Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 351/11
POSTANOWIENIE
Dnia 15 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z odwołania J. B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o emeryturę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 lutego 2012 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 28 kwietnia 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia o charakterze szczególnym, co
potwierdza przepis art. 3981
§ 1 i § 2 k.p.c. oraz reprezentatywne piśmiennictwo.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, a ponadto, gdy zachodzi
nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Przytoczone przesłanki ustawowe stanowią, więc obligatoryjny i nieodzowny
element oceny w tym stadium postępowania kasacyjnego. Badanie ich na
podstawie i w zakresie, przedstawionego w skardze kasacyjnej, uzasadnienia
wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania doprowadziło Sąd Najwyższy do konkluzji,
2
że w sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
W szczególności nie formułuje ona w istocie zagadnienia prawnego w sposób, jaki
oczekiwałby tego Sąd Najwyższy, nie jest też w świetle wywodów skargi kwestią
wymagającą rozstrzygnięcia ani wykładnia wskazanych przepisów ani zasady ich
stosowania. W sprawie nie występują także wymagające rozstrzygnięcia
zagadnienia proceduralne. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd drugiej
instancji należy uznać za prawidłowe. Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczą w istocie
własnej wersji stanu faktycznego i są jedynie polemiką z ustaleniami Sądu drugiej
instancji. Ponadto skarga ta nie wskazuje w dostatecznym stopniu naruszenia
wyrokiem Sądu drugiej instancji prawa; uzasadnienie tego wyroku odpowiada
wymaganiom art. 328 § 2 k.p.c. - wyjaśnia podstawę faktyczna i prawną
rozstrzygnięcia.
Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie jako przesłankę przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący wskazał istotne zagadnienie prawne –
„czy w przypadku zaniechania przeprowadzenia dowodu i przeprowadzenia
przeciwko prawdziwości zawartych w świadectwie pracy twierdzeń jedynie dwu
dowodów nie obejmujących całego okresu zatrudnienia, jego ustalenia są dla Sądu
orzekającego w sprawie wiążące” oraz – „czy wskazane w załączniku do
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. z dnia 7 lutego 1983 r. w
sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 18 lutego 1983 Nr 8 poz. 43)
działy produkcji, dla zakwalifikowania pracy pracownika jako pracy w szczególnych
warunkach powinny stanowić główny przedmiot działalności gospodarczej
pracodawcy, czy też mogą stanowić działalność uboczną wspierającą główny
zakres działalności.”
Odnosząc się do tak sformułowanych zagadnień prawnych, należy
zauważyć, że konieczność zajęcia stanowiska w tych kwestiach przez Sąd
Najwyższy nie wynika z ustalonego w niniejszej sprawie przez Sądy obydwu
instancji i wiążącego Sąd Najwyższy stanu faktycznego sprawy. W toku procesu
strona powodowa starała się wykazać, wbrew ustaleniom faktycznym, 15 letni
okres pracy w warunkach szczególnych. Powołane w skardze kasacyjnej
argumenty prawne w istocie stanowią polemikę z ustalonym stanem faktycznym
3
przez Sąd drugiej instancji. Wnioskodawca wskazując na potrzebę wykładni art. 32
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych przypisując naruszenie wyżej powołanego przepisu Sądowi drugiej
instancji, uzasadnia powyższe błędną oceną stanu faktycznego dokonaną w
niniejszej sprawie przez Sąd. Jednakże odmienna ocena okoliczności faktycznych
nie może być uzasadnieniem dla wykazania potrzeby wykładni art. 32 ustawy o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w sytuacji, gdy Sąd
drugiej instancji ustalił, że ubezpieczony nie wykonywał pracy w szczególnych
warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, co stanowi konieczny warunek
uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury. W takiej sytuacji argumenty prawne
skargi kasacyjnej kwestionujące te ustalenie na podstawie art. 233 k.p.c. i
wskazujące, że wnioskodawca wykonywał pracę w szczególnych warunkach, nie
mogą odnieść skutku. Ponadto zgodnie z art. 3983
§ 3 k.p.c. podstawą skargi
kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów.
Ustalenia natury faktycznej w postępowaniu kasacyjnym mogą bowiem być
skutecznie kwestionowane jedynie w sposób pośredni, a mianowicie, przez
wskazanie konkretnego przepisu czy przepisów prawa procesowego i wykazanie w
niej, że jego (ich) naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Tego
rodzaju zarzutu (dotyczącego naruszenia przepisów postępowania) skarga
kasacyjna nie formułuje, poza art. 233 k.p.c. dotyczącego ustalenia faktów lub
oceny dowodów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 23 września 2005 r. III
CSK 13/05, OSNC 2006/4/76). Odmawiając przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania Sąd Najwyższy miał na względzie wielokrotnie już powtarzane
stanowisko, że sąd orzekający w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie
ma obowiązku dopuszczania dowodów, tak długo, aż strona uzyska opinię
odpowiadająca jej oczekiwaniom (wyroki: z dnia 19 marca 1997 r., II UKN 45/97 –
OSNAPiUS 1998 r., Nr 1, poz. 24 z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 391/97 –
OSNAPiUS 1998, Nr 20, poz. 612). Odmowa przeprowadzenia w postępowaniu
apelacyjnym dowodu ze świadectwa pracy nie stanowi usprawiedliwionej podstawy
kasacyjnej skoro sąd drugiej instancji w przekonujący i logiczny sposób odmowę tę
uzasadnił, wyjaśniając dlaczego taki dowód nie był istotny dla rozstrzygnięcia
sprawy.
4
Z powyższych motywów Sąd Najwyższy nie dopatrując się też nieważności
postępowania - na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. odmówił przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania.