Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 265/11
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku K. T.
przy uczestnictwie B. K. i P. K.
o wpis,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 lutego 2012 r.,
skargi kasacyjnej uczestników postępowania
od postanowienia Sądu Okręgowego
z dnia 29 września 2010 r.,
oddala skargę kasacyjną i zasądza od uczestników
postępowania na rzecz wnioskodawcy kwotę 120
(sto dwadzieścia) zł tytułem kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Wnioskodawca K. T. w dniu 22 grudnia 2009 r. złożył wniosek
o ustanowienie w księdze wieczystej nr […] (po migracji […]), prowadzonej przez
Sąd Rejonowy dla nieruchomości położonej w G. przy ul. S.[…], na ułamkowej ½
części niewydzielonej nieruchomości należącej do dłużników P. K. i B. K., hipoteki
przymusowej na podstawie tytułów wykonawczych - wyroku Sądu Okręgowego z
dnia 22 kwietnia 2005 r. , wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 29 września 2005 r.
oraz postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 14 marca 2007 r. o nadaniu klauzuli
wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika . Jako wartość przedmiotu żądania
wierzyciel wskazał kwotę 691 000 zł.
Wniosek ten referendarz sądowy Sądu Rejonowego oddalił postanowieniem
z dnia 24 lutego 2010 r., przyjmując, że wnioskodawca domagał się ustanowienia
hipoteki przymusowej w kwocie 691 000 zł, lecz nie przedłożył dokumentów
uzasadniających ten wniosek. W uzasadnieniu wskazał, że w wyroku z dnia 29
września 2005 r. zasądzono od dłużnika P. K. 50 000 zł zadośćuczynienia oraz
rentę wyrównawczą, a stan zadłużenia wynikający z tego wyroku na dzień złożenia
wniosku wynosił jedynie 86 934 zł. Ubocznie referendarz zwrócił uwagę, że
wnioskodawca wbrew wymaganiom art. 187 § 1 pkt 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. nie
sprecyzował ustanowienia jakiego rodzaju hipoteki się domagał.
W skardze na postanowienie referendarza wnioskodawca zarzucił
naruszenie art. 6262
k.p.c. oraz art. 19 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Wyjaśnił,
że domaga się wpisania hipoteki przymusowej zwykłej w kwocie 86 934 zł,
a wartość żądania podana we wniosku była omyłką i określała wartość udziału
dłużników, a nie jego roszczenia. Zgłosił też wniosek ewentualny o potraktowanie
skargi jako uzupełnionego wniosku o wpis, gdyby skarga nie została uwzględniona.
W dniu 27 maja 2010 r. Sąd Rejonowy dokonał w księdze wieczystej wpisu
hipoteki przymusowej zwykłej w kwocie 86 934 zł na rzecz wnioskodawcy na
udziale uczestników.
Uczestnicy wnieśli apelację od wpisu, zarzucając naruszenie art. 6268
k.p.c.
przez przyjecie, że na podstawie złożonego wniosku istniały podstawy
3
do dokonania wpisu hipoteki przymusowej w kwocie 86 934 zł; art. 6269
k.p.c.
przez przyjęcie, że nie zachodziły przyczyny do oddalenia wniosku z uwagi na brak
podstaw lub przeszkody do dokonania wpisu; art. 109 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.
o księgach wieczystych i hipotece (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r., Nr 124, poz. 1361,
dalej powoływanej jako „u.k.w.h.”) przez przyjęcie, że istnieje tytuł wykonawczy,
który uprawniał wnioskodawcę do żądania wpisu hipoteki przymusowej na udziale
wchodzącym w skład wspólności małżeńskiej; art. 787 k.p.c. przez dokonanie
wpisu hipoteki przymusowej na udziale stanowiącym wspólność małżeńską bez
tytułu wykonawczego wydanego przeciwko małżonkowi dłużnika i art. 776 k.p.c.
przez przyjęcie, że złożone przez wnioskodawcę odpisy orzeczeń stanowią tytuły
wykonawcze w rozumieniu przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. W końcowym
fragmencie uzasadnienia apelacji skarżący dodali na marginesie, że nie otrzymali
odpisu wniosku ani odpisu skargi na postanowienie referendarza, nie mieli więc
możliwości zapoznania się z tymi pismami, co utrudniło im podjęcie obrony
w sprawie. Zwrócili uwagę, że odpisy nie zostały w ogóle dołączone do wniosku
więc powinien on zostać zwrócony.
