kwotę 659 (sześćset pięćdziesiąt dziewięć) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania apelacyjnego.
Pełnomocnik strony pozwanej zaskarżył zażaleniem postanowienie w
przedmiocie zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, wnosząc o jego zmianę
poprzez zasądzenie kwoty 1.227,34 zł tytułem zwrotu kosztów tego postępowania.
2
Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono błędną wykładnię przepisu prawa
materialnego, tj. § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r.
w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów
używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów
niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. Nr 27, poz. 271 ze zm.) - przez
przyjęcie, że wskazany przepis wymaga złożenia wprost oświadczenia przez
pełnomocnika procesowego co do pojemności skokowej silnika pojazdu oraz że w
przedmiotowej sprawie żądanie pełnomocnika powoda zasądzenia kosztów
stawiennictwa przed Sądem Najwyższym na rozprawie w dniu 18 marca 2010 r. nie
wypełniło przesłanek określonych we wskazanym przepisie wykonawczym, a także
naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. oraz art. 109 k.p.c. -
poprzez uznanie, iż powód nie złożył skutecznie wniosku o zasądzenie od
pozwanego na rzecz powoda zwrotu wydatków pełnomocnika w postaci kosztów
stawiennictwa przed Sądem Najwyższym na rozprawie w dniu 18 marca 2010 r. w
wysokości 568,34 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do art. 98 § 3 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony
reprezentowanej przez wykwalifikowanego pełnomocnika (adwokata, radcę
prawnego, rzecznika patentowego) zalicza się wynagrodzenie i wydatki jednego
adwokata. Sąd, orzekając o kosztach procesu, powinien uwzględnić koszty
rzeczywiście poniesione, ujęte w spisie. Uwzględnienie w rozliczeniu kosztów
procesu wynagrodzenia i wydatków adwokata, radcy prawnego lub rzecznika
patentowego wymaga przedstawienia przez stronę - przed zamknięciem rozprawy
poprzedzającej wydanie orzeczenia - spisu kosztów (bez konieczności ich
udokumentowania) albo zgłoszenia wniosku o przyznanie kosztów według norm
przepisanych. W myśl art. 109 k.p.c., spis kosztów powinien być złożony przed
zamknięciem rozprawy w poszczególnych instancjach pod rygorem utraty
roszczenia o ich zwrot (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 listopada
2002 r., III CZP 13/02, OSNC 2004, nr 1, poz. 6, z glosą A. Nowaka, M.Praw. 2004,
3
nr 24, s. 1150, z dnia 25 października 1965 r., I CZ 96/65, Lex nr 5897, z dnia 28
grudnia 1972 r., II PO 36/72, OSPiKA 1973, z. 7, poz. 160).
W przedmiotowej sprawie trudno uznać, że profesjonalny pełnomocnik złożył
przed zamknięciem rozprawy spis kosztów uwzględniający wydatek w postaci
kosztów dojazdu na rozprawę przed Sądem Najwyższym samochodem osobowym
na trasie G.-W. i W.-G., bowiem, jak wynika z protokołu rozprawy poprzedzającej
wydanie wyroku z dnia 14 stycznia 2011 r., wniósł on o „zasądzenie kosztów
stawiennictwa przed Sądem Najwyższym na rozprawie w dniu 18 marca 2010 r.,
na którą składa się iloczyn 340 km razy stawka kilometrówki, której w tej chwili nie
mogę przytoczyć”. Tak ujęte roszczenie w żaden sposób nie określiło kwoty
wydatku z uwagi na brak istotnych informacji o wysokości ryczałtu za 1 km, którego
wysokość jest uzależniona od pojemności skokowej silnika samochodu (zob. § 2
rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków
ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów
służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących
własnością pracodawcy). O ile więc ma rację skarżący, że wskazanie pojemności
skokowej silnika samochodu oraz ilości kilometrów stanowi wystarczającą
podstawę do zweryfikowania złożonego oświadczenia i ustalenia poniesionych
wydatków, o tyle nie ma to znaczenia w sytuacji, kiedy jedno z tych podstawowych
danych nie było znane Sądowi przed zamknięciem rozprawy, zaś kwestia, jakiej
marki samochodem poruszał się pełnomocnik strony, nie jest wiedzą, która Sąd
mógł powziąć z urzędu. Naprawienie powyższego braku po zamknięciu rozprawy
(w terminie publikacyjnym wyroku) - poprzez wskazanie wysokości przysługującego
ryczałtu za 1 km - jest bezskuteczne, bowiem roszczenie o zwrot tych kosztów
wygasło po zamknięciu rozprawy.
Mając to na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z
art. 39814
k.p.c. oddalił zażalenie.