Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 361/11
POSTANOWIENIE
Dnia 15 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z odwołania K. P.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o świadczenie przedemerytalne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 lutego 2012 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 23 lutego 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia o charakterze szczególnym, co
potwierdza przepis art. 3981
§ 1 i § 2 k.p.c. oraz reprezentatywne piśmiennictwo.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, a ponadto, gdy zachodzi
nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Przytoczone przesłanki ustawowe stanowią, więc obligatoryjny i nieodzowny
element oceny w tym stadium postępowania kasacyjnego. Badanie ich na
podstawie i w zakresie, przedstawionego w skardze kasacyjnej, uzasadnienia
wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania doprowadziło Sąd Najwyższy do konkluzji,
2
że w sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
W szczególności nie formułuje ona w istocie zagadnienia prawnego w sposób, jaki
oczekiwałby tego Sąd Najwyższy, nie jest też w świetle wywodów skargi kwestią
wymagającą rozstrzygnięcia ani wykładnia wskazanych przepisów ani zasady ich
stosowania. W sprawie nie występują także wymagające rozstrzygnięcia
zagadnienia proceduralne. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd drugiej
instancji należy uznać za prawidłowe. Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczą w istocie
własnej wersji stanu faktycznego i są jedynie polemiką z ustaleniami Sądu drugiej
instancji. Ponadto skarga ta nie wskazuje w dostatecznym stopniu naruszenia
wyrokiem Sądu drugiej instancji prawa; uzasadnienie tego wyroku odpowiada
wymaganiom art. 328 § 2 k.p.c. - wyjaśnia podstawę faktyczna i prawną
rozstrzygnięcia.
Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie jako przesłankę przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący wskazał, że skarga jest oczywiście
uzasadniona, albowiem Sąd drugiej instancji rozpoznając apelację organu
rentowego nie zastosował w tej sprawie przepisów art. 6 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) w związku z art. 2 ust. 2 ustawy
oświadczeniach przedemerytalnych, oraz ustawy z dnia 2 lipca 1958 r. o nauce
zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w
zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz.U. Nr 45, poz. 226 ), a w
szczególności art. 1 i art. 3 ust. 2; oraz istotne zagadnienie prawne dotyczące treści
art. 6 ust. 2 pkt 1 i pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.),
czy przepis art. 6 ust. 2 pkt 3 wyklucza stosowanie ust. 2 pkt 1 tego przepisu (mimo
że dotyczy on zatrudnienia po ukończeniu 15 roku życia), uwzględniając zasady
zatrudniania młodocianych, a w takiej sytuacji wymogi co do wymiaru czasu pracy
określone w ust. 2 pkt 1 nie mają zastosowania. Wystarczy w takim przypadku
jedynie zatrudnienie w warunkach określonych w ust. 2 pkt 3 tego przepisu.
Odnosząc się do tak sformułowanego wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej,
należy zauważyć, że konieczność zajęcia stanowiska w tych kwestiach przez Sąd
Najwyższy nie wynika z ustalonego w niniejszej sprawie przez Sąd drugiej instancji
3
i wiążącego Sąd Najwyższy stanu faktycznego sprawy. Skarżący powołując się na
oczywistość naruszenia prawa przez zaskarżone orzeczenie, obowiązany był
wykazać kwalifikowaną postać tego naruszenia, widocznego „od razu” przy
wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 10 stycznia 2003 r. V CZ 187/02, OSNC 2004, Nr 3, poz. 49).
Powód oczywistość naruszenia art. 6 ust. 2 pkt 1 i pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych sprowadza
do kwestii ocennych, skoro naruszenie wyżej powołanego przepisu przez Sąd
drugiej instancji utożsamia z błędną oceną prawną. Odmienna ocena okoliczności
faktycznych nie może być uzasadnieniem dla wykazania oczywistości naruszenia
powołanego w skardze przepisu. W toku procesu skarżący starał się wykazać,
wbrew ustaleniom faktycznym, 40 letni okres uprawniający do emerytury. Powołane
w skardze kasacyjnej argumenty prawne w istocie stanowią polemikę z ustalonym
stanem faktycznym przez Sąd drugiej instancji, a zgodnie z art. 3983
§ 3 k.p.c.
podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub
oceny dowodów.
Z powyższych motywów Sąd Najwyższy nie dopatrując się też nieważności
postępowania - na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. odmówił przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania.