V CNP 45/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:31-01-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 45/11
POSTANOWIENIE
Dnia 8 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi U.-C. Sp. z o.o. w W. w likwidacji
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego z dnia 19 grudnia 2008 r.,
w sprawie z wniosku U.-C. Sp. z o.o. w likwidacji w W.
przy uczestnictwie wierzycieli: E. M., H. K.,
A. D. i G. M.
o wydanie sum depozytowych,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 lutego 2012 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 19 grudnia 2008 r. Sąd Okręgowy oddalił zażalenie
wnioskodawcy „U.-C.” spółki z o.o. w likwidacji w W. na postanowienie Sądu
Rejonowego z dnia 8 października 2008 r., oddalające wniosek o wydanie sum
złożonych do depozytu sądowego. Sąd II instancji podzielił pogląd, że podstawa do
zwrotu upadłemu sum depozytowych po umorzeniu postępowania upadłościowego
nie występuje wówczas, gdy w planie podziału funduszów masy upadłości
uwzględniono wierzycieli, którzy nie zostali jeszcze zaspokojeni (art. 216 Prawa
upadłościowego z 1934 r., mającego zastosowanie w tej sprawie). Nie ma wówczas
zastosowania art. 221 Prawa upadłościowego z 1934 r.
Wnioskodawca w skardze z art. 5192
k.p.c. domagał się stwierdzenia,
że postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 19 grudnia 2008 r. jest niezgodne
z prawem, a mianowicie z art. 221 i 216 Prawa upadłościowego z 1934 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Złożenie przez wnioskodawcę (wówczas syndyka masy upadłości)
określonych kwot do depozytu sądowego wiązało się ściśle z postępowaniem
upadłościowym prowadzonym na podstawie przepisów Prawa upadłościowego
z 1934 r. i miało charakter zabezpieczenia interesów wierzycieli. Aktualnie,
po wejściu w życie z dniem 25 września 2010 r. ustawy nowelizującej z dnia
22 lipca 2010 r. (Dz.U. Nr 155, poz. 1037), skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jest niedopuszczalna w postępowaniu
egzekucyjnym i upadłościowym, natomiast orzeczenia wydawane w postępowaniu
zabezpieczającym i depozytowym nie mogą być uznane za orzeczenie co do istoty
sprawy w rozumieniu art. 5192
§ 1 k.p.c., mają bowiem charakter pomocniczy
i służebny. Depozyt sądowy, którego skarga dotyczy, został złożony
na zaspokojenie wierzytelności objętych postępowaniem upadłościowym i powinien
być zadysponowany na podstawie przepisów obowiązujących w ramach tego
postępowania. Skoro w postępowaniu upadłościowym nie funkcjonuje skarga z art.
5192
§ 1 k.p.c., to nie może też funkcjonować w postępowaniu pomocniczym.
3
Należało w konsekwencji odrzucić skargę wnioskodawcy jako niedopuszczalną
(art. 4248
§ 1 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. i art. 5192
§ 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 8 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi U.-C. Sp. z o.o. w W. w likwidacji
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego z dnia 19 grudnia 2008 r.,
w sprawie z wniosku U.-C. Sp. z o.o. w likwidacji w W.
przy uczestnictwie wierzycieli: E. M., H. K.,
A. D. i G. M.
o wydanie sum depozytowych,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 lutego 2012 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 19 grudnia 2008 r. Sąd Okręgowy oddalił zażalenie
wnioskodawcy „U.-C.” spółki z o.o. w likwidacji w W. na postanowienie Sądu
Rejonowego z dnia 8 października 2008 r., oddalające wniosek o wydanie sum
złożonych do depozytu sądowego. Sąd II instancji podzielił pogląd, że podstawa do
zwrotu upadłemu sum depozytowych po umorzeniu postępowania upadłościowego
nie występuje wówczas, gdy w planie podziału funduszów masy upadłości
uwzględniono wierzycieli, którzy nie zostali jeszcze zaspokojeni (art. 216 Prawa
upadłościowego z 1934 r., mającego zastosowanie w tej sprawie). Nie ma wówczas
zastosowania art. 221 Prawa upadłościowego z 1934 r.
Wnioskodawca w skardze z art. 5192
k.p.c. domagał się stwierdzenia,
że postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 19 grudnia 2008 r. jest niezgodne
z prawem, a mianowicie z art. 221 i 216 Prawa upadłościowego z 1934 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Złożenie przez wnioskodawcę (wówczas syndyka masy upadłości)
określonych kwot do depozytu sądowego wiązało się ściśle z postępowaniem
upadłościowym prowadzonym na podstawie przepisów Prawa upadłościowego
z 1934 r. i miało charakter zabezpieczenia interesów wierzycieli. Aktualnie,
po wejściu w życie z dniem 25 września 2010 r. ustawy nowelizującej z dnia
22 lipca 2010 r. (Dz.U. Nr 155, poz. 1037), skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jest niedopuszczalna w postępowaniu
egzekucyjnym i upadłościowym, natomiast orzeczenia wydawane w postępowaniu
zabezpieczającym i depozytowym nie mogą być uznane za orzeczenie co do istoty
sprawy w rozumieniu art. 5192
§ 1 k.p.c., mają bowiem charakter pomocniczy
i służebny. Depozyt sądowy, którego skarga dotyczy, został złożony
na zaspokojenie wierzytelności objętych postępowaniem upadłościowym i powinien
być zadysponowany na podstawie przepisów obowiązujących w ramach tego
postępowania. Skoro w postępowaniu upadłościowym nie funkcjonuje skarga z art.
5192
§ 1 k.p.c., to nie może też funkcjonować w postępowaniu pomocniczym.
3
Należało w konsekwencji odrzucić skargę wnioskodawcy jako niedopuszczalną
(art. 4248
§ 1 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. i art. 5192
§ 1 k.p.c.).