Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 137/11
POSTANOWIENIE
Dnia 3 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
SSN Marta Romańska
w sprawie ze skargi I. G. o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego
z dnia 27 lipca 2009 r.,
w sprawie z wniosku D. G.
przy uczestnictwie I. G.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 3 lutego 2012 r.,
zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 16 grudnia 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2010 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę I.
G. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Okręgowego z dnia 27 lipca 2007 r., jako nieopartą na ustawowej podstawie
wznowienia.
Zażaleniem z dnia 7 czerwca 2011 r. uczestniczka I. G. zaskarżyła to
postanowienie wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania. Wskazała, że wbrew ocenie Sądu, wskazane przez nią okoliczności
wskazują, że zachodzi podstawa do wznowienia postępowania, stosownie do treści
art. 403 § 2 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do art. 403 § 2 k.p.c. można żądać wznowienia postępowania
w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków
dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona
nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.
Nowe okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, które mogłyby mieć
wpływ na wynik sprawy, to takie fakty, z których strona nie mogła skorzystać
w postępowaniu prawomocnie zakończonym. „Wykrycie”, o którym mowa w art. 403
§ 2 k.p.c., odnosi się do okoliczności i dowodów w poprzednim postępowaniu
w ogóle nieujawnionych i wówczas nieujawnialnych, bo nieznanych stronie i dla niej
niedostępnych, a nie odnosi się więc do okoliczności i dowodów jawnych
z materiału poprzedniego postępowania, a tylko niedostrzeżonych przez stronę
(por. postanowienia SN : z dnia 15 maja 1968 r., I Co 1/68, OSNCP 1969 nr 2, poz.
36; z dnia 17 stycznia 2001 r., IV CKN 1515/00 i z dnia 19 stycznia 2006 r., IV CZ
143/05, niepublikowane). Nie dotyczy również takich okoliczności, które strona
mogła powołać w prawomocnie zakończonym postępowaniu, mając ku temu
obiektywnie istniejącą możliwość.
Powołane przez skarżącą okoliczności w postaci gwałtownego pogorszenia
się sytuacji materialnej uczestniczki oraz niewłaściwe określenie przez Sąd
wartości jednego ze składników majątkowych, tj. jego „przeszacowanie” nie
stanowią nowej okoliczności w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. i nie odpowiadają
3
żadnej z określonych w kodeksie postępowania cywilnego podstaw wznowienia
postępowania, a w szczególności art. 403 § 2 k.p.c.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd,
że niemożność skorzystania w poprzednim postępowaniu z określonych
okoliczności faktycznych lub środków dowodowych nie zachodzi, gdy istniała
obiektywna możliwość powołania ich w tym postępowaniu, a tylko na skutek
opieszałości, zaniedbania, zapomnienia czy błędnej oceny potrzeby powołania
strona tego nie uczyniła (por. postanowienia SN : z dnia 10 lutego 1999 r., II CKN
807/98, niepubl.; z dnia 15 maja 1968 r., I CO 1/68, OSNCP 1969, Nr 2, poz. 36
i z dnia 12 lutego 2004 r., V CZ 158/03, niepubl.). Uczestniczka, niewątpliwie miała
świadomość, w jakiej sytuacji majątkowej się znajduje w toku postępowania i mogła
na to zwrócić uwagę, nie była to bowiem „okoliczność nieujawnialna”. Odnosząc się
natomiast do dokonanej wyceny jednego ze składników majątkowych to należy
wskazać, że argumentacja przedstawiona przez skarżącą zmierza de facto do
zakwestionowania ustaleń faktycznych dokonanych przez Sądy obu instancji.
Tymczasem skarga o wznowienie prawomocnie zakończonego postępowania jest
nadzwyczajnym środkiem prawnym, dopuszczalnym w sytuacjach określonych
ustawowo. Należy także mieć na względzie fakt, że skarżąca jako uczestnik
postępowania miała prawo składać wnioski dowodowe zmierzające do wykazania,
że wartość majątku dorobkowego ma określoną wartość, miała też prawo
kwestionowania dokonanej wyceny. Z tego też względu argument, że o tym,
iż wartość mieszkania okazała się niższa niż ustalił to Sąd, dowiedziała się po
zakończeniu postępowania, jest nieprzekonywający.
W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy trafnie ocenił, że skarga nie została
oparta na podstawie wznowienia określonej w art. 403 § 2 k.p.c. i ją odrzucił, co
przesądza o bezzasadności zażalenia.
Z tych względów, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
k.p.c., Sąd
Najwyższy orzekł jak w sentencji.

I CZ 137/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia