Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CZ 110/11
POSTANOWIENIE
Dnia 12 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie z powództwa D. S.
przeciwko Szpitalowi Neuropsychiatrycznemu Samodzielnemu Publicznemu
Zakładowi Opieki Zdrowotnej w L.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 12 stycznia 2012 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 7 lipca 2011 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 7 lipca 2011 r. Sąd Apelacyjny odrzucił apelację
pozwanego Szpitala Neuropsychiatrycznego od wyroku Sądu Okręgowego z dnia
13 kwietnia 2011 r. w sprawie z powództwa D. S. o zapłatę. Przyczyną odrzucenia
apelacji było sporządzenie jej i podpisanie przez adwokata J. S., która działała
z substytucji radcy prawnego P. S. i nie miała upoważnienia do tej czynności. Jak
wynika z uzasadnienia postanowienia Sądu, mimo wezwania do usunięcia braku,
wysłanego wraz z wezwaniem na rozprawę w dniu 7 lipca 2011 r., nie został on
usunięty, a aplikantka radcowska, która stawiła się na rozprawę przed Sądem
Apelacyjnym nie złożyła prawidłowej substytucji dla adwokat J. S.
W zażaleniu pozwany zarzucił naruszenie zaskarżonym postanowieniem
przepisów postępowania cywilnego, tj. art. 373 k.p.c. poprzez błędne jego
zastosowanie i odrzucenie apelacji w sytuacji, gdy strona nie została wezwana,
zgodnie z art. 130 k.p.c., do usunięcia braku apelacji poprzez złożenie substytucji
dla adw. J. S., gdyż zawiadomieniu o terminie rozprawy nie towarzyszyło wezwanie
do usunięcia braku. Ponadto, substytucja znajdująca się w aktach sprawy była
prawidłowa i obejmowała umocowanie adw. J. S. do działania we wszystkich
instancjach sądowych. W zażaleniu zarzucono również nieważność
dotychczasowego postępowania sądowego, jeśli substytucja była wadliwa.
Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i zasądzenie
kosztów postępowania zażaleniowego, wnosząc jednocześnie na podstawie art.
394 § 3 w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. o przeprowadzenie dowodu z dołączonych
do zażalenia dokumentów, tj. odpisu z książki korespondencyjnej, zawiadomienia o
terminie rozprawy oraz koperty na okoliczność braku doręczenia radcy prawnemu
P. S. wezwania do złożenia substytucji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest zasadne. Zgodnie z art. 130 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny
powinien był wezwać pełnomocnika pozwanego, radcę prawnego P. S. do
uzupełnienia - w terminie tygodniowym pod rygorem odrzucenia apelacji - braku
3
formalnego apelacji, poprzez złożenie pełnomocnictwa substytucyjnego
dla adwokat J. S., która wniosła w imieniu pozwanego apelację.
W aktach sprawy brak jest dowodu na okoliczność, że pełnomocnikowi
pozwanego radcy prawnemu P. S. doręczono wraz z zawiadomieniem o terminie
rozprawy apelacyjnej wezwanie do uzupełnienia braku formalnego. Trafnie w
zażaleniu twierdzi skarżący, że zwrotne potwierdzenie doręczenia przesyłki
sądowej stanowi dowód jej doręczenia we wskazanym terminie. Jednak z
potwierdzenia tego nie wynika, co stanowiło zawartość przesyłki, a o dołączonym
piśmie nie ma wzmianki w dzienniku korespondencji Kancelarii, do której przesyłka
była adresowana (k. 567), jedynie na potwierdzeniu odbioru jest ręczny dopisek,
wskazujący numer sali rozpraw oraz, że jest w niej pismo (k. 553).
Ma też rację skarżący, że regułą jest najpierw wezwanie strony przez Sąd do
uzupełnienia braków formalnych, a dopiero po spełnieniu tego wymagania
wyznaczanie rozprawy, która to czynność i organizowanie rozprawy jest zbędne,
jeśli brak nie zostanie uzupełniony i apelacja podlegałaby odrzuceniu.
W okolicznościach sprawy i ze względu na status pozwanego (szpital), który
przygotował i wniósł apelację przez pełnomocnika substytucyjnego, uzupełnienie
braku formalnego apelacji w postaci właściwego pełnomocnictwa nie stanowiło
żadnej uciążliwości.
Przy braku innych dowodów na fakt prawidłowego doręczenia wezwania do
uzupełnienia braku formalnego, reguły doświadczenia życiowego wskazują na
zasadność zażalenia.
Z tych względów na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z art. 39815
§ 1 k.p.c.
należało zażalenie uwzględnić.