Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CZ 100/11
POSTANOWIENIE
Dnia 8 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Kazimierz Zawada
w sprawie z powództwa J. F.
przeciwko B. K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 grudnia 2011 r.,
zażalenia pozwanej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 czerwca 2011 r.,
I. odrzuca zażalenie na postanowienie oddalające
wniosek o przywrócenie terminu (pkt I);
II. oddala zażalenie w pozostałej części.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2011 r. Sąd Apelacyjny oddalił wniosek
pozwanej B. K. o przywrócenie terminu do wniesienia wniosku o doręczenie wyroku
tego Sądu z dnia 21 kwietnia 2011 r. z uzasadnieniem oraz odrzucił wniosek o
doręczenie tego wyroku z uzasadnieniem.
Sąd ustalił, że pozwana złożyła wniosek o doręczenie wyroku
z uzasadnieniem oraz wniosek o przywrócenie terminu w dniu 31 maja 2011 r.,
twierdząc, iż dopiero w tym dniu powzięła, z korespondencji skierowanej do niej
przez pełnomocnika powoda, wiadomość o wydaniu wyroku oraz podnosząc,
że przebywała od lipca 2010 r. za granicą i nie wiedziała o postępowaniu przed
Sądem Apelacyjnym.
W ocenie Sądu, twierdzenia pozwanej, iż po wydaniu wyroku przez Sąd
pierwszej instancji była przekonana, że sprawa została zakończona oraz że nie
otrzymywała zawiadomień z Sądu Apelacyjnego, które według jej przypuszczeń
były przez przypadek wyrzucane wraz z materiałami reklamowymi, nie przekonują
o niezawinionym uchybieniu terminowi. Sąd podkreślił, że zawiadomienie
o rozprawie apelacyjnej było dwukrotnie prawidłowo awizowane oraz że pozwana
wyjeżdżając za granicę przed uprawomocnieniem się wyroku pierwszej instancji,
powinna była przedsięwziąć czynności umożliwiające uzyskiwanie wiadomości
o czynnościach podejmowanych w sprawie. Przy uwzględnieniu miernika należytej
staranności, jakiej można oczekiwać od człowieka dbającego o własne sprawy,
pozwanej można przypisać co najmniej niedbalstwo, co wyłącza możliwość
przywrócenia terminu na podstawie art. 168 § 1 k.p.c.
Pozwana zaskarżyła postanowienie z dnia 14 czerwca 2011 r. w całości
i wniosła o uchylenie postanowienia o odrzuceniu wniosku o doręczenie
wyroku z uzasadnieniem oraz o zmianę postanowienia w części dotyczącej
oddalenia wniosku o przywrócenie terminu, polegającą na przywróceniu terminu do
złożenia wniosku.
3
W uzasadnieniu pozwana wniosła o rozpoznanie zażalenia w przedmiocie
odmowy przywrócenia terminu, powołując te same okoliczności, które wskazała we
wniosku o przywrócenie terminu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Na niekończące postępowania w sprawie postanowienie oddalające wniosek
o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej, zażalenie do Sądu
Najwyższego nie przysługuje (art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c.), co uzasadniało odrzucenie
zażalenia w tej części, na podstawie art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39821
, 370 i 397 § 2
zd. 1 k.p.c.
Niezaskarżalne postanowienie podlegało, na wniosek skarżącej,
rozpoznaniu przy rozpoznawaniu zażalenia na postanowienie o odrzuceniu wniosku
o doręczenie wyroku z uzasadnieniem.
Skarżąca oparła zarzuty skierowane przeciwko postanowieniu na tych
samych argumentach, które powołała we wniosku o przywrócenie terminu i które
były przedmiotem oceny Sądu Apelacyjnego. Ocena ta, dokonana na podstawie
okoliczności sprawy, pod kątem obiektywnego miernika staranności wymaganej od
strony w sprawie cywilnej, jest prawidłowa i odpowiada utrwalonym w orzecznictwie
kryteriom stosowanym przy badaniu przesłanki określonej w art. 168 § 1 k.p.c.
W zażaleniu jest mowa o domniemanych przyczynach nieodebrania
korespondencji, ujętych w formie przypuszczeń, że „awizo zostało niezauważone”,
albo „być może zostało niewłaściwie pozostawione przez listonosza” lub że „trudno
wykluczyć, czy nie mamy do czynienia z pomyłką pracownika poczty”, czy też
że awiza zaginęły i nawet „trudno określić, czy rzeczywiście zostały one wyrzucone
z materiałami reklamowymi, czy też zostały w inny sposób zagubione”.
Tyleż niekonkretne, co dowolne sugestie nie mogą stanowić wartościowej podstawy
wniosku o przywrócenie terminu.
Skarżąca w związku z wyjazdem za granicę nie przedsięwzięła jakiekolwiek
aktów staranności, mających zapewnić jej bieżące rozeznanie o toku sprawy - nie
powiadomiła Sądu o czasowej zmianie miejsca pobytu i nie wskazała innego
niż dotychczas sposobu doręczeń, nie ustanowiła pełnomocnika procesowego ani
pełnomocnika do doręczeń. Niezależnie od tego, brak podstaw do uznania,
4
by przebywanie w Wielkiej Brytanii uniemożliwiało pozwanej uzyskanie wiadomości
o stanie sprawy, gdyby wykazała wymagane od strony zainteresowanie.
W konkluzji należy stwierdzić, że w zażaleniu brak rzeczowych argumentów
mogących prowadzić do skutecznego zakwestionowania stanowiska Sądu
Apelacyjnego, iż skarżąca nie wykazała, by do uchybienia terminowi doszło bez jej
winy. Oznacza to, że odrzucenie wniosku o doręczenie wyroku z uzasadnieniem,
jako wniesionego po terminie, było prawidłowe i uzasadnia oddalenie zażalenia
w tej części, stosownie do art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39814
k.p.c.