Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZ 56/11
POSTANOWIENIE
Dnia 26 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
w sprawie ze skargi W. K. o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 sierpnia 2007 r.,
w sprawie z powództwa W. K.
przeciwko Uniwersytetowi Rolniczemu w K. o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 26 października 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 24 stycznia 2011 r.,
1. odrzuca zażalenie w części dotyczącej punktu 1
postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 24 stycznia
2011 r. a w pozostałym zakresie zażalenie oddala;
2. przyznaje adwokat K. W. kwotę 3600 (trzy tysiące
sześćset) złotych powiększoną o należny podatek VAT
z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej z urzędu.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z 24 stycznia 2011 r. Sąd Apelacyjny odrzucił wniosek
powoda o przywrócenie terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania
(punkt 1), odrzucił skargę powoda o wznowienie postępowania (punkt 2) oraz
orzekł o kosztach postępowania (punkt 3). Sąd Apelacyjny wskazał, iż powód złożył
skargę o wznowienie postępowania, opartą na wykryciu nowych dowodów (art. 403
§ 2 k.p.c.), po terminie określonym w art. 403 § 2 k.p.c., a w sprawie brak było
podstaw do przywrócenia tego terminu w oparciu o art. 168 k.p.c., o co powód
wnosił.
Zażaleniem z dnia 14 lutego 2011 r. powód zaskarżył postanowienie
w punkcie 1 i 2, wnosząc o jego zmianę, ewentualnie uchylenie i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania. Podniósł, iż wbrew ocenie Sądu termin na
wniesienie skargi o wznowienie postępowania nie upłynął w dniu 7 września
2010 r., a w dniu 7 grudnia 2010 r., co czyni zasadnym przywrócenie terminu,
albowiem wniosek o jego przywrócenie został złożony w terminie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Powód zażaleniem zaskarżył postanowienie Sądu Apelacyjnego w zakresie
odrzucenia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi o wznowienie
postępowania - punkt 1 oraz w punkcie 2, w którym Sąd odrzucił skargę
o wznowienie postępowania.
Zgodnie z art. 3941
§ 1 k.p.c., zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje
na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną oraz skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, a także
na postanowienie sądu drugiej instancji co do kosztów procesu, które nie były
przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji. Przepis ten w punkcie
2 rozszerza krąg wyjątków od zasady, że nie przysługuje zażalenie do Sądu
Najwyższego na postanowienia sądu drugiej instancji inne, niż kończące
postępowanie w sprawie. Przepis ten - mający charakter wyjątku od zasady -
powinien być interpretowany ściśle. Mając powyższe na uwadze zażalenie
w zakresie, w jakim dotyczy punktu 1 zaskarżonego postanowienia podlega
odrzuceniu jako niedopuszczalne na podstawie art. 373 w zw. z art. 3941
§ 1 pkt 2,
art. 3941
§ 3 i art. 39821
k.p.c. Środek zaskarżenia przewidziany w art. 3941
§ 1 pkt
3
2 k.p.c. nie obejmuje bowiem rozstrzygnięć o odrzuceniu wniosku o przywrócenie
terminu.
W pozostałym zakresie zażalenie podlega oddaleniu. Stosownie do treści
art. 407 § 1 k.p.c. skargę o wznowienie postępowania wnosi się w terminie
trzymiesięcznym; termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się
o podstawie wznowienia. W judykaturze wyjaśniono, że termin do wniesienia skargi
o wznowienie postępowania opartej na wykryciu nowych okoliczności faktycznych
lub środków dowodowych (art. 403 § 2 k.p.c.) biegnie od dnia, w którym strona
dowiedziała się o podstawie wznowienia w sposób wiarygodny i mogła ocenić ich
prawdopodobny wpływ na wynik sprawy (postanowienie z dnia 25 stycznia 1967 r.,
II CZ 128/66, OSP 1968, nr 9, poz. 198 i z dnia 14 października 1976 r., IV CZ
105/76, OSNC 1977, nr 5-6, poz. 96). Jednocześnie dla początku biegu tego
terminu nie ma znaczenia, kiedy strona uświadomiła sobie, że zachodzi podstawa
do wznowienia postępowania (por. postanowienie SN z dnia 11 sierpnia 2004 r.,
II CZ 87/04, niepubl.). Należy przy tym podkreślić, iż przepis nie wiąże świadomości
strony o istnieniu podstawy do wznowienia postępowania z pewnością
i wiarygodnością co do jej istnienia, a zatem wnosząc skargę o wznowienie
postępowania strona nie musi mieć pewności, ze podstawa taka rzeczywiście
zachodzi.
Skarżący powoływał się na okoliczność, iż dopiero powodzie, jakie miały
miejsce w 2010 r., a to w okresach od 16-20 maja, 1-7 czerwca, 28 lipca –16
sierpnia oraz od 17 sierpnia do 1 września potwierdziły, iż grunty będące
przedmiotem umowy dzierżawy stanowią tereny zalewowe. Z tego też względu
słusznie przyjął Sąd Apelacyjny, iż w rozpoznawanej sprawie trzymiesięczny termin
do wniesienia skargi rozpoczął bieg z dniem 7 czerwca 2010 r., a zatem wraz z
momentem ustania drugiej powodzi, gdyż fakt jej nastąpienia wskazywał na
cykliczność, powtarzalność tego zjawiska. Z tego też względu skarżący już
wówczas miał świadomość wystąpienia ewentualnej podstawy do wznowienia
postępowania. W konsekwencji termin na złożenie skargi o wznowienie
postępowania upłynął z dniem 7 grudnia 2010 r., a jako że skarga została złożona
po terminie - w dniu 23 grudnia 2010 r. - podlegała ona odrzuceniu, skoro
skarżącemu nie przywrócono terminu do jej wniesienia.
4
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
k.p.c.,
Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
Sąd Najwyższy przyznał adw. K. W. kwotę 3600 złotych powiększoną o
należny podatek VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z
urzędu, o co pełnomocnik wniósł, ustalając należne wynagrodzenie w oparciu o
treść § 12 ust. 2 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 7 rozporządzenia.