Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 5 CZERWCA 2012 R.
SNO 23/12
Przewodniczący: sędzia SN Dariusz Świecki (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Dariusz Zawistowski, Katarzyna Gonera.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego oraz protokólanta w sprawie sędziego w
stanie spoczynku, obwinionego w postępowaniu dyscyplinarnym o popełnienie czynów
określonych w art. 107 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.), po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5
czerwca 2012 r. odwołania wniesionego przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu
Okręgowego od wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 16 lutego
2012 r., sygn. akt ASD (...)
1. z m i e n i ł zaskarżony w y r o k w punkcie 2 przez dodanie, że obwiniony popeł-
nił przewinienie dyscyplinarne,
2. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części,
3. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. L.-K. kwotę siedemset trzydzieści
osiem złotych za obronę przed Sądem Najwyższym.
U Z A S A D N I E N I E
Wyrokiem z dnia 16 lutego 2012 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny uznał ob-
winionego sędziego Sądu Rejonowego w stanie spoczynku za winnego tego, że jako peł-
niący obowiązki Przewodniczącego VII Wydziału Grodzkiego wymienionego Sądu od
dnia 24 maja 2007 r. do dnia 30 czerwca 2009 r. dopuścił się opieszałości przez okresy od
6 do 17 miesięcy w nadaniu biegu 65 sprawom – z repertorium VII K o wymienionych
numerach i na podstawie art. 109 § 5 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) odstąpił od wymierzenia kary.
2
Natomiast na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 128 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) umorzył
postępowanie w zakresie zarzutu II dotyczącego tego, że w okresie od dnia 12 kwietnia
do dnia 29 grudnia 2008 r. dopuścił się obrazy art. 423 § 1 k.p.k., polegającej na sporzą-
dzeniu motywów orzeczeń z oczywistym, rażącym i nieuzasadnionym przekroczeniem
terminu ustawowego w wymienionych sprawach.
Odwołanie od tego wyroku wniósł Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu
Okręgowego, zaskarżając go w całości na niekorzyść obwinionego i zarzucił:
1. na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 2 i 4 k.p.k. rozstrzygnięciu zawartemu
w pkt. 1 wyroku obrazę art. 7 k.p.k. mającą wpływ na jego treść – łagodność orze-
czonej kary – polegającą na naruszeniu dyrektyw obowiązujących przy ocenie do-
wodów poprzez wyciągnięcie nieprawidłowych wniosków ze zgromadzonego mate-
riału dowodowego wskutek dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów – co skut-
kowało błędnym ustaleniem, że w działaniu obwinionego brak było złej woli i
umyślności zaniedbania obowiązków, i w konsekwencji przyjęciem, że przypisane
w pkt. I przewinienie jest przewinieniem mniejszej wagi określonym w art. 109 § 5
u.s.p. i odstąpieniem od wymierzenia kary,
2. na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p., art. 438 pkt 1 k.p.k. i art. 108
§ 2 u.s.p. rozstrzygnięciu zawartemu w pkt. 2 wyroku obrazę art. 108 § 2 u.s.p. po-
legającą na niezawarciu orzeczenia o popełnieniu przez obwinionego przewinienia
zarzucanego w pkt. II wniosku.
W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 i wymierzenie
obwinionemu za przypisane przewinienie kary określonej w art. 104 § 3 pkt 3 u.s.p., tj.
zawieszenie waloryzacji uposażenia na okres 3 lat oraz o zmianę zaskarżonego wyroku w
pkt. 2 przez uzupełnienie zawartego rozstrzygnięcia orzeczeniem, że obwiniony popełnił
zarzucane w pkt. II przewinienie – i umorzenie postępowania w zakresie wymierzonej
kary dyscyplinarnej.
Sąd Najwyższy, Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego jest zasadne tylko w zakresie za-
rzutu wskazanego w punkcie II. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd
Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny uznał obwinionego winnym popełnienia zarzucanego
3
mu czynu w pkt. 2 i na podstawie wskazanych przepisów umorzył postępowanie. Jednak-
że sentencja wyroku nie zawiera orzeczenia o popełnieniu przez obwinionego przewinie-
nia dyscyplinarnego. Stanowi to naruszenie art. 108 § 2 u.s.p., co słusznie w odwołaniu
zarzucił skarżący. Dlatego też w tym zakresie należało skorygować zaskarżony wyrok
przez dodanie wymaganego przez ten przepis orzeczenia.