W odpowiedzi na apelację wnioskodawca wyjaśnił, że załączył odpisy do
skargi a uczestnicy nie otrzymują wniosku lecz na podstawie art. 62610
§ 1 k.p.c.
są tylko zawiadamiani o ustanowieniu hipoteki. Zwrócił też uwagę, że z apelacji
wynika, iż uczestnicy znają wniosek i skargę.
Postanowieniem z dnia 29 września 2010 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację.
W uzasadnieniu stwierdził, że wniosek o wpis hipoteki był dotknięty brakami
formalnymi, ponieważ nie zawierał wymaganego przez art. 187 § 1 ust. 1 w zw. z
art. 13 § 2 k.p.c. precyzyjnie określonego żądania wskazującego rodzaj i wysokość
hipoteki przymusowej. Podanie przez wnioskodawcę wartości przedmiotu żądania
nie uprawniało do wnioskowania, że domaga się on wpisania hipoteki w tej
wysokości. Sąd Okręgowy uznał, że referendarz powinien był wezwać
wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku na podstawie art. 130
§ 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Nie uczynił tego jednak, wobec czego jako skuteczne
uzupełnienie braków Sąd Okręgowy potraktował wyjaśnienia wnioskodawcy
zawarte w skardze na postanowienie referendarza. Postanowienie to ocenił jako
nieprawidłowe, ponieważ oddalało wniosek z powodu braków formalnych, a nie
4
z powodu przeszkód do dokonania wpisu. Zdaniem Sądu odwoławczego, po
usunięciu braków wniosek podlegał uwzględnieniu, ponieważ spełnione zostały
wymagania przewidziane w art. 109 ust. 1 u.k.w.h. (omyłkowo oznaczony jako art.
109 ust. 1 k.p.c.). Kwestionowane przez uczestników dokumenty dołączone do
wniosku Sąd ocenił jako spełniające wymagania art. 776 k.p.c., art. 787 k.p.c. oraz
§ 181 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. –
Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz.U. Nr 38, poz. 249 ze zm.).
Ostatni powołany przepis wymaga, aby postanowienie o nadaniu klauzuli
wykonalności łączyło się trwale z tytułem egzekucyjnym i taki tytuł został opatrzony
klauzulą wykonalności. Jeżeli na tytule wykonawczym nie można zapisać klauzuli
wykonalności z powodu braku miejsca, klauzulę zamieszcza się na karcie trwale
połączonej z tytułem egzekucyjnym, z tym że początek tekstu klauzuli powinien
być umieszczony na tytule egzekucyjnym. Sąd Okręgowy wskazał,
że postanowienie Sądu Okręgowego o nadaniu klauzuli wykonalności przeciwko
małżonkowi dłużnika zostało trwale połączone z tytułem egzekucyjnym (wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 29 września 2005 r.) w ten sposób, że obydwa zostały
umieszczone w jednym dokumencie o ciągłym tekście, zszytym i opatrzonym
pieczęciami, na którym także znajduje się klauzula wykonalności. Zapis na klauzuli
o treści „co do pkt 1 postanowienia Sądu Okręgowego Sądu Pracy z dnia 14 marca
2007 roku” Sąd Okręgowy potraktował jako dotyczący wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 29 września 2005 r., do którego odnosi się powołany punkt 1 postanowienia o
nadaniu klauzuli wykonalności. Sąd Okręgowy zwrócił też uwagę, że tytuł
egzekucyjny został również opatrzony odrębną klauzulą wykonalności. Sąd ten
odmówił znaczenia argumentom skarżących o częściowym wyegzekwowaniu
długu, wskazując na zakres kognicji sądu w postępowaniu wieczystoksięgowym
oraz na treść art. 84 u.k.w.h.
Uczestnicy postępowania wnieśli skargę kasacyjną od postanowienia Sądu
Okręgowego, opierając ją na obydwu podstawach z art. 3983
§ 1 k.p.c. W ramach
podstawy naruszenia prawa procesowego zarzucili uchybienie art. 6268
k.p.c., art.
130 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., art. 25 k.p.c., art. 6269
k.p.c., art. 187 § 1 pkt 1
w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., art. 321 § 1 k.p.c., art. 39822
k.p.c., art. 378 k.p.c., art. 128
k.p.c., art. 787 k.p.c., art. 776 k.p.c. i § 181 – 183 regulaminu urzędowania sądów
5
powszechnych. Podstawa naruszenia prawa materialnego obejmuje zarzut
pogwałcenia art. 109 u.k.w.h.
We wnioskach skarżący domagali się uchylenia zaskarżonego
postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
odwoławczemu, ewentualnie uchylenia tego postanowienia i rozstrzygnięcia co do
istoty sprawy poprzez uchylenie orzeczenia o wpisie hipoteki przymusowej
w kwocie 86 934 zł i oddalenie wniosku o wpis. Wnieśli także o zasądzenie kosztów
postępowania wnioskodawcy.
Wnioskodawca w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o oddalenie tej
skargi i zasadzenie solidarnie od uczestników na jego rzecz kosztów postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podniesione zarzuty odnoszą się do dwóch głównych zagadnień:
prawidłowości dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny treści wniosku o wpis oraz
prawidłowości stanowiska tego Sądu, że załączone do wniosku dokumenty
spełniają wymagania stawiane tytułowi wykonawczemu.
I. Skarżący stoją na stanowisku, że przedmiotem oceny sądu powinien być
wniosek o wpis hipoteki w pierwotnym kształcie, a nie ten wniosek lecz o treści
uzupełnionej danymi zawartymi w skardze na orzeczenie referendarza.
W ich przekonaniu żądanie zostało przez wnioskodawcę określone, skoro wskazał
jego wartość. Usuwało to potrzebę i możliwość przeprowadzania postępowania
przewidzianego w art. 130 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Potraktowanie skargi na
orzeczenie referendarza jako uzupełnienia braków wniosku było zaś sprzeczne
z postanowieniem art. 6268
k.p.c.
Przedstawione w skardze wywody nie są jednak słuszne.
Wniosek w postępowaniu wieczystoksięgowym stanowi pismo wszczynające
postępowanie i powinien spełniać określone wymagania formalne. Jego konieczną
treść wyznacza urzędowy formularz, na którym wniosek musi być złożony, o ile nie
jest zamieszczony w akcie notarialnym (art. 6262
§ 1 k.p.c.). Prawidłowość
wypełnienia druku musi być oceniana przy zastosowaniu wymagań stawianych
pismu procesowemu wszczynającemu postępowanie, co uzasadnia odwołanie się
do postanowień art. 187 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Koniecznym elementem
6
pisma jest więc dokładnie określone żądanie (art. 187 § 1 pkt 1 k.p.c.), podane
obok, nie zaś alternatywnie z oznaczeniem wartości przedmiotu sporu.
Sprecyzowanie treści wniosku jest szczególnie istotne ze względu na to, że zasadą
wynikającą z art. 6268
§ 1 k.p.c. jest dokonywanie wpisu tylko na wniosek i w jego
granicach. Uregulowanie to stanowi przepis szczególny w stosunku do art. 321
k.p.c. Dokładne określenie żądania w wypadku rozpatrywanego wniosku o wpis
hipoteki, złożonego przed wejściem w życie ustawy z dnia 26 czerwca 2009 r.
o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw
(Dz.U. Nr 131, poz. 1075) wymagało wskazania zarówno jej rodzaju
jak i wysokości. Tych danych wniosek nie zawierał. Braki te dostrzegł także
referendarz. Zamiast jednak wszcząć postępowanie przewidziane w art. 130 § 1
k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., dokonał własnej interpretacji treści wniosku.
Zważywszy jednak na niespójność informacji zawartych w tym piśmie, nie
zachodziły podstawy do nadania pismu prawidłowego biegu, gdyż niedokładności
nie były oczywiste w rozumieniu art. 130 § 1 k.p.c., o czym świadczy najlepiej to,
że interpretacja referendarza okazała się błędna. Uchybienie przez sąd
obowiązkowi wezwania wnioskodawcy do usunięcia braków wniosku spowodowało,
że samodzielne naprawienie przez niego tych braków w skardze na orzeczenie
referendarza należało potraktować jako skuteczne doprecyzowanie pierwotnego
żądania, określające rzeczywisty przedmiot rozpatrywanego wniosku. Tego rodzaju
nieprawidłowość wniosku nie może być traktowana jako przeszkoda, ani też jako
brak podstawy do wpisu, ponieważ nie odnosi się do merytorycznej zasadności
zgłoszonego żądania lecz dotyczy ustalenia, jakie konkretnie żądanie zgłasza
wnioskodawca.
W rezultacie nieuzasadnione okazały się zarzuty dotyczące naruszenia art.
6268
k.p.c., art. 130 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., art. 25 k.p.c., art. 6269
k.p.c.,
art. 187 § 1 pkt 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., art. 321 § 1 k.p.c., art. 39822
k.p.c.,
w ramach których skarżący kwestionowali stanowisko Sądu Okręgowego
o dopuszczalności doprecyzowania wniosku przez wnioskodawcę i rozpoznania
tego wniosku przez sąd wieczystoksięgowy.
II. Kolejna grupa zarzutów zmierza do podważenia oceny, że przedstawione
przez wnioskodawcę dokumenty stanowiły tytuł wykonawczy uprawniający
7
do dokonania wpisu hipoteki przymusowej na udziale stanowiącym małżeńską
wspólność małżonków K. Zdaniem skarżących, przedstawionych dokumentów nie
można uznać za tytuł wykonawczy w stosunku do żadnego z uczestników. Nie jest
on tytułem przeciwko dłużnikowi P. K., ponieważ klauzula wykonalności nie została
umieszczona na odpisie wyroku Sądu Apelacyjnego stanowiącego tytuł
wykonawczy. Nie można go uznać również za tytuł przeciwko B. K. z uwagi na to,
że tytuł egzekucyjny nie został w ogóle opatrzony klauzulą wykonalności przeciwko
niej. Klauzula nadana została jedynie postanowieniu o nadaniu klauzuli przeciwko
małżonkowi dłużnika, nie objęła natomiast tytułu egzekucyjnego, który stanowić ma
podstawę wpisu hipoteki przymusowej. Ponadto także ta klauzula nie została
umieszczona na odpisie orzeczenia w sposób określony w § 181 - 183 regulaminu
urzędowania sądów powszechnych, ponieważ nawet jej początek nie znajduje się
na tytule egzekucyjnym. Zdaniem skarżących, przepisy określające konstrukcję
tytułu wykonawczego powinny być rygorystycznie przestrzegane z uwagi na zakres
uprawnień wierzyciela związany z uzyskaniem takiego tytułu.
Uzyskanie wpisu hipoteki przymusowej na nieruchomości dłużnika wymaga
przedstawienia sądowi wieczystoksięgowemu tytułu wykonawczego w rozumieniu
przepisów o postępowaniu egzekucyjnym (art. 109 ust. 1 u.k.w.h.). Tytułem takim,
zgodnie z treścią art. 776 k.p.c. jest tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę
wykonalności. Tytuł egzekucyjny stanowi dokument urzędowy stwierdzający
istnienie i zakres roszczenia wierzyciela i odpowiadającego mu obowiązku dłużnika,
a klauzula jest sądowym aktem stwierdzającym, że tytuł ten nadaje się do
wykonania i powinien być wyegzekwowany na żądanie wierzyciela od dłużnika
przez odpowiednie urzędy. Nadanie klauzuli obejmuje dwa elementy.
