I CZ 106/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 106/11
POSTANOWIENIE
Dnia 17 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z powództwa M. O.
przeciwko Miastu Stołecznemu Warszawie
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 17 maja 2012 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie zawarte w pkt 3
wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 stycznia 2011 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 21 stycznia 2011 r. Sąd Apelacyjny w sprawie z powództwa
M. O. przeciwko Miastu Stołecznemu Warszawa na skutek apelacji pozwanego
zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego z dnia 18 lutego 2010 r. w ten sposób,
że w miejsce kwoty 304.671,67 zł zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę
18.460,09 zł i oddalił powództwo co do kwoty 1.992.742,05 zł, jak również zasądził
od powoda na rzecz pozwanego kwotę 103.600 zł tytułem zwrotu kosztów
postępowania apelacyjnego.
W zażaleniu pozwany zarzucała naruszenie art. 100 k.p.c. przez jego
wadliwe zastosowanie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżący wskazał, że apelacja pozwanego Miasta Stołecznego Warszawa
została uwzględniona niemal w całości, tj. w 99,20%. W ocenie skarżącego
rozstrzygnięcie Sądu dotyczące kosztów postępowania apelacyjnego nie
uwzględnia w pełni wskazanego stosunku procentowego. Sąd Apelacyjny zasądził
kwotę 103.600 zł, zaś w ocenie skarżącej koszty procesu powinny wynieść
104.556,80 zł. Różnica wynosi zatem 956,80 zł.
Zgodnie z art. 108 § 1 k.p.c. sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu
kończącym sprawę w instancji. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca
sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne
do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powołany przepis ustanawia dwie
zasady rozstrzygania o kosztach procesu, tj. zasadę odpowiedzialności za wynik
procesu oraz zasadę orzekania o zwrocie kosztów niezbędnych i celowych.
Przy częściowym uwzględnieniu apelacji, podstawą orzeczenia o kosztach
postępowania apelacyjnego jest art. 100 k.p.c. Pozwala on na zniesienie tych
kosztów między stronami, gdy poniesione przez nie koszty „równoważą się”, albo
na zasądzenie całych poniesionych kosztów od przeciwnika, gdy ten uległ
w przeważającym rozmiarze.
3
Przy orzekaniu o kosztach postępowania na podstawie art. 100 k.p.c. istotne
znaczenie ma bez wątpienia wynik sprawy w danej instancji oraz rozmiar wydatków
poniesionych przez strony. Ocena przeprowadzana jest poprzez porównanie
rozmiaru żądania uwzględnionego w wyroku z całym dochodzonym roszczeniem.
Otrzymana proporcja powinna następnie posłużyć do określenia należnego stronie
zwrotu kosztów. Zastosowanie art. 100 k.p.c. wymaga jednak nie tylko dokonania
oceny ostatecznego wyniku sprawy, lecz podlega także dyskrecjonalnej ocenie
sędziowskiej (por. postanowienie SN z dnia 19 stycznia 2011 r., V CZ 90/10,
niepubl.). Chybione jest twierdzenie, że rozstrzygnięcie dotyczące kosztów musi
być w identycznym stosunku procentowym co do przecinka, jak rozstrzygnięcie
co do meritum sporu. Analiza uzasadnienia Sądu Apelacyjnego przekonuje,
że zasada i rozstrzygnięcie przyjęte przez ten Sąd mieści się w dyspozycji
omawianego przepisu. Nieuzasadnione jest zatem twierdzenie, by miało miejsce
naruszenie reguł zastosowania art. 100 k.p.c.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w zw. z art.
39814
k.p.c. zażalenie oddalił.
POSTANOWIENIE
Dnia 17 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z powództwa M. O.
przeciwko Miastu Stołecznemu Warszawie
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 17 maja 2012 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie zawarte w pkt 3
wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 stycznia 2011 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 21 stycznia 2011 r. Sąd Apelacyjny w sprawie z powództwa
M. O. przeciwko Miastu Stołecznemu Warszawa na skutek apelacji pozwanego
zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego z dnia 18 lutego 2010 r. w ten sposób,
że w miejsce kwoty 304.671,67 zł zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę
18.460,09 zł i oddalił powództwo co do kwoty 1.992.742,05 zł, jak również zasądził
od powoda na rzecz pozwanego kwotę 103.600 zł tytułem zwrotu kosztów
postępowania apelacyjnego.
W zażaleniu pozwany zarzucała naruszenie art. 100 k.p.c. przez jego
wadliwe zastosowanie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżący wskazał, że apelacja pozwanego Miasta Stołecznego Warszawa
została uwzględniona niemal w całości, tj. w 99,20%. W ocenie skarżącego
rozstrzygnięcie Sądu dotyczące kosztów postępowania apelacyjnego nie
uwzględnia w pełni wskazanego stosunku procentowego. Sąd Apelacyjny zasądził
kwotę 103.600 zł, zaś w ocenie skarżącej koszty procesu powinny wynieść
104.556,80 zł. Różnica wynosi zatem 956,80 zł.
Zgodnie z art. 108 § 1 k.p.c. sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu
kończącym sprawę w instancji. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca
sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne
do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powołany przepis ustanawia dwie
zasady rozstrzygania o kosztach procesu, tj. zasadę odpowiedzialności za wynik
procesu oraz zasadę orzekania o zwrocie kosztów niezbędnych i celowych.
Przy częściowym uwzględnieniu apelacji, podstawą orzeczenia o kosztach
postępowania apelacyjnego jest art. 100 k.p.c. Pozwala on na zniesienie tych
kosztów między stronami, gdy poniesione przez nie koszty „równoważą się”, albo
na zasądzenie całych poniesionych kosztów od przeciwnika, gdy ten uległ
w przeważającym rozmiarze.
3
Przy orzekaniu o kosztach postępowania na podstawie art. 100 k.p.c. istotne
znaczenie ma bez wątpienia wynik sprawy w danej instancji oraz rozmiar wydatków
poniesionych przez strony. Ocena przeprowadzana jest poprzez porównanie
rozmiaru żądania uwzględnionego w wyroku z całym dochodzonym roszczeniem.
Otrzymana proporcja powinna następnie posłużyć do określenia należnego stronie
zwrotu kosztów. Zastosowanie art. 100 k.p.c. wymaga jednak nie tylko dokonania
oceny ostatecznego wyniku sprawy, lecz podlega także dyskrecjonalnej ocenie
sędziowskiej (por. postanowienie SN z dnia 19 stycznia 2011 r., V CZ 90/10,
niepubl.). Chybione jest twierdzenie, że rozstrzygnięcie dotyczące kosztów musi
być w identycznym stosunku procentowym co do przecinka, jak rozstrzygnięcie
co do meritum sporu. Analiza uzasadnienia Sądu Apelacyjnego przekonuje,
że zasada i rozstrzygnięcie przyjęte przez ten Sąd mieści się w dyspozycji
omawianego przepisu. Nieuzasadnione jest zatem twierdzenie, by miało miejsce
naruszenie reguł zastosowania art. 100 k.p.c.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w zw. z art.
39814
k.p.c. zażalenie oddalił.