Natomiast nie mogło zostać uwzględnione odwołanie w zakresie czynu przypisane-
go w punkcie I zaskarżonego wyroku, albowiem zarzuty odwoławcze nie zostały prawi-
dłowo postawione. Skarżący zarzucił naruszenie przepisów procesowych w postaci art. 7
k.p.k. oraz rażącą niewspółmierność rozstrzygnięcia o karze dyscyplinarnej, co miało
wpływ na treść wydanego orzeczenia. Jednakże z uzasadnienia odwołania wynika, że
skarżący kwestionuje ustalenia stanu faktycznego dotyczące rozstrzygnięcia o karze dys-
cyplinarnej przez pominięcie ujawnionych dowodów dotyczących bardzo długiego okresu
bezczynności w sprawach, dwukrotnego uprzedniego wytknięcia obwinionemu w trybie
art. 37 § 4 u.s.p. i art. 40 § 1 u.s.p. uchybień w zakresie sprawności postępowania oraz
dopuszczenia się oczywistej obrazy prawa, a także nie wzięcia pod uwagę treści opinii
biegłych lekarzy psychiatrów co do rozpoznania u obwinionego szkodliwego nadużywa-
nia alkoholu. Rzeczywiście tych okoliczności Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny nie
uwzględnił przy ocenie przewinienia dyscyplinarnego jako mniejszej wagi. Jest to więc
błąd braku w zakresie ustaleń faktycznych. Jednakże w odwołaniu nie postawiono zarzutu
błędu w ustaleniach faktycznych mogących mieć wpływ na treść wyroku (art. 438 pkt 3
k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p.). W konsekwencji w związku z kierunkiem zaskarżenia – na
niekorzyść obwinionego – zgodnie z art. 434 § 1 zd. drugie k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p.
Sąd Najwyższy jako sąd odwoławczy jest związany podniesionymi zarzutami (uchybie-
niami), chyba że zachodzą podstawy do wyjścia poza granice zarzutów z urzędu. Taka
sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje. Nie można bowiem uznać w świetle wskaza-
nych przyczyn zaniedbań w pracy obwinionego, aby zaskarżony wyrok w tym zakresie
uznać za rażąco niesprawiedliwy (art. 440 k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p.).
Rozpoznając zaś sprawę w graniach podniesionych zarzutów należy stwierdzić, że
wbrew zarzutom skarżącego, Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny nie dopuścił się obra-
zy art. 7 k.p.k., albowiem przeprowadzona ocena dowodów nie ma charakteru dowolnej.
Sąd ten wskazał bowiem na podstawie jakich okoliczności doszedł do przekonania, że
przewinienie dyscyplinarne jest mniejszej wagi. Przywołano głównie okoliczności zwią-
4
zane z osobą obwinionego w zakresie jego stanu psychicznego oraz warunków w jakich
pracował, co rzutowało, zdaniem tego Sądu, na ocenę strony podmiotowej czynu, który
nie miał charakteru umyślnego. Z tym stanowiskiem należy się zgodzić. Wskazane oko-
liczności wynikające z przeprowadzonych dowodów uzasadniały wyrażenie takiego po-
glądu. Tym samym nie można mówić o dowolności w ocenie dowodów. W aspekcie tych
okoliczności rozstrzygnięcie co do kary nie nosi również cech rażącej niewspółmierności.
Natomiast pozostawały jeszcze okoliczności dotyczące strony przedmiotowej czynu
związane z okresami bezczynności oraz liczbą spraw, w których nastąpiła opieszałość w
ich załatwieniu. Jednakże w tym zakresie, jak już powyżej wskazano, nie postawiono za-
rzutu dotyczącego ustaleń faktycznych przez pominięcie tych okoliczności. Tym samym
w świetle art. 434 § 1 zd. drugie k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p. pozostały one poza polem
kontroli odwoławczej w ramach granic wyznaczonych przez skarżącego zarzutami odwo-
ławczymi.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny orzekł, jak w wy-
roku.