Wydanie postanowienia o jej nadaniu i wykonawczą czynność umieszczenia
klauzuli, stanowiącej określoną przez przepisy formułę prawną. Jeżeli tytułem
egzekucyjnym jest orzeczenie sądu, niewydane w elektronicznym postępowaniu
upominawczym, klauzulę wykonalności Sąd umieszcza na wypisie orzeczenia.
Techniczne szczegóły tej czynności precyzują postanowienia regulaminu
urzędowania sądów powszechnych. Regulamin wydany został przez Ministra
Sprawiedliwości w oparciu o ustawową delegację zawartą w art. 41 § 1 ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz.
8
1070 ze zm.), uprawniającą do określenia wewnętrznej organizacji i porządku
funkcjonowania sądów, porządku czynności w sądach, porządku urzędowania
organów sądów i wykonywania zadań sędziów pełniących funkcje kierownicze,
toku czynności administracyjnych w sprawach należących do właściwości sądów,
dopuszczalnych systemów i rozkładu czasu urzędowania oraz szczegółowych
warunków udostępniania pomieszczeń dla uczestników postępowania, świadków i
innych osób przebywających w sądach. Zakres tej delegacji rozważał Trybunał
Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 listopada 2010 r. (P 28/08, OTK-A
2010/9/105). Trybunał stwierdził w nim, że upoważnienie to odnosiło się do
działalności administracyjnej sądów, rozumianej jako działalność zarządzającą
i organizatorska, obejmująca m.in. tok i sprawność postępowania
w poszczególnych sprawach. Przepisy regulaminu mają więc charakter techniczno-
organizacyjny, nie zaś jurysdykcyjny. Naruszenie przewidzianych w nich reguł nie
wpływa więc na ważność czynności jurysdykcyjnych, o ile nie stanowi jednocześnie
naruszenia przepisów normujących te czynności. Przepisy regulaminu odnoszące
się do czynności nadania klauzuli wykonalności zawarte są w § 181 - 188
regulaminu. Zgodnie z § 183, klauzulę umieszcza się na wypisie orzeczenia sądu
pierwszej instancji, chyba że orzeczenie to w postępowaniu odwoławczym zostało
zmienione lub zasądzono dalsze koszty postępowania. W tym ostatnim wypadku
wypis orzeczenia sądu pierwszej instancji powinien obejmować także treść
rozstrzygnięcia w drugiej instancji. W § 181 określony został z kolei sposób
związania ze sobą tytułu egzekucyjnego z postanowieniem o nadaniu temu tytułowi
klauzuli wykonalności, stanowiącym drugi dokument urzędowy. Dokumenty te
należy połączyć i takiemu dopiero, zintegrowanemu dokumentowi nadać klauzulę
wykonalności, to znaczy umieścić na nim formułę klauzuli. Jeśli nie ma na
to miejsca na tytule, klauzulę umieścić należy na dołączonej trwale karcie, tak
jednak aby jej początek znajdował się na tytule egzekucyjnym. Problem
występujący w niniejszej sprawie sprowadza się do tego, w jaki sposób powinien
być skonstruowany tytuł wykonawczy opatrzony klauzulą wykonalności przeciwko
dwóm osobom – dłużnikowi wymienionemu w tym tytule oraz jego małżonkowi,
którego status dłużnika wynika z nadania przeciwko niemu klauzuli wykonalności
na podstawie art. 787 k.p.c. Niewątpliwie w zgodzie z postanowieniami regulaminu
9
na tytuł taki powinny się składać (w stanie prawnym obowiązującym w momencie
wystawiania tego tytułu) wypis orzeczeń sądów obu instancji obejmujący
zasądzone świadczenie (wyrok sądu pierwszej instancji został zmieniony przez
rozstrzygniecie sądu odwoławczego), nadana mu klauzula wykonalności przeciwko
dłużnikowi, umieszczona na tym wypisie (w całości lub przynajmniej częściowo),
połączone trwale z orzeczeniem postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności
przeciwko małżonkowi dłużnika i klauzula nadana przeciwko temu małżonkowi,
ulokowana na złączonych dokumentach. W rozpatrywanej sprawie Sąd posłużył się
jednak inną techniką – wszystkie orzeczenia ujął w zbiorczym wypisie,
stanowiącym ciągłość, a obie klauzule wykonalności zamieścił na końcu łącznego
wypisu. Takie ujęcie nie zostało przewidziane w przepisach regulaminu i z tego
faktu skarżący wywodzą przekonanie o jego niedopuszczalności, a w konsekwencji
o braku formalnych cech tytułu wykonawczego, pozbawiających przedłożony przez
wierzyciela dokument walorów umożliwiających dokonanie na jego podstawie wpisu
hipoteki przymusowej. Nie jest to jednak pogląd uzasadniony. Zgodnie z treścią art.
783 § 3 k.p.c. tytułowi egzekucyjnemu w postaci orzeczenia sądu klauzulę nadaje
się przez nałożenie jej na wypisie orzeczenia. Wypis orzeczenia oznacza
dokument, w którym znajduje się treść tego orzeczenia, przy czym wypis może
zawierać treść więcej niż jednego orzeczenia, skoro § 183 ust. 1 regulaminu
przewiduje obowiązek zamieszczenia w wypisie orzeczenia sądu pierwszej instancji
także rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji, jeśli w postępowaniu odwoławczym
orzeczenia to zostało zmienione lub zasądzono dalsze koszty. W konsekwencji
zgodzić się należy z Sądem Okręgowym, że nadanie klauzuli wykonalności
w wypadku umieszczenia w jednym wypisie wszystkich orzeczeń łącznie
składających się na tytuł egzekucyjny przeciwko dłużnikowi i jego małżonkowi
i opatrzenie tak sporządzonego wypisu klauzulami wykonalności przeciwko obojgu
dłużnikom nie narusza nakazu zawartego w art. 783 § 3 k.p.c. Natomiast fakt,
że jest to technika odmienna od zalecanej w § 181 regulaminu nie powoduje
nieważności tak sporządzonego tytułu.
Skarżący nie ma też racji kwestionując dopuszczalność przeprowadzania
wykładni klauzuli wykonalności. Jako akt sądowy, podlega ona interpretacji w celu
należytego odczytania zawartej w niej treści. Sąd Okręgowy był więc uprawniony
10
do wyłożenia zapisu określającego zakres klauzuli nadanej przeciwko małżonkowi
dłużnika, a przyjęte przezeń znaczenie nie budzi zastrzeżeń.
W związku z tym nieuzasadnione okazały się także zarzuty mające
podważyć istnienie tytułu wykonawczego, ujęte jako zarzuty naruszenia art. 787
k.p.c., art. 776 k.p.c., § 181 – 183 regulaminu urzędowania sądów powszechnych,
oraz art. 109 u.k.w.h.
III. Pozostałe zarzuty odnoszą się do nierozpoznania przez Sąd Okręgowy
postawionego w apelacji zarzutu niedoręczenia uczestnikom odpisu wniosku
i odpisu skargi na orzeczenie referendarza. Zważywszy jednak, że skarżący nie
wykazali, w jaki sposób uchybienie to mogłoby wpłynąć na treść wydanego
orzeczenia, także w tym zakresie skarga kasacyjna nie może zostać uwzględniona.
Nierozpoznany zarzut apelacyjny dotyczył niedoręczenia uczestnikom pism
wnioskodawców, których treść na etapie składania apelacji była uczestnikom znana
i nie ograniczała, a tym bardziej nie wyłączała możliwości obrony ich praw.
Z przytoczonych względów skargę kasacyjną należało oddalić na podstawie
art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
Orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego wynika z treści art. 39821
k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oraz z art. 520 § 3 k.p.c.